די ווירגין מרים רעדט וועגן זיך און איר לעבן אין סאַנטאַ בריגידאַ
«איך בין די מלכּה פון הימל, די מוטער פון גאָט... זינט איך באגעגנט די האר אין די אָנהייב פון מיין קינדשאַפט, איך געווען שטענדיק אַטענטיוו און דערשראָקן פֿאַר מיין ישועה און מיין פאָלגעוודיקייַט צו אים. ווען איך האָב געוואוסט אַז גאָט איז מיין באַשעפער און דער ריכטער פון אַלע מיינע אַקשאַנז, האָב איך אים ליב געהאַט; אין אַלע מאָל האָב איך מורא געהאַט אים צו באַליידיקן מיט מיינע ווערטער און מעשים. דעמאלט , װע ן אי ך הא ב זי ך דערװוסט , א ז ע ר הא ט געגעב ן ד י געזעלשאפ ט או ן זײנ ע געבאט ן דע ם פאלק , או ן מי ט זײ , הא ט ע ר געטא ן א ס ך װאונדער , הא ב אי ך באשלאס ן באשלאס ן אי ן מײ ן זעל , קײ ן נא ר אים ; און די זאַכן פון דער וועלט האָבן מיר געגעבן גרויס ביטער. ווען איך האָב זיך אויך דערוווּסט, אַז גאָט וועט אויסלייזן די וועלט און וועט געבוירן ווערן פון אַ בתולה, האָב איך זיך געפילט באַוועגט און אַנימאַטעד פון אַזוי פיל ליבשאַפט צו אים, אַז איך האָב געטראַכט נאָר פון אים און האָב נישט געוואָלט קיין אַנדערן אַחוץ אים. איך האָב מיך וויפיל ווי מעגלעך צוריקגעצויגן פון די וואָכעדיקע שמועסן, און פון דעם בייַזייַן פון עלטערן און פריינט; כ׳האב געגעבן פאר די ארעמע אלץ, װאם איך האב געהאט, און גע־ האלטן פאר זיך נאר א פשוטן קלײד און א פאר זאכן צו לעבן. כ׳האב נישט ליב געהאט אלץ װאם איז נישט גאט. אי ך הא ב אי ן מײ ן האר ץ גענומע ן דע ם אומאויפהערנדיק ן חשק , צ ו לעבן , בי ז אי ר טא ג פו ן איר , זי ך פארדינע ן צ ו זײ ן ד י דינע ר פו ן דע ר מאמ ־ גאט , כאט ש אי ך הא ב זי ך ניש ט גערעכנט . איך האב א נדר אין מיר צו פארבלייבן א בתולה, אויב עס איז געפעלן פאר גאט, און גארנישט אנדערש פארמאגן אויף דער וועלט. איצט, װען גאָטס װילן װאָלט געװען אַנדערש, װאָלט איך געװאָלט, אַז זײַן װילן זאָל געטאָן װערן, נישט מײַנער, װײַל איך האָב מורא געהאַט, אַז ער קאָן און װאָלט נישט טאָן עפּעס װאָס איז מיר נוצלעך; דערפאר האב איך מיך אונטערגעגעבן צו זײן װילן. ווי עס האָט זיך דערנענטערט די צייט פאַרן הצגתן פון די בתולות אין בית המקדש, לויט דער הלכה, וואָס מיינע עלטערן האָבן מכבד געווען, האָט מען מיר דערלאַנגט מיט די אַנדערע מיידלעך; אינעװײניק האב איך געמײנט, אז פאר גאט איז גארנישט אוממעגלעך; און װײַל ער האָט געװוּסט, אַז איך האָב ניט געגלוסט און ניט װילט קײנעם אַחוץ אים, האָט ער מיך געקאָנט האַלטן אין בתולה, אױב דאָס איז אים געפֿעלן; אַנדערש, אַז זיין וועט ווערן געטאן. נאָכדעם ווי איך האָב געהערט יעדן פּרנסה אין בית המקדש און זיך אומגעקערט אַהיים, האָב איך נאָך מער געברענט מיט גאָטס ליבשאַפט, און יעדן טאָג בין איך אָנגעצונדן געוואָרן מיט אַ נייע פייער און מיט נייע תאוות צו אים. דערפאר האב איך מיך צוריקגעצויגן פון אלעמען מער ווי געווענליך, פארבליבענדיג אליין טאג און נאכט, מיט דער גרויסער מורא, אז מיין מויל זאל רעדן און אז מיינע אויערן וועלן הערן עפעס אנדערש פון ליבשאפט צו גאט, אדער אז מיינע אויגן וועלן זען עפעס א נחת. דערצו האָב איך מורא געהאַט, אַז מײַן שװײַג זאָל מיך פֿאַרהיטן פֿון אויסדריקן דאָס, װאָס איך זאָל זאָגן, און איך האָב זיך געהיט ניט צו מאַכן דעם טעות; ווייל אַזוי דערשראקן אין מיין האַרץ און שטעלן אַלע מיין האָפענונג אין גאָט, איך פּלוצלינג דערמאנט צו טראַכטן פון די גוואַלדיק געטלעך מאַכט, ווי מלאכים און אַלע שאַפונג דינען אים, און ווי יניפאַבאַל און ינפאַנאַט זיין כבוד איז. אין עקסטאַז, איך געזען דריי ווונדער: אַ שטערן, אָבער נישט ווי דער וואָס שיינט אין הימל; אַ ליכט, אָבער ניט ווי דער וואָס שיינט אין דער וועלט; און איך האָב געשמעקט מיט אַ פּאַרפום, אָבער ניט ווי