Medjugorje: Хонуми мо чӣ гуна рӯза талаб мекунад? Жаков чавоб медихад

Ҳаёти ПАДАР: Пас аз дуо чӣ хабари муҳимтарин аст?
ҶАКОВ: Хонуми мо низ аз мо рӯза мегирад.

ПАДАРИ ЛИВО: Шумо чӣ рӯза мепурсед?
ҶАКОВ: Хонуми мо аз мо талаб мекунад, ки рӯзҳои чоршанбе ва ҷумъа дар болои нон ва об рӯза гирем. Аммо, вақте ки хонуми мо аз мо рӯза мегирад, вай мехоҳад, ки он дар ҳақиқат бо муҳаббат ба Худо иҷро карда шавад. Мо бояд дар ҳақиқат бо дили худ рӯза дошта, қурбонии худро тақдим кунем.

Бисёр одамони беморе ҳастанд, ки рӯза гирифта наметавонанд, аммо онҳо метавонанд чизеро пешниҳод кунанд, ки ба онҳо бештар пайванданд. Аммо он бояд дар ҳақиқат бо муҳаббат анҷом дода шавад. Ҳангоми рӯза албатта ягон қурбонӣ вуҷуд дорад, аммо агар мо ба он нигоҳ кунем, ки Исо барои мо чӣ кор кард, ӯ барои ҳамаи мо чӣ сабр кард, агар ба таҳқирҳои ӯ нигоҳ кунем, рӯзаи мо чӣ хоҳад буд? Ин танҳо як чизи хурд аст.

Ман фикр мекунам, мо бояд як чизро фаҳмем, ки мутаассифона, бисёриҳо то ҳол намефаҳманд: вақте ки мо рӯза мегирем ё дуо мегӯем, ба манфиати кӣ мешавем? Дар бораи он фикр карда, мо онро барои худамон, барои ояндаи худ, ҳатто барои саломатии худ мекунем. Шубҳае нест, ки ин ҳама чизҳо ба нафъи мо ва ҳам барои наҷоти мо ҳастанд.

Ман ин вақтро ба зиёраткунандагон мегӯям: Хонуми мо дар осмон комилан хуб аст ва ба замин рафтан даркор нест. Аммо вай мехоҳад, ки ҳамаи моро наҷот диҳад, зеро муҳаббати вай ба мо бузург аст.

Мо бояд ба хонуми худ кӯмак намоем, то худамонро наҷот диҳем.

Аз ин рӯ, мо бояд он чизеро, ки Ӯ моро дар паёмҳояш даъват менамояд, қабул кунем.