Инҷили имрӯза 27 феврал бо шарҳи Сент-Франсис аз фурӯш

Аз Инҷили Исои Масеҳ мувофиқи Луқо 9,22-25.
Он вақт Исо ба шогирдонаш гуфт: "Писари Одам, гуфт ӯ, бояд хеле азоб кашад, пирон, саркоҳинон ва китобдонон ӯро мазаммат кунанд, кушта шаванд ва дар рӯзи сеюм эҳё шаванд."
Сипас, ба ҳама, вай гуфт: «Агар касе хоҳад аз ақиби Ман биёяд, бояд инкор кунад ва салиби худро бардошта, Маро пайравӣ намояд.
Ҳар кӣ ҷони худро раҳонидан хоҳад, онро барбод медиҳад; ва ҳар кӣ ҷони худро дар роҳи Ман барбод диҳад, онро мераҳонад ».
Ба одам чӣ фоида дорад, ки тамоми дунёро ба даст оварад, агар вай худро гум кунад ё ба ҳалокат расонад? ».
Тарҷумаи литургиявии Библия

Сент-Франсис де Sales (1567-1622)
усқуфи Женева, доктори калисо

Сӯҳбатҳо
Худ аз худ даст кашид
Муҳаббате, ки мо барои худамон дорем (...) таъсирбахш ва муассир аст. Муҳаббати самарабахш ин чизест, ки шӯҳратманд ва сарватманд, ки шумораи бешумори молро харидорӣ мекунад ва ҳеҷ гоҳ аз харидории он қаноат намекунад: инҳо мегӯянд - ман ин муҳаббати муассирро бо ҳам дӯст медорем. Аммо баъзеҳо ҳастанд, ки якдигарро аз муҳаббати эҳсосӣ зиёдтар дӯст медоранд: онҳо бо худ меҳрубон ҳастанд ва ба ғайр аз худбаҳодиҳӣ мекунанд, худро нигоҳубин мекунанд ва тасаллӣ меҷӯянд: онҳо чунин тарсу ҳаросе доранд, ки ба онҳо зарар расонида метавонад, то онҳо тавонанд азоби бузурге. (...)

Чунин муносибат бештар тоқатнопазир аст, вақте ки сухан дар бораи чизҳои рӯҳонӣ меравад, на ба шахсони ҷисмонӣ; алалхусус агар он аз ҷониби одамони рӯҳоние таҷриба карда ё такрор карда шавад, ки мехоҳанд фавран муқаддас шаванд, бе ягон арзиши онҳо, ҳатто муборизае, ки қисми поёнии ҷон барои тоб овардан ба муқобили табиат бармеангезад. (...)

Баргардонидани он чизе, ки моро бадном мекунад, хомӯш кардани афзалиятҳоямон, хомӯш кардани дилбастагӣ, сабук кардани доварӣ ва рад кардани иродаи худ чизест, ки муҳаббати воқеӣ ва меҳрубоние, ки дар мо дорад, бидуни нидо наметавонем: ин чӣ қадар арзиш дорад! Ва мо ҳеҷ кор намекунем. (...)

Беҳтар аз он, ки салибро ба китфи ман бардоранд, беҳтараш аз он ки рафта як порчаи калонтарро дар чӯб бо кори зиёде бурида, сипас онро бо дарди бузурге гузаронам. Ва ман бо салиби пахол ба Худо бештар розӣ мешавам, нисбат ба он чизе ки ман бо дарди зиёд ва арақ мекардам, ва ман бо қаноатмандии зиёдтар ба хотири муҳаббат ба худ, ки аз ихтирооти худ хушнуд аст ва хеле кам ба худ роҳнамоӣ мекунам ва роҳбарӣ.