Инҷили имрӯза 7 январи соли 2021 бо суханони Попи Рум Франсис
ХОНДАНИ РӮЗ
Аз номаи якуми Юҳаннои расул
1 Jn 3,22 - 4,6
Эй маҳбубон, ҳар чӣ талаб кунем, мо аз Худо мегирем, зеро мо аҳкоми Ӯро риоя мекунем ва он чиро, ки ба Ӯ писанд аст, ба ҷо меорем.
Ин ҳукми ӯст: ба исми Писари Ӯ Исои Масеҳ имон оварем ва якдигарро мувофиқи дастуре, ки Ӯ ба мо додааст, дӯст дорем. Ҳар кӣ аҳкоми Ӯро риоят мекунад, дар Худо мемонад ва Худо дар вай. Аз ин мо медонем, ки Ӯ дар мо сокин аст: ба воситаи Рӯҳ ба мо ато кардааст.
Эй маҳбубон, ба ҳар рӯҳ эътимод накунед, балки рӯҳҳоро бисанҷед, то санҷед, ки оё онҳо дар ҳақиқат аз ҷониби Худо омадаанд, зеро бисёр пайғамбарони козиб ба ҷаҳон омадаанд. Дар ин сурат шумо Рӯҳи Худоро шинохта метавонед: ҳар рӯҳе, ки Исои Масеҳро, ки ба ҳасби ҷисм омадааст, мешиносад, аз ҷониби Худост; ҳар як рӯҳе, ки Исоро намешиносад, аз Худо нест, Ин рӯҳи зиддимасеҳ аст, ки, чунон ки шумо шунидаед, меояд, дар ҳақиқат аллакай дар ҷаҳон аст.
Шумо, эй фарзандон, аз Худо ҳастед ва шумо бар онҳо ғолиб омадаед, зеро он ки дар шумост, аз оне ки дар ҷаҳон аст, бузургтар аст. Онҳо аз ҷаҳон ҳастанд, бинобар ин онҳо чизҳои дунявиро таълим медиҳанд ва ҷаҳон онҳоро гӯш мекунад. Мо аз Худо ҳастем: ҳар кӣ Худоро мешиносад, ба мо гӯш медиҳад; касе ки аз Худо нест, ба мо гӯш намедиҳад. Аз ин мо рӯҳияи ростӣ ва рӯҳияи иштибоҳро фарқ мекунем.
Инҷили рӯз
Аз Инҷил, мувофиқи Матто
МТ 4,12-17.23-25
Дар он вақт, вақте ки Исо фаҳмид, ки Юҳанно дастгир шудааст, ба Ҷалил равона шуд ва Носираро тарк карда, ба Кафарнаҳум, дар соҳили баҳр, дар ҳудуди Забулун ва Нафталӣ маскан гирифт, то он чизе ки ба воситаи пайғамбар Ишаъё:
"Замини Забулун ва замини Нафталӣ,
дар роҳ ба сӯи баҳр, он тарафи Урдун,
Ҷалили халқҳо!
Мардуме, ки дар торикӣ зиндагӣ мекарданд
нури бузурге дид,
барои онҳое, ки дар минтақа ва сояи марг зиндагӣ мекарданд
чароғ бархост ».
Аз он вақт Исо ба мавъиза оғоз намуд ва гуфт: "Ба Худо мубаддал шавед, зеро ки Малакути Осмон наздик аст".
Исо тамоми Ҷалилро сайр карда, дар куништҳои онҳо таълим медод, Инҷили Малакутро мавъиза мекард ва ҳар гуна бемориҳо ва заъфҳои мардумро табобат мекард. Шӯҳрати ӯ дар саросари Сурия паҳн шуд ва ба ӯ тамоми беморон, азобҳои гуногун ва дардҳо, гирифторӣ, эпилепсия ва фалаҷро овард; ва Ӯ онҳоро шифо дод. Мардуми зиёд аз Ҷалил, Декаполис, Ерусалим, Яҳудо ва аз он тарафи Урдун аз паи Ӯ равона шуданд.
СУХАНОНИ ПАДАРИ МУҚАДдас
Бо мавъизаи худ ӯ Малакути Худоро эълон мекунад ва бо табобатҳо нишон медиҳад, ки наздик аст, Малакути Худо дар байни мост. (...) Ба замин омадан ва эълон кардани наҷоти тамоми инсон ва ҳама одамон ба замин омада, Исо барои онҳое, ки аз ҷисм ва рӯҳ захмдор шудаанд, як мисоли махсус нишон медиҳад: камбизоатон, гунаҳкорон, девонагон, бемор, дар канормонда. Ҳамин тавр ӯ худро ҳамчун табиби ҳам ҷон ва ҳам бадан, сомарии хуби инсон нишон медиҳад. Ӯ Наҷотдиҳандаи ҳақиқӣ аст: Исо наҷот медиҳад, Исо шифо медиҳад, Исо шифо медиҳад. (Angelus, 8 феврали 2015)