Ҳангоме ки вазъ беҳтар намешавад, ба Худо дуо гӯед

Худовандо, вақте ки кор бад намешавад, ба мо кумак кун

Ҷаноб, рӯзҳое ҳастанд, ки вазъҳо хуб ба назар намерасанд, мо аз якдигар норозӣем, шикастани хомӯшӣ душвор аст, мо дар дилҳо ҷудоӣ ва ғазабро ба бор меорем.

Ба мо ёрӣ диҳед, ки хатогиҳои худро дарк кунем ва ба мо далерӣ ва фурӯтанӣ диҳад, то онҳоро эътироф кунем ва ислоҳ кунем, бахшиш пурсем ва бахшиш пурсем.

Ба мо дар фаҳмидани ранҷу азоб ва кӯмаке, ки дар қалби дигар аст, ба мо қувват бахшем, ки қадами аввалинро, ки роҳро барои фаҳмидан ва муҳаббат мекушояд, фароҳам оварем.

Ба мо кӯмак кунед, ки ҳеҷ гоҳ дар ҳаёти ҳаррӯза муколамаро аз даст надиҳем ва ҳамеша бо самимият ва ростӣ мулоқот кунем.

Ба мо кумак кунед, зеро ҳатто ҳангоми кӯшиши душвориҳо ва низоъҳо мо имкон пайдо мекунем, ки рушд кунем, бахшиданро ёд гирем, ҳамдигарро хубтар бишиносем ва кашф кунем, ки муҳаббат аз заифии мо қавитар аст.

Ба мо кумак кунед, ки моро дар гуногунрангии худ дарк ва истиқбол намоем, то ки онҳо ба ҷои тақсимшавӣ набошанд, барои мо ва дигарон вақти гаронбаҳои ягонагӣ ва сарват шаванд.

омин