Қоидаҳои Худо барои беҳтар зиндагонӣ.

Дӯсти азиз, муборизаро барои беҳтарини ин ҷаҳон бас накун. Виҷдон, саломатӣ, кор, оила, озодӣ, сулҳ ва муҳаббат бо атрофиёни наздик дошта бошед. Ва пеш аз ҳама дар назди Худо! Беҳтарин дастгоҳи ҳаёт ин оилаи масеҳиёнест, ки дар муҳаббат ғарқ шудаанд! Бе хона, оила ва кишвар душвор аст! Одамон бояд на аз тарси Худо, балки аз рӯи муҳаббат ба Худо муттаҳид шаванд, ба ҳамдигар кӯмак кунанд, якдигарро дастгирӣ ва ғамхорӣ кунанд, рӯҳафтода нашавед! Ҳамеша бо шахси наздикатон бимонед, ҳамон тавре ки Худо ҳамеша бо шумост! 

Оқилона ва қавӣ бошед ва ба чизҳои моддӣ намехоҳед. Чизҳо, хосиятҳо, пул, лаззатҳои ҷисмонӣ, ки мавҷудияти мо дар атрофи онҳо гардиш мекунад, шуморо хушбахт карда наметавонад! Ҳеҷ гоҳ таслим нашавед, ҳаётро дӯст доред ва аз он танҳо чизҳои беҳтарини онро бигиред, аммо бидонед, ки маънои ҳаёти инсон ин аст, ки чизе аз худ ройгон бидиҳед. Мувофиқи ҳадяҳо ва қобилиятҳое, ки Худои Қодир ба шумо ба ҷомеа додааст, ки шумо дар он зиндагӣ мекунед, то ба камол расед ва шуморо ба биҳишти аслии Худо наздик кунед.

Марди нек ҳамеша дар назди Худованд илтифот меёбад! Агар душмани шумо гурусна ва ташна бошад, бигзор бихӯрад ва бинӯшад, то шумо дар сараш гармӣ бино кунед. Худо шуморо барои мағлуб кардани ӯ мукофот медиҳад, аммо на бо бадӣ, балки бо некӣ! Беҳтарин дуоро ба ёд оред: «Худовандо, лутфан ба ман ягон сарват надиҳед, то ҷони ман сер шавад ва камбизоатӣ ба васваса наафтад ва дуздӣ накунад!

Азоби Худовандро хор накунед, зеро Худованд он касеро, ки дӯст медорад, ҷазо медиҳад, то ӯро хирадманд гардонад! Дар хотир доред, ки ҳар қадар инсон ба худ чизи бештар диҳад, ҳамон қадар Худо ба ӯ медиҳад! Худо ҳикмат, дониш ва шодиро танҳо ба шахсе, ки бихоҳад, медиҳад. Ва он ба Худои гунаҳкор медиҳад, ки кор кунад, ҷамъ кунад ва ҷамъ кунад, ва ҳама чизро ба онҳое, ки ба Худо писанданд, расонад!