Дини ҷаҳонӣ: Пайғамбарони ислом киҳоянд?
Ислом таълим медиҳад, ки Худо паёмбаронро ба одамон, дар вақтҳо ва ҷойҳои гуногун барои таблиғи паёмҳои худ фиристодааст. Аз ибтидои вақт, Худо роҳнамоии Худро тавассути ин одамони интихобшуда фиристод. Онҳо одамоне буданд, ки ба одамони гирду атрофашон дар бораи имон ба Худои Қодири Мутлақ ва чӣ гуна дар роҳи адолат рафтан таълим дода буданд. Баъзе пайғамбарон низ тавассути китобҳои ваҳй Каломи Худоро ошкор карданд.
Паёми пайғамбарон
Мусулмонон боварӣ доранд, ки ҳамаи пайғамбарон ба халқи худ дар бораи дуруст ибодат кардан ва зиндагӣ кардан дастурот додаанд. Азбаски Худо яктост, паёми Ӯ бо мурури замон якхела буд. Аслан, тамоми пайғамбарон паёми Исломро таълим дода буданд: бо роҳи итоат ба Офаридгори абарқудрат дар ҳаёти худ осоиштагиро пайдо кунед; Ба Худо имон оваред ва аз роҳнамоии Ӯ пайравӣ кунед.
Қуръон дар бораи пайғамбарон
«Паёмбар худ ба он чӣ аз ҷониби Парвардигораш ба ӯ нозил шуда ва имон овардааст». Ва ҳар яке ба Худо ва фариштагонаш, китобҳояш ва паёмбаронаш имон доранд. Ва гуфтанд: «Миёни ҳеҷ як паёмбаронаш фарқе намениҳем». Ва онҳо мегӯянд: «Мо гӯш кардем ва итоат кардем. Мо аз Ту бахшоиш мепурсем, ва ҳама барои шумо дар охири сафар аст. " "(2: 285)
Номҳои пайғамбарон
Дар Қуръон 25 пайғамбар бо номашон зикр шудаанд, ҳарчанд мусалмонон чунин меҳисобанд, ки дар замонҳои гуногун ва ҷойҳои дигар бисёртар буданд. Дар байни пайғамбарон, ки мусулмонон эҳтиром доранд, инҳоянд:
Одам ё Адам аввалин инсон, падари насли башар ва аввалин мусулмон буданд. Чӣ тавре ки дар Библия гуфта мешавад, Одам ва занаш Ҳавво (Ҳава) аз боғи Адан барои хӯрдани меваи дарахти муайян ронда шуданд.
Идрис (Ҳанӯх) пайғамбари сеюм баъд аз Одам ва писари ӯ Сет буд ва Ҳанӯх Китоби Муқаддас номида шуд. Он ба омӯзиши китобҳои қадимии ниёгонаш бахшида шуда буд.
Нӯҳ марде буд, ки дар миёни кофирон зиндагӣ мекард ва даъват шуд, ки пайғомро дар бораи мавҷудияти танҳо як худо, Аллоҳ даъват кунад. Баъд аз солҳои зиёди бемуваффақияти мавъиза, Худо ба Нӯҳ аз нобудшавии омадаистода огоҳ кард ва Нӯҳ киштӣ сохт, то ҷуфтҳои ҳайвонотро наҷот диҳад.
Ҳуд барои мавъиза ба насли арабии Нӯҳ, ки савдогарони биёбон буданд, фиристода шуда буд ва ҳанӯз тавҳидро қабул накардаанд. Онҳоро бо тундбоди сангин барои огоҳӣ надодани Ҳуд нобуд карданд.
Солеҳ, тақрибан 200 сол пас аз Ҳуд, ба Темза фиристода шуд, ки аз эълон омада буд. Қавми Самуд аз Солеҳ илтимос карданд, ки мӯъҷизае ба амал орад, ки робита бо Аллоҳро собит кунад: шутуре аз сангҳо барои ӯ биёваред. Пас аз ин, як гурӯҳи кофирон ба куштани шутураш нақша гирифтанд ва дар натиҷаи заминҷунбӣ ё вулкон нобуд шуданд.
Иброҳим (Иброҳим) ҳамон шахсе аст, ки Иброҳим дар Библия ба василаи пайғамбарони дигар шӯҳрат ёфта, ҳамчун муаллим, падар ва бобояш эҳтиром дошт. Муҳаммад яке аз насли ӯ буд.
