Муқаддаси рӯз барои 5 декабр: саргузашти Сан Сабо
Муқаддаси рӯз барои 5 декабр
(439 - 5 декабри соли 532)
Таърихи Сан-Сабо
Сабас, ки дар Каппадокия ба дунё омадааст, яке аз мӯътабартарин патриарҳо дар байни обидони Фаластин ба шумор меравад ва яке аз асосгузорони монастырияи шарқӣ ба ҳисоб меравад.
Пас аз кӯдаки бадбахт, ки дар он бадрафторӣ карда ва чандин маротиба гурехтааст, Сабас дар ниҳоят ба дайр паноҳ бурд. Ҳангоме ки аъзоёни оила кӯшиш карданд, ки ӯро ба хона баргардонанд, писар ҳис кард, ки ҳаёти монавиёнро ба худ ҷалб кардааст. Гарчанде ки ӯ ҷавонтарин роҳиби хона буд, аммо дар фазилат бартарӣ дошт.
Дар синни 18-солагӣ ӯ ба Ерусалим рафт ва кӯшиш кард, ки дар бораи танҳоӣ зиндагӣ кардан маълумоти бештар гирад. Дере нагузашта ӯ хоҳиш кард, ки ҳамчун шогирди як лонери маъруфи маҳаллӣ пазируфта шавад, гарчанде ки ӯро хеле ҷавон ҳисобиданд, то ҳамчун зоҳид зиндагӣ кунад. Дар аввал Сабас дар дайре зиндагӣ мекард, ки рӯзона дар он ҷо кор мекард ва қисми зиёди шабро бо намоз мегузаронд. Дар синни 30-солагӣ ба ӯ иҷозат дода шуд, ки ҳар ҳафта панҷ рӯзро дар як ғори дурдасти наздик гузаронад ва бо намоз ва кори дастӣ дар шакли сабадҳои бофта машғул шавад. Пас аз марги мураббии худ Санкт Евтимиус, Сабас ба биёбони наздикии Ериҳӯ кӯчид. Дар он ҷо ӯ якчанд сол дар ғоре дар наздикии ҷӯйи Седрон зиндагӣ мекард. Ресмон воситаи дастрасии ӯ буд. Гиёҳҳои худрӯй дар байни сангҳо ғизои ӯ буданд. Баъзан мардон ба ӯ бештар хӯрок ва ашё меоварданд, дар ҳоле ки ӯ маҷбур буд барои обаш ба масофаи дуртар равад.
Баъзе аз ин мардон бо хоҳиши ба танҳоӣ ҳамроҳ шудан ба наздаш омаданд. Дар аввал ӯ рад кард. Аммо дере нагузашта ӯ бозгашт, пайравони ӯ ба беш аз 150 нафар расиданд, ки ҳама дар кулбаҳои инфиродӣ дар атрофи калисо ҷамъ омадаанд, ки онро лаура номиданд.
Усқуф Сабаси нохоҳамро, ки синнаш панҷоҳсола буд, маҷбур кард, ки ба каҳонатиҳо омодагӣ бинад, то битавонад ба ҷомеаи дайрони худ дар роҳбарӣ беҳтар хидмат кунад. Ҳангоми кор ба ҳайси аббат дар як ҷамоаи калони роҳибон, ӯ ҳамеша худро даъват мекард, ки бо зиндагии зоҳид зиндагӣ кунад. Дар тӯли ҳар сол, доимо дар давоми моҳи Рамазон, ӯ роҳибони худро ба муддати тӯлонӣ тарк карда, аксар вақт ба мушкилоти онҳо дучор мешуд. Гурӯҳи иборат аз 60 нафар дайрро тарк карда, дар як бинои вайронаи наздик ҷойгир шуданд. Вақте ки Сабас дар бораи душвориҳои онҳо огоҳӣ ёфт, ба онҳо саховатмандона рӯзӣ дод ва шоҳиди таъмири калисои онҳо буд.
Дар тӯли солҳо Сабо дар саросари Фаластин гашта, имони ҳақиқиро мавъиза мекард ва бомуваффақият ба Калисо баргашт. Дар синни 91-солагӣ, дар посух ба муроҷиати Патриархи Ерусалим, Сабас дар якҷоягӣ бо шӯриши сомариён ва саркӯби шадиди он ба Константинопол сафар кард. Вай бемор шуд ва дере нагузашта дар дайрҳои Мар Сабо вафот кард. Имрӯзҳо дар дайр монахҳои Калисои Православии Шарқӣ истиқомат мекунанд ва Санкт-Сабо яке аз чеҳраҳои барҷастаи монавияи ибтидоӣ ба ҳисоб меравад.
Рафикон
Шумораи ками мо ба хоҳиши Сабас ба ғори биёбон шарикем, аммо аксарияти мо баъзан аз талаботе, ки дигарон дар замони мо мегузоранд, норозӣ ҳастанд. Сабас инро мефаҳмад. Вақте ки ӯ ниҳоят ба танҳоӣ, ки мехост, ба даст овард, дарҳол як ҷомеа дар атрофи худ ҷамъ шудан гирифт ва ӯ маҷбур шуд, ки ба нақши роҳбарӣ барояд. Он ҳамчун намунаи саховати сабр барои ҳар касе, ки вақт ва қувваи ӯро дигарон талаб мекунанд, яъне барои ҳамаи мо.