Муқаддаси рӯз барои 13 январ: достони муқаддаси Ҳилари Пуатье

(тақрибан 315 - тақрибан 368)

Ин муҳофизи матини илоҳияти Масеҳ як марди меҳрубон ва хушмуомила буд, ки ба навиштани баъзе аз бузургтарин теология дар Сегона бахшида шуда буд ва ба Устоди худ монанд буд, ки ӯро "халалдоркунандаи сулҳ" номиданд. Дар як давраи хеле душвор дар калисо, муқаддасоти ӯ ҳам дар фарҳанг ва ҳам дар муноқишаҳо зиндагӣ мекард. Вай усқуфи Пуатье дар Фаронса буд.

Вақте ки бутпараст буд, ӯ ҳангоми дидани Навиштаҳо бо Худои табиӣ бо дини насронӣ қабул кард. Вақте ки ӯро бар хилофи иродаи худ усқуфи Пуатье дар Фаронса интихоб карданд, ҳамсараш ҳанӯз зинда буд. Дере нагузашта ӯ ба мубориза сар кард, ки он балои асри чорум, ориёӣ, ки илоҳияти Масеҳро рад мекунад.

Бидъат зуд паҳн шуд. Ҷером гуфт: "Ҷаҳон оҳ кашид ва дар ҳайрат афтод, ки ин Ариан аст." Вақте ки Император Константий ба ҳамаи усқуфони Ғарб фармон дод, ки дар бораи ҳукми Афанасий, муҳофизи бузурги имони Шарқ имзо гузоранд, Ҳилари рад кард ва аз Фаронса ба Фригияи дур ронда шуд. Дар ниҳоят ӯро "Афанасийи Ғарб" номиданд.

Ҳангоми навиштан дар ғурбат ӯро баъзе нимариёиён (ба умеди оштӣ) ба шӯрое даъват карданд, ки император ба муқобили Шӯрои Никея даъват кардааст. Аммо Ҳилари пешгӯӣ аз калисо дифоъ кард ва ҳангоме ки вай бо усқуфи бидъаткор, ки ӯро бадарға карда буд, баҳси оммавӣ пайдо кард, ориёиҳо аз вохӯрӣ ва натиҷаи он тарсида, аз император илтимос карданд, ки ин бадбахтро ба хона баргардонад. Ҳилариро мардуми ӯ истиқбол карданд.

Рафикон

Масеҳ гуфтааст, ки омадани ӯ на сулҳ, балки шамшер хоҳад овард (ниг. Матто 10:34). Инҷилҳо ба мо ҳеҷ гуна дастгирӣ пешниҳод намекунанд, агар мо дар бораи як муқаддасоти офтобӣ хаёл кунем, ки ҳеҷ мушкиле надорад. Масеҳ дар лаҳзаи охирин нагурехт, гарчанде ки пас аз зиндагии ихтилофот, мушкилот, дард ва ноумедӣ хушбахтона зиндагӣ мекард. Ҳиларӣ, ба мисли ҳамаи муқаддасон, танҳо каму беш яксон буд.