Хонуми мо дар Меджугорже аз шумо даъват менамояд, ки бо ӯ эътимоди тарафайн ба даст оред

25 майи соли 1994
Фарзандони азиз, ман ҳамаи шуморо даъват мекунам, ки ба ман эътимоди бештар дошта бошед ва паёмҳои маро амиқтар зиндагӣ кунед. Ман бо шумо ҳастам ва дар назди Худо барои шумо шафоат мекунам, вале интизорам, ки дилҳои шумо низ ба паёмҳои ман боз шавад. Шод бошед, зеро Худо шуморо дӯст медорад ва ҳар рӯз ба шумо имкон медиҳад, ки ба Худои Офаридгор бештар имон оваред. Ташаккур барои посух додан ба занги ман.
Баъзе порчаҳои Китоби Муқаддас ба мо дар фаҳмидани ин паём кӯмак мекунанд.
Ҳастӣ 18,22-33
Он одамон рафтанд ва сӯи Садӯм рафтанд, дар ҳоле ки Иброҳим дар пеши Худованд меистод. Иброҳим ба ӯ наздик шуд ва гуфт: «Оё некӯкоронро бо ситамкорон маҳв мекунӣ? Шояд дар шаҳр панҷоҳ нафар одил ҳастанд: оё шумо дар ҳақиқат мехоҳед онҳоро пахш кунед? Ва оё он ҷойро ба хотири панҷоҳ солеҳе, ки дар он ҷо ҳастанд, намебахшед? Аз ту дур аст, ки одилонро бо шарикон бимирӣ, то одилон мисли шарирон муомила шаванд; дур аз ту! Оё Довари тамоми замин адолат намекунад?» Худованд дар ҷавоб гуфт: «Агар дар Садӯм дар дохили шаҳр панҷоҳ одилро пайдо кунам, ба хотири онҳо тамоми шаҳрро афв хоҳам кард». Иброҳим суханашро давом дод ва гуфт: «Бингар, ки чӣ гуна ҷуръат дорам бо Парвардигори худ сухан гӯям, ман хоку хокистарам... Шояд панҷоҳ солеҳ камӣ кунад. Барои ин панҷ нафар тамоми шаҳрро несту нобуд мекунед?» Гуфт: «Агар дар он ҷо чилу панҷ нафар ёбам, онро вайрон намекунам». Иброҳим боз ба ӯ сухан ронда, гуфт: «Шояд дар он ҷо чил нафар ёфт шаванд». Ӯ ҷавоб дод: «Ман ин корро намекунам, ба хотири он чиҳил». Ӯ идома дод: «Агар боз сухан гӯям, Парвардигорам хашмгин нашавад, шояд сӣ нафар дар он ҷо пайдо шаванд». Гуфт: «Агар дар он ҷо сӣ нафар ёбам, ин корро намекунам». Вай идома дод: «Бингар, ки чӣ гуна ҷуръат дорам бо Парвардигорам сухан бигӯям! Шояд бист нафари онҳоро дар он ҷо пайдо кунанд». Ӯ ҷавоб дод: «Ман онро ба хотири он бодҳо нобуд намекунам». Гуфт: «Агар бори дигар сухан бигӯям, Парвардигори ман хашмгин нашавад; шояд даҳ нафар дар он ҷо пайдо шаванд». Гуфт: «Ман онро ба хотири он даҳ нафар нобуд намекунам». Ва Худованд, чун суханашро бо Абром тамом кард, рафт ва Абром ба хонаи худ баргашт.
Ададҳо 11,10-29
Мусо шунид, ки мардум дар ҳамаи қабилаҳо шикоят мекарданд, ҳар яке дар даромадгоҳи хаймаи худ; хашми Худованд аланга зад ва он Мусоро низ норозӣ кард. Мусо ба Худованд гуфт: «Чаро бо бандаи худ ин қадар бад рафтор кардӣ? Чаро ман дар назари ту илтифот наёфтаам, то ин қадар бори гарони ин қавмро бар ман бор кардаӣ? Оё ман ин ҳама одамонро офаридаам? Ё шояд ӯро ба дунё овардам, то ба ман бигӯӣ: «Ӯро дар батни худ бибар, чунон ки доя кӯдаки ширдеҳро мебардорад, ба замине, ки бо қасам ба падаронаш ваъда додаӣ?» Ман гӯштро аз куҷо меёбам, ки ба ин ҳама одамон диҳам? Чаро аз паси ман шикоят мекунад ва мегӯяд: «Ба мо гӯшт диҳед, то бихӯрем! Ман бори ин ҳама одамонро танҳо бардошта наметавонам; Ин барои ман бори хеле вазнин аст. Агар ба ман чунин рафтор хоҳӣ кард, бигзор ман бимирам, бигзор бимирам, агар дар назари ту илтифот ёфта бошам; Ман дигар бадбахтии худро намебинам!».
