Даъвати қавӣ ба Рӯҳулқудс барои ташаккур

Рӯҳулқудс, дар рӯзи таъмид шумо назди мо омадед ва рӯҳи нопокро рондаед: ҳамеша моро аз кӯшиши доимии худ бармегардонад.

Шумо ба мо ҳаёти файзро овардед: моро аз кӯшиши ӯ барои бозгардонидан ба марг ба мо муҳофизат кунед.

Шумо ҳамеша дар мо ҳастед: моро аз тарсу ҳарос ташвиқ кунед, заифӣ ва оромиро бартараф кунед, ҷароҳатҳои ба мо расонидаи шайтонро шифо диҳед.

Моро навсозӣ кунед: саломат ва муқаддас гардонед.

Рӯҳи Исо, моро нав кунед.

Эй Рӯҳулқудс, шамоли илоҳӣ, ҳамаи қувваҳои бадро аз мо дур кунед, онҳоро нест кунед, то мо худро хуб ҳис кунем ва некӣ кунем.

Эй оташи илоҳӣ, ҷодуҳои бад, ҷодугарӣ, векселҳо, лағжишҳо, лаънатҳо, чашми бад, олудашавии диаболикӣ, васвоси диаболикӣ ва ҳар бемории аҷиберо, ки дар мо метавонад бошад, сӯзонед.

Эй Қудрати Илоҳӣ, ба ҳама рӯҳҳои бад ва тамоми шароитҳое, ки моро водор мекунанд, ки моро абадӣ тарк кунанд, фармон диҳед, то ки мо дар саломатӣ ва сулҳ, дар муҳаббат ва шодмонӣ зиндагӣ кунем.

Рӯҳи Исо, моро нав кунед.

Рӯҳи Муқаддас, ба мо зуд-зуд бемор ва дарднок, ба изтироб ва ғамгинӣ бар мо фуруд о: саломатӣ ва тасаллӣ, оромӣ ва оромиро бидеҳ.

Ба назди оилаҳои мо биёед: нофаҳмиҳо, бетоқатӣ, ҷудоиҳоро аз худ дур кунед ва фаҳмиш, сабр ва ҳамоҳангиро ба даст оред. Ба Калисои мо биравед, то бо супориши Исо ба вай бовафо ва далерона иҷро кунед: Инҷилро мавъиза кунед, беморонро аз иблис халос кунед.

Ба олами мо, ки дар хатогӣ, гуноҳ, нафрат зиндагӣ мекунад, фуруд оед ва онро ба ростӣ, муқаддасӣ, муҳаббат кушоед.

Рӯҳи Исо, моро нав кунед.