Дар бораи исми муқаддаси Исо муроҷиат кардан

Эй номи муқаддаси Исо, ман туро ҳамчун Муаллифи тамоми солимии рӯҳонӣ ва ҷисмонӣ мепарастам, ки дар ҳолати нотавонӣ дучор шуда, ман дилпурона шифо меёбам.

Ё Исо, агар ин ба Дили илоҳии ту писанд ояд, ба ман пеш аз ҳама бо шифои рӯҳонӣ ҳаёти нав ато кун, дар ман ҳар гуноҳ ва ҳар решаи гуноҳро нест кунад; инчунин бо вунудии шифои ҷисмонӣ ба ман фазои нави тавба бахшед. Ҳоло, новобаста аз он, ки ман умедворам барои шифо ёфтан мехоҳам ё не, ваъда медиҳам, ки ҳаёти наверо оғоз мекунам, ки ба хидмати шумо бахшида шудааст, ва ҳама ният доранд дар муҳаббати шумо афзоиш ёбанд.

Эй Исо, ба ман шифои дубораи ҷон ва баданро деҳ, зеро ту, эй Номи илоҳӣ, Муаллифи ҳама саломатӣ, Оператори ҳама воҳидон, паҳнкунандаи шоҳи ҳама тасалло ҳастӣ.

Барои табобати дуҷонибаи илтиҷоӣ, эй Исо, фаровонии неъматҳои илоҳии худро муттаҳид намоед, то ман то нафаси охирини ҳаёт, ки дар ин ҷо ваъда медиҳам, содиқ ва доим бошам.

Бо ин ихтиёрҳое, ки ман мехоҳам дар иродаи илоҳии шумо ҷой диҳам, эй Исо ва бо эътимод ба Но-Муқаддаси шумо, ки метавонад ба ман саломатӣ ва муқаддас ато кунад, ман шафоати тавонои Муқаддаси Муқаддас, фариштагон ва муқаддасонро илтимос мекунам. Омин.

(Падари Ганнибал)