Ungjilli i sotëm 29 Shkurt 2020 me koment

Nga Ungjilli i Jezu Krishtit sipas Llukës 5,27-32.
Në atë kohë, Jezusi pa një arkëtues të taksave, të quajtur Levi, ulur në zyrën e taksave dhe tha: "Ndiqmëni!"
Ai, duke lënë gjithçka, u ngrit dhe e ndoqi.
Pastaj Levi përgatiti një banket të madh për të në shtëpinë e tij. Kishte një turmë mbledhësish të taksave dhe njerëz të tjerë të ulur me ta në tryezë.
Farisenjtë dhe skribët e tyre murmuritën dhe u thanë dishepujve të tij: "Pse hani dhe pini me mbledhësit e taksave dhe mëkatarët?"
Jezusi u përgjigj: «Nuk është i shëndetshëm ata që kanë nevojë për mjekun, por të sëmurët;
Unë nuk erdha për të thirrur të drejtët, por mëkatarët për t'u kthyer ".

Giuliana e Norwich (midis 1342-1430 cc)
Recluse anglisht

Zbulesa të dashurisë hyjnore, kap. 51-52
"Unë erdha të telefonoj ... mëkatarët për t'u kthyer"
Zoti më tregoi një zotëri që ishte ulur solemnisht në paqe dhe prehje; butësisht dërgoi shërbëtorin e tij për të bërë vullnetin e tij. Shërbëtori nxitoi të mbaronte dashurinë; por, këtu ai ra në një shkëmb dhe u plagos rëndë. (...) Në shërbëtorin Zoti më tregoi të keqen dhe verbërinë e shkaktuar nga rënia e Adamit; dhe në të njëjtin shërbëtor mençurinë dhe mirësinë e Birit të Zotit. Në Zotërinë, Zoti më tregoi dhembshurinë dhe keqardhjen e tij për fatkeqësinë e Ademit, dhe në të njëjtin zotëri fisnikërinë dhe lavdinë e pafundme për të cilën njerëzimi është lartësuar nga Pasioni dhe vdekja e Birit të Zotit. Kjo është arsyeja pse Zoti ynë është shumë i lumtur me rënien e tij [në këtë botë në Pasionin e tij], për shkak të lartësisë dhe plotësisë së lumturisë që arrin njerëzimi, gjë që e tejkalon padyshim atë që do të kishim sikur Ademi të mos binte. (...)

Prandaj nuk kemi asnjë arsye për t'u pikëlluar, pasi mëkati ynë shkaktoi vuajtjet e Krishtit dhe as ndonjë arsye për t'u gëzuar, pasi është dashuria e tij e pafund që e bëri atë të vuante. (…) Nëse ndodh që të biem për shkak të verbërisë ose dobësisë, le të ngrihemi menjëherë, në prekjen e ëmbël të hirit. Le ta korrigjojmë veten me gjithë vullnetin tonë të mirë duke ndjekur mësimet e Kishës së shenjtë, sipas gravitetit të mëkatit. Ne i drejtohemi Zotit me dashuri; le të mos bëhemi kurrë të dëshpëruar, por as ne nuk jemi shumë të pamatur, sikur rënia nuk kishte rëndësi. Ne e pranojmë sinqerisht dobësinë tonë, duke e ditur se nuk do të ishim në gjendje të qëndronim as për një moment nëse nuk do të kishim hirin e Zotit. (...)

Shtë e drejtë që Zoti ynë dëshiron që ne ta akuzojmë dhe ta pranojmë me vërtetësi rënien tonë dhe të gjitha të këqijat që pasojnë, duke e ditur që ne kurrë nuk mund ta rregullonim atë. Në të njëjtën kohë, ai dëshiron që ne të njohim me besnikëri dhe me të vërtetë dashurinë e përjetshme që ai ka për ne dhe bollëkun e mëshirës së tij. Duke parë dhe duke njohur të dy së ​​bashku me hirin e tij, kjo është rrëfimi i përulur që Zoti ynë pret nga ne dhe që është vepra e tij në shpirtin tonë.