Паёми охирин ба Giampilieri дода шудааст

Паёми Исо, 29.

ба фикри шумо, ман имрӯз дар маҷмӯъ дар ҷамоаҳои динӣ ва дар ҳар рӯҳе, ки барои ман тақдим карда шудаанд, чиро мебинам? Дар бисёре аз онҳо танҳо нооромӣ ва рӯҳияи ҷаҳон. Ва аммо дар бузургтарин шодии рӯҳ, дар рӯзи муқаддасоти динӣ, онҳо бо садоҳои ҷаҳон видоъ карданд ва бо тантана ваъда доданд, ки танҳо ба овози Ман гӯш хоҳанд дод.
Фарзандонам, аммо агар ҷаҳон бо шӯру ғавғо, бо шодии дурӯғин ва фиреби он ҳарф занад, зарур аст, ки ман хомӯш монам. Ва ман ҳамин тавр мекунам. Симои Ман оҳиста-оҳиста худро аз рӯи замин ва аз дили одам нест мекунад, то тангаи дигаре диҳад, ки маро иваз кунад. Рӯҳҳои муқаддас, ки одати динӣ доранд ва рӯҳияи ҷаҳонӣ доранд, хеле зиёданд.

Фарзандони ман, ҳама Маро партофтанд ва дар ҳайрат афтоданд, зеро онҳо аз нокомии Ман ҳайронанд. Ду ё се ҷони содиқ, ки бо ашки парда ба сӯи Ман менигаранд, Модарам, шогирде, ки ман хеле дӯст медоштам ва Маҷдалия. Аммо дигарон дар куҷоянд? Петрус куҷост, он санг, ки тӯфонҳо бар зидди он мешикананд? Калисои навбунёди ман дар куҷост, ки пас аз чанд дақиқа аз захми вермилиони дили ман, ки сарбоз кушоданист, берун меояд? Он ҳамчун гули зеботарини Осмон берун меояд, ки бо муҳаббат ҳосил шудааст ва аз бадани ман ва хуни ман ғизо мегирад, ки он то охири замон хун мерезад.
Фарзандони ман, ҳатто калисои ман ҳузури Маро дигар намедонанд, зеро агар инро мушоҳида кардан лозим мебуд, корҳо чунин нахоҳанд шуд. Ҳатто онҳое ки бо қудрати каҳонати ҷовидонаи худ маро аз осмон нозил мекунанд, пай намебаранд. Магар ман дарвоқеъ радди ҷовид ва нофаҳми абадӣ нестам? Коҳинони ман, ки косаи лаззатҳоро дар даст доранд ва ҳар қатраи охирин нӯшиданро фаромӯш намекунанд, нафаҳмиданд, ки Инҷили Ман дигаргун намешавад. Ин он чизе набуд, ки ман мехостам. Барои калисои ман дуо гӯед, зеро бисёре аз ҷонҳо гум шудаанд.
Ҳоло ман шуморо ба исми Падар ва Писар ва Рӯҳи Муқаддас баракат медиҳам.