Имрӯз дар бораи муҳаббати пурраи худ ба Худо мулоҳиза ронед
Вақте ки фарисиён шуниданд, ки Исо саддуқиёнро хомӯш кард, онҳо ҷамъ омаданд ва яке аз онҳо, ки шариатдон буд, ӯро озмуда, пурсид: "Устод, кадом ҳукми шариат бузургтар аст?" Вай ба ӯ гуфт: "Худованд Худои худро бо тамоми дили ту, бо тамоми ҷони ту ва бо тамоми ҳуши ту дӯст хоҳӣ дошт". Матто 22: 34-37
"Бо тамоми дили худ, бо тамоми ҷони ту ва бо тамоми ҳуши ту." Ба ибораи дигар, бо тамоми вуҷуди худ!
Ин амиқи муҳаббат дар амал чӣ гуна аст? Ба ин табдил ёфтани як андешаи баланд ё мавъизаи калимаҳо осон аст, аммо бигзор ин фикр ё мавъиза шаҳодати амалҳои мо гардад. Оё шумо Худоро бо тамоми вуҷуди худ дӯст медоред? Бо ҳар як қисми кӣ шумо ҳастед? Ин маҳз чӣ маъно дорад?
Шояд ин амиқи муҳаббат аз бисёр ҷиҳатҳо зоҳир шавад, дар ин ҷо баъзе сифатҳои ин муҳаббат мавҷуданд:
1) Амонат: ба Худо супоридани ҳаёти мо талаби муҳаббат аст. Худо комил аст ва аз ин рӯ, ӯро дӯст доштан талаб мекунад, ки мо камолоти ӯро бубинем, ин камолотро фаҳмем ва мувофиқи он амал кунем. Вақте ки мо кӣ будани Худоро мебинем ва мефаҳмем, таъсир дар он аст, ки мо бояд ба Ӯ пурра ва бечунучаро эътимод кунем. Худо тавоно ва меҳрубон аст. Ба Худои пурқудрат ва меҳрубон бояд ба андозаи номаҳдуд эътимод кард.
2) Оташи ботинӣ: Боварӣ ба худ дили моро меафзояд! Ин маънои онро дорад, ки мо Рӯҳи Муқаддасро мебинем, ки дар ҷонҳои худ корҳои аҷибе мекунад. Мо мебинем, ки Худо амал мекунад ва моро дигаргун мекунад. Ин аз он чизе ки мо ҳаргиз метавонистем ба худамон карда тавонем, бештар хоҳад буд. Худо масъулиятро ба даст мегирад ва дар мо корҳои бузургеро ба амал меоварад, ки ҳаёти моро дигаргун месозад, ҳамон тавре ки оташи сӯзон ҳама сӯзон мегардад.
3) Амалҳои берун аз қобилияти шумо: Таъсири оташи сӯзони Рӯҳи Муқаддас дар дохили мо ин аст, ки Худо дар ҳаёти атрофиён тавассути мо корҳои бузургеро ба амал меорад. Мо Худоро дар ҷои кор шоҳид хоҳем буд ва аз кори кардаи ӯ ҳайрон хоҳем шуд. Мо қудрати бебаҳо ва муҳаббати дигаргункунандаи ӯро худ аз худ шоҳид хоҳем буд ва ин ба воситаи мо сурат мегирад. Чӣ тӯҳфа!
Имрӯз дар бораи муҳаббати пурраи худ ба Худо мулоҳиза ронед, оё шумо ҳама дар дохили онед? Оё шумо пурра ба хидмати Парвардигори мо ва иродаи муқаддаси Ӯ омодаед? Дудила нашавед. Ин бамаврид аст!
Худовандо, ба ман кӯмак кун, ки туро бо тамоми қалб, ҳуш, ҷони ва қуввати худ дӯст бидорам. Ба ман кумак кунед, ки шуморо бо тамоми ҳастиям дӯст бидорам. Дар он муҳаббат, лутфан маро ба асбоби файзи худ табдил диҳед. Исо ба ту бовар дорам!