Садоқати Душанбе: Рӯҳи Муқаддасро бихонед

Аз ҷониби Стефан Лаурано

Садоқати Душанбе
Душанбе рӯзи бахшида ба Рӯҳулқудс аст, ки ба Парвардигор барои муқаддаси тасдиқ миннатдорӣ баён намуда, барои ҷонҳои покиза дуо гӯед, аммо дар ивази гуноҳҳои зидди эҳтироми инсон.
Ин аст дуои имконпазир:

Муқаддасон ба Рӯҳулқудс
Эй Рӯҳи Муқаддас, Муҳаббате, ки аз ҷониби Падар ва Писар сарчашмаи адонашавандаи лутф ва ҳаёт барои ту аст, мехоҳам шахсияти худ, гузаштаи худ, имрӯзи ман, ояндаи ман, хоҳишҳоям, интихобҳоям, қарорҳоям, фикрҳои ман, дилбастагиҳои ман, ҳар чизе, ки ба ман тааллуқ дорад ва ман ҳама чиз ҳастам.
Ҳамаи онҳое, ки ман вомехӯрам, ва ман фикр мекунам, ман медонам, ки ман дӯст медорам ва ҳама чизеро, ки зиндагии ман бо онҳо робита хоҳад бурд: ҳама чиз аз нерӯи нури шумо, гармӣ ва оромии шумо истифода мешавад.

Ту Худованд ҳастӣ ва ҳаёт мебахшӣ ва бе қуввати ту ҳеҷ чизе бегуноҳ нест.
Эй Рӯҳи Муҳаббати абадӣ, ба қалби ман биё, онро навсозӣ кун ва бештар ба Қалби Марям монанд кун, то ман ҳоло ва то абад маъбад ва хаймаи ҳузури илоҳии ту бошам.