Ne i përmbahemi Zotit, e vetmja e mirë e vërtetë

Aty ku është zemra e njeriut, aty është edhe thesari i tij. Në fakt, Zoti zakonisht nuk e mohon dhuratën e mirë për ata që i luten.
Prandaj, meqenëse Zoti është i mirë dhe veçanërisht për ata që e presin me durim, ne i përmbahemi, ne jemi me të me gjithë shpirt, me gjithë zemër, me gjithë forcën, për të qëndruar në dritën e tij, për të parë të tijat. lavdi dhe gëzo hirin e lumturisë supreme. Le ta ngremë, pra, shpirtin tek ajo e Mirë, le të qëndrojmë në të, t'i përmbahemi; për atë të Mirë, e cila është mbi çdo mendim dhe çdo konsideratë dhe që dhuron paqe dhe qetësi pa fund, një paqe që tejkalon të gjithë kuptimin dhe ndjenjat tona.
Kjo është e mira që përshkon gjithçka, dhe ne të gjithë jetojmë në të dhe varet nga ajo, ndërsa nuk ka asgjë mbi të, por është hyjnore. Në fakt, askush nuk është i mirë, përveç vetëm Zotit: prandaj gjithçka që është e mirë është hyjnore dhe gjithçka që është hyjnore është e mirë, kështu që thuhet: "Ju hapni dorën tuaj, ata janë të kënaqur me të mirën" (Ps 103, 28 ); me të drejtë, në fakt, nga mirësia e Zotit neve na janë dhënë të gjitha të mirat sepse asnjë e keqe nuk është e përzier me to.
Shkrimi u premton besnikëve këto mallra duke thënë: "Ju do të hani frytet e tokës" (Is 1:19).
Ne vdiqëm me Krishtin; le të mbajmë gjithnjë dhe kudo vdekjen e Krishtit në trupin tonë në mënyrë që jeta e Krishtit të shfaqet gjithashtu në ne. Prandaj, deri më tani ne nuk jetojmë më jetën tonë, por jetën e Krishtit, një jetë të dëlirësisë, thjeshtësisë dhe të gjitha virtyteve. Ne jemi ringjallur me Krishtin, prandaj jetojmë në të, ne ngjitemi në të në mënyrë që gjarpri të mos gjejë thembrën tonë për të kafshuar në tokë.
Le të largohemi nga këtu. Edhe nëse mbaheni nga trupi, mund të shpëtoni me shpirt, mund të jeni këtu dhe të qëndroni me Zotin nëse shpirti juaj i përmbahet, nëse ecni pas tij me mendimet tuaja, nëse ndiqni rrugët e tij me besim, jo në vizion, nëse gjen strehë tek ai; për atë të cilit Davidi i thotë: Tek unë jam strehuar dhe nuk e kam mashtruar veten time është një strehë dhe forcë (krh. Ps 76: 3 vëll.).
Prandaj, meqenëse Zoti është strehë, dhe Zoti është në qiell dhe mbi qiejt, atëherë ne duhet të ikim nga këtu në atje lart ku mbretëron paqja, të pushojmë nga mundimi, ku do të festojmë të Shtunën e madhe, siç tha Moisiu: "Çfarë toka do të prodhojë gjatë pushimit të tij do të shërbejë si ushqim për ju "(Lv 25, 6). Në fakt, të pushosh në Zot dhe të shohësh kënaqësitë e tij është si të ulesh në tryezë dhe të jesh plot lumturi dhe qetësi.
Le të ikim, pra, si dreri në burime, madje shpirtrat tanë kanë etje për atë për të cilën Davidi ishte i etur. Cili është ai burim? Dëgjoni atë që thotë: "Burimi i jetës është te ti" (Ps 35:10): shpirti im i thotë këtij burimi: Kur do të vij të shoh fytyrën tënde? (krh. Ps 41: 3). Në fakt, burimi është Zoti.