Имрӯз мулоҳиза: Ваҳйи Худои нонамоён

Танҳо як Худо, бародарон, касест, ки мо ба ғайр аз Навиштаҳои Муқаддас онро намешиносем.
Аз ин рӯ, мо бояд ҳама чизеро, ки Навиштаҳои илоҳӣ ба мо эълон мекунад ва бидонем, ки онҳо ба мо чӣ таълим медиҳанд. Мо бояд ба Падар бовар кунем, зеро ки Ӯ мехоҳад, ки мо ба Ӯ имон оварем, Писарро ҷалол диҳем, чунон ки Ӯ мехоҳад, ки Ӯро ҷалол диҳем, Рӯҳи Муқаддасро қабул кунем, чунон ки Ӯ мехоҳад, ки Ӯро қабул кунем.
Биёед кӯшиш кунем, ки воқеияти илоҳиро на аз рӯи заковати худ ва албатта на бо зӯроварӣ ба ҳадяҳои Худо, балки бо тарзе, ки худи ӯ дар Навиштаҳои Муқаддас зоҳир кардан мехост, биёбем.
Худо дар худ комилан танҳо вуҷуд дошт. Ҳеҷ чиз набуд, ки ба таври ҷовидона дар абадияти он алоқаманд бошад. Сипас ӯ ба сохтани дунё шурӯъ кард. Чӣ тавре ки ӯ фикр мекард, чӣ тавре ки мехост ва чӣ тавре ки бо каломи худ тасвир кардааст, инчунин онро офаридааст. Ҷаҳон ба вуҷуд омадан гирифт, бинобар ин, тавре ки мехост. Ва кадоме онро тарроҳӣ карда буд, вай чунин сохт. Аз ин рӯ, Худо дар вижагиҳои беҳамтои худ вуҷуд дошт ва ҳеҷ чизе бо ӯ набуд. Ҳеҷ чиз ба ҷуз Худо вуҷуд надошт, ӯ танҳо буд, аммо дар ҳама чиз комил буд. Дар ӯ ақл, ҳикмат, қудрат ва маслиҳат пайдо шуд. Ҳама чиз дар ӯ буд ва ӯ ҳама чиз буд. Вақте ки ӯ мехост ва ба дараҷае, ки мехост, вай дар вақти муқарраркардааш, ба мо Каломи худро, ки тавассути он ҳама чизро офаридааст, ба мо ошкор сохт.
Аз ин рӯ, азбаски Худо Каломи Худро дар худ дошт ва он барои ҷаҳони офаридашуда дастнорас буд, онро дастрас сохт. Бо талаффузи калимаи аввал ва тавлиди рӯшноӣ аз нур, Ӯ Фикри худро ба худи махлуқот ҳамчун Парвардигор муаррифӣ кард ва он касеро намоён кард, ки танҳо вай дар худ медонист ва дар худ дид ва қаблан барои ҷаҳони офарида комилан ноаён буд. Вай онро барои ҷаҳон дидан намуд ва то наҷот ёбад.
Ин ҳикматест, ки ба ҷаҳон омадан худро Писари Худо зоҳир кард, ҳама чиз ба воситаи ӯ офарида шудааст, аммо ӯ ягона аст, ки аз ҷониби Падар меояд.
Пас аз он Ӯ қонун ва пайғамбаронро дода, онҳоро бо Рӯҳи Муқаддас сухан гуфт, то ки илҳоми қудрати Падарро гирифта, онҳо ирода ва нақшаи Падарро эълон кунанд.
Ҳамин тавр, аз ин рӯ, Каломи Худо нозил шуд, чунон ки Юҳаннои муборак мегӯяд, ки дар маҷмӯъ он чиро, ки пайғамбарон аллакай гуфтаанд, нишон медиҳад, ки ӯ Калом аст, ва ҳама чиз дар ӯ офарида шудааст. Юҳанно мегӯяд: "Дар ибтидо Калом буд, ва Калом бо Худо буд ва Калом Худо буд. Ҳама чиз ба воситаи Ӯ ба амал омад, бе Ӯ ҳеҷ коре анҷом наёфт" (Юҳанно 1: 1. 3).
Ғайр аз он мегӯяд: Дунё ба воситаи ӯ сохта шудааст, аммо ҷаҳон ӯро нашинохтааст. Вай ба назди худ омад, аммо худи ӯ ӯро қабул накард (ниг. Ҷн 1: 10-11).

аз Ипполитус, коҳин