די איבערגעגעבנקייט וואָס אַלעמען זאָל טאָן: די שטאַרק תפילה פון טהאַנקסגיווינג
ברענען פון ליבע.
וואָס דאַנקען וועט איך געבן איר, אָ האר, פֿאַר וואָס איר האָט דייגד צו קומען אין מיר און יבערגעבן צו מיר דעם מאָרגן דיין גוף, דיין בלוט, דיין נשמה, דיין דיווינאַטי? זאלן אַלע מלאכים און קדושים פון הימל לויבן איר פֿאַר מיר פֿאַר דיין ינפאַנאַט גוטסקייט און קאַנדעשאַנס. אוי , װע ן װע ל אי ך זע ן זי ך פארמאג ט פו ן דײ ן ליבשאפט , א ז אי ך זא ל א ן אמת ן זאג ן : דו ביסט מײן גאט , מײן ליבע , מײן אלץ , און איך בין אלעס דײן ? ווען וועל איך פאראכטן אלע זאכן פון דער וועלט ביז איך וויל גארנישט מער ווי דיר אליין? גאָרנישט איצט איך פאַרלאַנג מער פאַרברענט ווי צו ליבע איר און פאַרמאָגן איר, און קיינמאָל ווידער לאָזן מיר באַזונדער, אָ לעבן פון מיין נשמה. אוי! זא ל דא ס פײע ר שטענדי ק דויער ן או ן ד י װײטיק ן מי ט װעלכ ע אי ר װע ט מי ך מי ך װי ל פראבירן , װעל ן זי י קײנמא ל ניש ט פארלעשן . וואס ווילסטו איך זאל טאן, אוי מיין געטליכע פלאם, אוי מיין זיסע ליבשאפט? אַז אַלץ וואָס איך האָב ליב געהאַט ביז איצט קערט זיך קעגן מיר, אַזוי אַז איך בין געצווונגען צו ווענדן צו דיר? יא יא; איך וויל עס צוברעכן מיט אלע באשעפענישן, און האבן שלום נאר מיט דיר אליין.
איך זאָג אַלצדינג פֿאַר דײַן ליבשאַפֿט, גיב מיך איבער צו דיר, און איך פֿאַרלאָז מיך אין גאַנצן צו דיר. נאָר מאַכן מיר לייַדן וואָס איר ווי; דער האַרבסטער קרייַז וועט זיין זיס צו מיר; בתנאי אַז דיין ליבע בינדט מיר צו אים, און דיין חן ניילז מיר צו עס.
קרייַז ליבע.
לערנט מיר, גאָט, צו טראָגן די וואָג פון מיין פלייש אַזוי אַז איך קיינמאָל באַליידיקן דיך און קיינמאָל פאַרלירן. לערנט מיר צו ליידען א סך פאר דיר וואס האט אזויפיל געליטן פאר מיר; און צו שאַצן איר ינפאַנאַטלי מער ווי אַלץ וואָס איז ווייניקער ווי דיר. מאַכט זיכער אַז איך אָפּשאַצן אין דער צוקונפֿט קיין אנדערע אָנווער ווי דיין חסד, קיין אנדערע געווינס ווי דיין ליבע, אַז איך האַס אַלץ וואָס דיסטאַנסאַז מיר פון דיר, און אַז איך ליבע אַלץ וואָס ברענגט מיר צו דיר. זייט דיך מיין איינציגע ליבע, נאר דער ציל פון מיין לעבן, פון מיינע תאוות און פון מיינע מעשים. מאַכט זיכער אַז אומעטום און שטענדיק איך זוך דיך, אַז איך זיפץ פֿאַר דיר, אַז איך פאַרייניקן זיך מיט דיר; און אַז אַלץ וואָס ניט פירט צו דיר ווערט מיר אומדערטרעגלעך; זאלן אלע מיינע געפילן און מחשבות צילן אויף דיר אליין און זאל איך נישט טרעפן קיין אנדערע פרייד ווי אין ליידן פאר דיר און טאן דיין ווילן.
ליבהאָבער אַדאָראַטיאָן.
און וואָס מער קען איר טאָן פֿאַר מיר, מיין גואל, אויב איך געווען דיין גאָט, ווי דו ביסט מיין גאָט? איך האָב ליב די דאָזיקע אומענדלעכע ליבע, יאָ אַלגעמיינע און יאָ באַזונדער, יאָ אַלטע און יאָ נײַע, יאָ שטענדיקע און יאָ אָפט באַנייט; איך בין אָנגעפילט מיט חידוש, און בין געצווונגען צו בלייבן שטיל. אָנצינדן, גאָט פון צדקה, אָנצינדן מיין פאַרפרוירן האַרץ, אַזוי איך קענען וויסן איר און ליבע איר שטענדיק.
