Дуо барои худро ба Исо тақдим кардан… роҳ, ҳақиқат ва ҳаёт

 

Эй Исои ширинтарин, эй Наҷотдиҳандаи авлоди башар, ба мо бо фурӯтанӣ дар назди қурбонгоҳи худ дароз каш. Мо аз они шумоем ва мо мехоҳем аз они шумо бошем; ва барои он ки бо шумо зичтар зиндагӣ кунем, ҳар яки мо имрӯз беихтиёр худро ба Дили Муқаддаси шумо тақдим мекунем.

Мутаассифона, бисёриҳо ҳеҷ гоҳ шуморо намешинохтанд; бисёриҳо аҳкоми шуморо рад карда, шуморо рад карданд. Эй Исои меҳрубон, ба яке ва дигаре раҳм кун; ва ҳамаи шумо ба Дили муқаддастарини худ ҷалб мекунед.

Худовандо, на танҳо подшоҳи мӯътамадоне бошед, ки ҳеҷ гоҳ аз назди шумо нарафтаанд, балки ҳамчунин ба он писарони исрофкор, ки шуморо тарк кардаанд; онҳоро ҳарчи зудтар ба хонаи падари худ баргардонед, то аз бадбахтӣ ва гуруснагӣ намиранд. Подшоҳи касоне бошед, ки дар фиреби хато ё бо ихтилофи аз шумо ҷудошуда зиндагӣ мекунанд: онҳоро ба бандари ҳақиқат ва ба ваҳдати имон баргардонед, то дар муддати кӯтоҳ зери як чӯпон танҳо як қатор сохта шавад. Ниҳоят, подшоҳи ҳамаи онҳое бошед, ки ба хурофотҳои ғайрияҳудиён печидаанд ва аз зулмот ба равшанӣ ва Малакути Худо берун оварданро рад накунед.

Бигзор, эй Парвардигор, ба Калисои худ амният ва озодиро таъмин кун, ба ҳамаи мардумон оромии оромиро ато фармо: бигзор ин як овоз аз як канори замин то канори дигари он садо диҳад: ҳамду сано ба он Дили илоҳӣ, ки аз он саломатии мо; шаъну шараф то абад ба ӯ хонда мешавад. Ҳамин тавр бошад.

Поп Лео XIII