Имрӯз мулоҳиза: Намунаи Носира

Хона дар Носира мактабест, ки дар он кас ҳаёти Исоро фаҳмидааст, яъне мактаби Инҷил. Дар ин ҷо мо мушоҳида кардан, гӯш кардан, мулоҳиза рондан, маънои амиқ ва пурасрор доштани ин зуҳури Писари Худоро чунон содда, хоксор ва зебо меомӯзем. Шояд мо низ тақрибан бидуни дарки худ тақлид карданро меомӯзем.
Дар ин ҷо мо усулеро меомӯзем, ки ба мо имкон медиҳад, ки кӣ будани Масеҳро донем. Дар ин ҷо мо зарурати мушоҳида кардани тасвири будубоши ӯро дар байни мо мефаҳмем: яъне ҷойҳо, замонҳо, урфу одатҳо, забон, маросимҳои муқаддас, хулоса ҳама чизеро, ки Исо барои ба ҷаҳон зоҳир кардан истифода мебурд.
Дар ин ҷо ҳама чиз овоз дорад, ҳама чиз маъно дорад. Дар ин ҷо, дар ин мактаб, мо албатта мефаҳмем, ки чаро мо бояд таълимоти Инҷилро пайравӣ кунем ва шогирди Масеҳ шавем. Оҳ! чӣ гуна мо бо омодагӣ мехоҳем ба кӯдакӣ баргардем ва худро дар ин мактаби хоксор ва олии Носира ҷойгир кунем! То чӣ андоза мо мехоҳем бори дигар дар наздикии Марям ба омӯхтани илми ҳақиқии ҳаёт ва ҳикмати олии ҳақиқатҳои илоҳӣ шурӯъ кунем! Аммо мо танҳо мегузарем ва барои мо зарур аст, ки аз хоҳиши идомаи донистани ин хона, ташаккули ҳеҷ гоҳ ба анҷом нарасида то дарки Инҷил даст кашем. Аммо, мо ин ҷойро бидуни ҷамъоварӣ аз пандҳои кӯтоҳе аз хонаи Носира, тақрибан пинҳонӣ тарк нахоҳем кард.
Дар ҷои аввал он ба мо хомӯширо меомӯзонад. Оҳ! агар арҷгузорӣ ба сукут, як фазои қобили таҳсин ва ивазнашавандаи рӯҳ дар мо дубора таваллуд мешуд: дар ҳоле ки мо аз ин қадар дину садоҳо ва садоҳои ҳангома дар ҳаёти пурғавғо ва пурталотуми замонамон дар ҳайрат мондаем. Оҳ! хомӯшии Носира, моро таълим диҳед, ки дар андешаҳои нек устувор бошем, ба ҳаёти дохилӣ ният дошта бошем, омодаем илҳоми пинҳонии Худо ва насиҳатҳои устодони ҳақиқиро хуб бишнавем. Ба мо биомӯзед, ки корҳои омодагӣ, омӯзиш, мулоҳиза, дохилии зиндагӣ, намоз, ки танҳо Худо дар ниҳон мебинад, то чӣ андоза муҳим ва зарур аст.
Дар ин ҷо мо тарзи зиндагиро ҳамчун оила дарк мекунем. Носира ба мо хотиррасон мекунад, ки оила чӣ гуна аст, шарикии муҳаббат чист, зебоии шадид ва оддии он, хислати муқаддас ва дахлнопазири он; биёед бубинем, ки чӣ гуна таҳсилоти оила дар оила ширин ва ивазнашаванда аст, вазифаи табиии онро дар низоми иҷтимоӣ ба мо омӯзед. Ниҳоят мо дарси корро меомӯзем. Оҳ! хонаи Носира, хонаи Писари дуредгар! Дар ин ҷо, пеш аз ҳама, мо мехоҳем қонунро фаҳмем ва ҷашн гирем, албатта сахт, аммо халосии меҳнати инсон; дар ин ҷо шаъну шарафи меҳнатро афзоиш диҳед, то онро ҳама эҳсос кунанд; ба ёд овардан дар зери ин бом, ки кор наметавонад худ ба худ мақсад бошад, балки озодӣ ва фазилати худро на танҳо аз он чизе, ки арзиши иқтисодӣ номида мешавад, балки аз он чизе, ки онро ба охири неки худ табдил медиҳад, ба даст меорад; дар ниҳоят мо мехоҳем ба коргарони тамоми ҷаҳон салом расонем ва ба онҳо намунаи оли, бародари илоҳии онҳо, пайғамбари ҳамаи сабабҳои одилона, ки ба онҳо дахл дорад, нишон диҳем, яъне Худованди мо Масеҳ.