Аҳамияти дуо: чаро ва чӣ гуна онро иҷро кардан лозим аст!

Дуо - оби зинда, ки рӯҳ ташнагиро мешиканад. Ҳамаи одамон ба намоз ниёз доранд, аз дарахтҳое, ки ба об ниёз доранд. Зеро на дарахтон мева дода метавонанд, агар онҳо обро аз решаи худ ҷаббида натавонанд ва инчунин мо меваҳои гаронбаҳои тақворо ба бор оварда наметавонем, агар мо аз дуо сер накунем. Барои ҳамин, вақте ки мо аз бистар мехезем, бояд бо хидмати Худо офтобро пешгӯӣ кунем, вақте ки дар сари дастархон барои хӯроки нисфирӯзӣ нишинем ва ҳангоми истироҳат омодагӣ гирем, бояд ба Худо дуо гӯем.

Дурусттараш - ҳар соат мо бояд ба Худо дуо гӯем ва бо роҳи дуо роҳи дарозии рӯзро тай кунем. Агар девҳо аз Худованд илтиҷо мекарданд, ки онҳоро ба варта нафиристад ва дархости онҳо иҷро шуд, чӣ гуна ба зудӣ дуоҳои мо, ки дар Масеҳ пӯшидаем, амалӣ хоҳанд шуд. Кай мо дуо мегӯем, ки аз марги оқилона (рӯҳонӣ) халос шавем? Пас биёед худро ба дуо бахшем, зеро қудрати он бузург аст.

Дуо яке аз ниёзҳои асосии инсонҳост, ки рӯҳро ба сӯи Худо равона месозад.Сухани қалби инсон бо Худо, иртиботи рӯҳонӣ байни оқилонаи инсон ва Офаридгор. Дар байни кӯдакон ва Падари Осмон, бухури хуши Худо маънои онро дорад, ки мавҷи ноороми ҳаёт, сахраи мағлубнашавандаи ҳамаи онҳое, ки имон овардаанд, либоси илоҳӣ мебошад, ки рӯҳ бо он некӣ ва зебоиро дар бар кардааст. Модари ҳама корҳои парҳезгорона, сарбанд алайҳи макри душмани ашаддии инсон.

Иблис, василаи сабук кардани Худо барои омурзиши гуноҳҳо, паноҳгоҳест, ки мавҷҳо онро нобуд карда наметавонанд. Маърифати ақл, теша барои ноумедӣ ва дард. Ҷое, ки ҳаётро барои умед мебахшад, ғазабро рафъ мекунад, ҷонибдори ҳамаи маҳкумшудагон, хурсандии маҳбусон. Мо ҳар рӯзи ҳаётамон ба Худо дуо мегӯем ва ба Худо боварӣ дорем.