Ҳабҳои имон 20 январ "Об шароб шуд"

Мӯъҷизае, ки тавассути он Худованди мо Исои Масеҳ обро ба шароб мубаддал кард, вақте тааҷҷубовар нест, вақте ки мо онро Худо иҷро кардем. Дар асл, касе, ки шаробро дар он шаш амфораи дар он зиёфати арӯсӣ пур кардааш намудор кард, ҳамон касест, ки ҳар сол инро дар токҳо мекунад. Он чизе ки хидматгорон ба зарфҳо рехта буданд, бо кори Худованд ба шароб мубаддал шуд, ҳамон тавре ки бо кори Худованд, ки аз абрҳо меафтад, ба шароб мубаддал мешавад. Агар ин моро ба тааҷҷуб наоварад, ин аз он сабаб аст, ки он ҳар сол мунтазам рух медиҳад: мунтазамии он ҳайроншавиро пешгирӣ мекунад. Аммо ин далел бештар аз он чизе, ки дар дохили амфораи пур аз об рух додааст, сазовори таваҷҷӯҳ аст.

Дар асл, чӣ гуна имкон дорад, ки манбаъҳоеро, ки Худо дар ҳукмронӣ ва идоракунии ин ҷаҳон сарф мекунад, бидуни таваҷҷӯҳ ва ғарқшавӣ аз ин мӯъҷизаҳои зиёд мушоҳида кунем? Масалан, то чӣ андоза аҷоиб аст ва онҳое, ки қудрати ҳатто донаи ҳар тухмро ба назар мегиранд, чӣ гуна ноумедӣ ҳис мекунанд! Аммо аз он вақте ки мардум бо мақсадҳои дигар ба баррасии осори Худо беэътиноӣ мекунанд ва аз онҳо мавзӯи ситоиши ҳаррӯзаи Офаридгорро ҷалб мекунанд, Худо худро ба баъзе корҳои ғайриоддӣ нигоҳ дошт, то мардумро аз ҷояшон такон диҳад ва онҳоро ба ибодати худ бозгардонад. бо мӯъҷизаҳои нав.