שענק מיר, האר, אַז איך קען געפֿינען מער פאַרגעניגן אין דיר ווי אין אַלע באשעפענישן, מער ווי אין געזונט, אין שיינקייט, אין כבוד, אין כייערד, אין מאַכט, אין עשירות, אין וויסן, אין פריינדשאַפט, אין שעם, אין לויב. מער, ענדלעך, ווי אין אַלע די זאכן וואָס איר קענען געבן מיר, צי קענטיק אָדער ומזעיק; זינט איר זענט ינפאַנאַטלי מער ליב ווי אַלע דיין גיפס. דו ביסט דער העכסטער, דער שטאַרקסטער, דער איידעלער. איר זענט דער אמת גן עדן: גן עדן אָן דיר וואָלט זיין אַ גלות. מייַן האַרץ קען נאָר געפֿינען גאנץ שלום אין איר. דו װײסט עס, גאָט, און דערפֿאַר האָט איר אױסגעטראַכט אַזאַ באַװוּנדלעכע מיטלען צו װױנען אין מיר, כּדי איך זאָל װױנען אין דיר. איר זוכט פֿאַר מיר, ווען איך פאַרגעסן דיך; דו גײסט מיר נאך, אפילו װען איך אנטלויף פון דיר; דו סטראשעט מיך מיט טויט ווען איך וואג זיך אפצוטיילן פון דיר.
ווייטיק פון ליבע.
און איך קען ווייטער לעבן אזוי ווי איך האב ביז יעצט געלעבט, גאט? קענען איך טראַכטן פון אַזוי פילע פון מיין חסרונות, און מודה זיי אין פראָנט פון איר, אָן שטאַרבן פון ווייטיק? אוי אומענדלעכע רחמנות! אָ אומענדלעך גוטסקייט! וויפיל סיבות האסטו מיך אויף אייביק אוועקצוהאלטן פון דיר, מיך אריינווארפן אין דער תהום פון גיהנום, מיך איבערלאזן אין די הענט פון מוטשען שדים! און דאָס איז וואָס איר האָט נישט געוואלט צו טאָן. דו האסט מיך געשטעלט, דו ווארט אויף מיר, דו ליידט אפילו מיינע שוואכקייטן, מיינע אומדאנקבארקייטן, פון חשק צו זען איך מיך אומקערן צו דיר; און דו האלטסט טאקע ארויס דיין האנט מיך אויפצוהייבן. אָ לעבן פון מיין נשמה! אין וואָס שטאַט בין איך ווען איך פאַרלאָזן איר? איך בין דעמאָלט אָן ליכט, אָן שטאַרקייט, אָן לעבן, אָן ליבע, אַ מערסט געמיין שקלאַף פון זינד און שׂטן. דאָס איז נאָך קליין: איך בין אָן דיר, וואָס ביסט מיין גאָט, מיין אַלץ, מיין העכסט גוט, מיין איינציקע האָפענונג, און דאָס איז וואָס קאַנסטאַטוץ די טיפענישן פון מיין צאָרעס. אָ, אויב איך האט שטענדיק ליב געהאט איר! אוי אויב איך וואלט דיך קיינמאל נישט באליידיגט! אָ, אויב איר געווען שטענדיק געווען דער בעל פון מיין האַרץ!
פראגע פון ליבע.
נעם אַוועק פֿון מיר, גאָט, אַלץ וואָס קען מיך פֿון דיר ווײַטער; קלאַפּ אַראָפּ די וואַנט וואָס סעפּערייץ מיר, און די ליבע וואָס ברענגט דיר אַראָפּ צו מיר, מאַך דיך צו צעשטערן אַלץ אין מיר וואָס איז דיספּליזאַד איר. רעגולירן מיין תאוות, מיין האפענונגען, מיין שטאַרקייט, מיין גאנצע נשמה, מיין גאנצע גוף, אַלע מיין אַקשאַנז לויט דיין געטלעך וועט. דו אליין קענט מיך גאנץ גוט, דו אליין זעהט די מאָס פון מיינע צרות, ווייל דו אליין זענט די סגולה. און דו אליין וועט שטענדיק זיין מיין גאנצע שלום, מיין טרייסט, מיין פרייד אין די טאָל פון טרערן, צו זיין מיין כבוד, ווי איך האָפֿן, פֿאַר אַלע אייביקייט.