Худованд ба Мӯсо гуфт: «Аз миёни пирони Исроил ҳафтод нафарро, ки барои ту чун пирони қавм ва китобдонони онҳо шинохта шудаанд, барои ман ҷамъ кун; онҳоро ба хаймаи вохӯрӣ бурдан; онҳо бо шумо зоҳир мешаванд. Ман фаромада, дар он ҷо бо шумо сӯҳбат мекунам; Рӯҳеро, ки бар ту аст, мегирам, то бар онҳо бигузорам, то бори мардумро бо ту бардоранд ва ту дигар онро танҳо намебардорӣ. Ба мардум хоҳӣ гуфт: Худро барои фардо тақдис кунед ва гӯшт бихӯред, зеро ки шумо дар гӯши Худованд фарьёд зада, гуфтаед: «Кӣ моро гӯшт мехӯрад? Мо дар Миср хеле хушбахт будем! Хуб, Худованд ба ту гӯшт медиҳад ва шумо онро мехӯред. Ту онро на як рӯз, на ду рӯз, на панҷ рӯз, на даҳ рӯз, на бист рӯз, балки як моҳ мехӯрӣ, то аз бинӣ берун ояду бароят дилгиркунанда шавад, зеро шумо Худовандро, ки дар миёни шумост, инкор кардаед ва пеши Ӯ гиря карда, мегуфтед: «Чаро мо аз Миср баромадем? Мӯсо гуфт: «Ин қавм, ки ман дар миёни онҳо ҳастам, шашсаду ҳазор калонсол аст ва шумо мегӯед: ба онҳо гӯшт медиҳам, то як моҳ пурра бихӯранд! Оё гӯсфандону рамаҳоро барои онҳо куштан мумкин аст, то ки онҳо кофӣ бошанд? Ё тамоми моҳиёни баҳр барои онҳо ҷамъ карда мешаванд, то сер шаванд?» Худованд ба Мусо ҷавоб дод: «Оё бозуи Худованд кӯтоҳ шудааст? Акнун хоҳед дид, ки сухани ман ба ту иҷро мешавад ё не». Ва Мусо берун рафта, суханони Худовандро ба мардум нақл кард; Аз миёни пирони мардум ҳафтод нафарро ҷамъ карда, гирди хаймаи ҷамъомад шинонд. Ва Худованд бар абр фуромада, ба ӯ сухан гуфт: Рӯҳро, ки бар ӯ буд, гирифта, бар ҳафтод пир рехт; вақте ки рӯҳ бар онҳо нишаст, нубувват карданд, вале баъд аз он дигар ин корро накарданд. Дар ҳамин ҳол, ду мард, ки яке Элдод ва дигаре Медод ном дошт, дар ӯрдугоҳ монданд ва рӯҳ бар онҳо ором гирифт; онҳо дар байни онҳое буданд, ки ба қайд гирифта шуда буданд, вале барои рафтан ба хайма набаромада буданд; дар лагерь ба нубувват шуруъ карданд. Ҷавоне давида ба Мусо хабар дод ва гуфт: «Элдод ва Медод дар бошишгоҳ нубувват мекунанд». Ва Еҳушаъ ибни Нун, ки аз ҷавониаш дар хидмати Мусо буд, гуфт: «Эй Мӯсо, оғоям, онҳоро боздор!». Аммо Мусо ба вай ҷавоб дод: «Оё ба ман ҳасад мебарӣ? Кош ҳамаи онҳо дар миёни қавми Худованд пайғамбар мебуданд ва Худованд рӯҳи Худро ба онҳо медод!» Мусо бо пирони Исроил ба ӯрдугоҳ рафт.