פון קרייַטעכץ אָדער עטלעכע אַראָמאַטיש סאַבסטאַנסיז, אָבער זייער זיס און אומבאַקאַנט, אַ פּאַרפום מיט וואָס איך בין געווען אָנגעפילט; און איך האב געציטערט פון גרויס פרייד. איך האב דעמאלט געהערט א טיפע קול, אבער עס איז נישט געווען קיין מענטשליכע שטימע; און איך האָב עס געהערט, און האָב מורא געהאַט, אַז דאָס איז געווען אַן אילוזיע. פּלוצעם האָט זיך באַ מיר באַוויזן אַ מלאך, ענלעך צו אַ שײנעם מענטש, אָבער נישט פֿון דעם פֿלײש, װאָס האָט צו מיר געזאָגט: "שלום, פֿול מיט חן...". נאכדעם וואס איך האב געהערט זיינע ווערטער, האב איך געפרואווט פארשטיין זייער באדייט, אדער פארוואס ער האט מיר אזוי באגריסט, ווארים איך בין געווען איבערצייגט אז איך בין נישט ווערט צו אזא זאך און צו סיי וועלכע גוטס וואס מען האט מיר געברענגט, אבער איך האב נישט איגנאָרירט דעם פאַקט אַז גאָרנישט איז געווען אוממעגלעך צו גאָט, און אַז ער קען טאָן מיט מיר ווי ער געוואלט. דעמאָלט דער מלאך האט געזאגט צו מיר פֿאַר די צווייט מאָל: "דער וואס וועט זיין געבוירן פון דיר איז הייליק און וועט גערופן ווערן דער זון פון גאָט (קפ. לוקע 2); און זיין רצון וועט געשען. איך האָב ניט געמײנט, אַז איך בין װערט דערפֿון, און איך האָב ניט געפֿרעגט דעם מלאך, פֿאַר װאָס אָדער װען די דאָזיקע מיסטעריע װעט פֿאַרענדיקט װערן; אָבער איך האָב געפֿרעגט, ווי אַזוי עס וועט זײַן, ווײַל איך בין געווען ניט ווערט צו זײַן די מוטער פֿון גאָט, און איך האָב ניט געקענט קיין מענטשן; ווי איך האָב אַרויסגערעדט די דאָזיקע ווערטער, האָט דער מלאך מיר געענטפערט, אַז גאָרנישט איז אוממעגלעך פאַר גאָט, און אַלע זיינע וואונטשן וועלן אויסקומען. נאָכן הערן דעם מלאך, האָב איך געפֿילט אַ גוואַלדיקן חשק צו זײַן די מאַמע פֿון גאָט, און איך האָב זיך געפֿילט אָנגעפילט מיט גרויס ליבע; מײַן נשמה האָט גערעדט מיט אַן אוממעסטלעכע אומגלײַכלעכע ליבע. דערפֿאַר האָב איך געזאָגט די װערטער: דײַן װילן װערט אין מיר. אין די ווערטער, דער זון פון גאָט איז מיד קאַנסומד אין מיין טראכט; מיין נשמה האט געפילט אן אומדערטליכע פרייד און אלע מיטגלידער פון מיין קערפער האבן געגעבן א שפרונג. איך האב עס געהאלטן אין מיר און עס געטראגן אָן ווייטיק, אָן שווער, אָן ומבאַקוועמקייַט; אי ך הא ב זי ך אי ן אל ץ דערנידערט , וויסנדיק , א ז דע ר אי ך הא ב אי ך געטראג ן אי ן מיר , אי ז געװע ן אלמאכט . אַז איך האָב אים געבאָרן, האָב איך אים געבאָרן אָן פּײַן און אָן זינד, אַזױ װי איך האָב אים געטראָגן, נאָר מיט אַזאַ פֿרײד אין גײַסט און גוף, אַז מײַנע פֿיס האָבן קוים אָנגערירט די ערד. או ן אזו י װ י ע ס אי ז ארײ ן אי ן אל ע מײנ ע חברי ם מי ט דע ר אלגעמײנע ר פרײ ד פו ן מײ ן נשמה , אי ז אוי ף דע ר זעלבע ר שטײגע ר ארויסגעקומע ן א ן שאד ן מײ ן בתולה , װײ ל מײנ ע חברי ם או ן מײ ן נשמה , האב ן געציטער ט מי ט א ן אומדערטלעכ ן פרײד . קוקנדי ק או ן װאונדער ט אי ר שײנקײט , אי ז מײ ן נשמ ה געװע ן פו ל מי ט פרײד , װײ ל אי ך הא ב געוװסט , א ז אי ך בי ן אומװער ט צ ו אז א זון . ווען איך האב געקוקט אויף זיינע הענט און פיס וואו מען וועט אריינטריבן די נעגל, נאכדעם וואס איך האב געהערט אז לויט די נביאים וועט ער געקרייציקט ווערן, זענען מיינע אויגן פול מיט טרערן, און טרויעריק האט מיר געריסן הארץ. און ווען מיין זון האט געזען מיר אַזוי צעמישט און טרערן, ער איז געווען זייער טרויעריק. אבע ר װע ן אי ך הא ב געטראפ ן װעג ן דע ר געטלעכע ר מאכט , הא ב אי ך זי ך װידע ר געטרייסט , װײ ל אי ך הא ב געװאוסט , א ז גא ט װיל ט דא ס או ן א ז ס׳אי ז געװע ן גײםטיק , א ז ד י נבואה ה זאל ן אויסקומען ; דעמאלט האב איך צוגעפאסט מיין רצון צו זיין; אַזוי מיין ווייטיק איז שטענדיק צונויפגיסן מיט פרייד.