Исмоил (Исмоил) писари Иброҳим, аз Ҳаҷар ва авлоди Муҳаммад мебошад. Ӯро бо модараш Иброҳим ба Макка овард.
Исҳоқ ҳам дар Китоби Муқаддас ва ҳам дар Қуръон писари Иброҳим аст ва ӯ ва бародараш Исмоил пас аз марги Иброҳим мавъизаро идома доданд.
Лут (Лут) аз авлоди Иброҳим буд, ки ба Канъон ҳамчун пайғамбар дар шаҳрҳои маҳкумшудаи Садӯм ва Амӯро фиристода шуда буд.
Яъқуб (Яъқуб), аз авлоди Иброҳим, падари 12 сибти Исроил буд
Юсуф (Юсуф) писари ёздаҳум ва маҳбуби Яъқуб буд, ки бародаронаш ӯро ба чоҳе партофтанд, ки дар он корвони гузашта ӯро наҷот дод.
Шуайб, ки баъзан бо библияи Итрро алоқаманд буд, пайғамбаре буд, ки ба ҷамоати Мидёниён дарахти муқаддасро ибодат мекард. Вақте ки онҳо Шуайбро гӯш кардан намехостанд, Худо ҷамоатро ҳалок кард.
Аюб (Айюб), ба монанди вай дар Китоби Муқаддас, дарозмуддат озмуда шуд ва аз ҷониби Худо сахт озмуда шуд, аммо ба имони худ содиқ монд.
Мусо (Мусо), ки дар судҳои подшоҳии Миср ба воя расида, аз ҷониби Худо фиристода шуда буд, ки тавҳидро ба мисриён расонад, ваҳйи Тавротро (бо номи «Таврот» ба забони арабӣ) ба даст овард.
Ҳорун (Ҳорун) бародари Мусо буд, ки бо хешовандони онҳо дар замини Ҷошен монд ва аввалин саркоҳини исроилиён буд.
Зул-Кифл (Ҳизқиёл) ё Зул-Кифл, пайғамбаре буд, ки дар Ироқ зиндагӣ мекард; баъзан на бо Ҳизқиёл, балки бо Еҳушаъ, Убадия ё Ишаъё алоқаманд буд.
Довуд (Довуд), подшоҳи Исроил, ваҳйи илоҳии Забурро гирифт.
Сулаймон (Сулаймон), писари Довуд, қобилияти гуфтугӯ кардан бо ҳайвонот ва джинро дошт; ӯ шоҳи сеюми халқи яҳудӣ буд ва ҳокими бузургтарин дар ҷаҳон ҳисоб мешуд.
Илёс (Элиа ё Илёс), ки Илёс низ навиштааст, дар Малакути шимолии Исроил зиндагӣ мекард ва Худоро ҳамчун дини ҳақиқӣ бар мӯътамадони Баал дифоъ мекард.
Ал-Йаса (Элишоъ) одатан бо Элишоъ шинос аст, гарчанде ки ҳикояҳои Китоби Муқаддас дар Қуръон такрор карда нашудаанд.
Юнус (Юнус) -ро моҳии калон фурӯ бурд ва тавба кард ва Худоро ҳамду сано хонд.
Закариё (Закарё) падари Яҳёи Таъмиддиҳанда, муҳофизи модари Исо ва коҳини одил буд, ки бо имон ҷони худро аз даст дод.
Яҳё (Яҳёи Таъмиддиҳанда) каломи Худоро шоҳидӣ медод, ки омадани Исоро эълон мекард.
Исо (Исо) фариштаи ҳақиқат дар Қуръонест, ки роҳи дурустро мавъиза мекунад.
Муҳаммад, падари империяи исломӣ, дар соли 40 милодӣ дар 610-солагӣ ҳамчун пайғамбар даъват шудааст
Пайғамбаронро ҳурмат кунед
Мусулмонон тамоми пайғамбаронро мехонанд, меомӯзанд ва эҳтиром мекунанд. Бисёре аз мусалмонон фарзандони худро мисли онҳо меноманд. Ғайр аз он, вақте ки мусулмон номи ягон пайғамбари Худоро ёдовар мешавад, вай ин суханони муборак ва эҳтиромро илова мекунад: "Салом бар ӯ" (саллаллоҳу алайҳи ва саллам).