Si të kemi besim në atë që "sytë nuk panë"

"Por siç është shkruar, atë që asnjë sy nuk ka parë, asnjë vesh nuk ka dëgjuar dhe asnjë zemër njerëzore nuk ka ngjizur, Zoti i ka përgatitur këto gjëra për ata që e duan atë." - 1 Korintasve 2: 9
Si besimtarë të besimit të krishterë, ne jemi mësuar të vendosim shpresën tonë te Zoti për rezultatin e jetës sonë. Pavarësisht nga sprova dhe shtrëngime që hasim në jetë, jemi të inkurajuar të mbajmë besimin dhe të presim me durim çlirimin e Zotit. Psalmi 13 është një shembull i shkëlqyeshëm i çlirimit të Zotit nga dhimbja. Ashtu si autori i këtij pasazhi, Davidi, rrethanat tona mund të na bëjnë të vëmë në pikëpyetje Zotin. Ndonjëherë madje mund të pyesim veten nëse ai është vërtet me ne. Sidoqoftë, kur zgjedhim të presim Zotin, me kohë, ne shohim se Ai jo vetëm që i mban premtimet e Tij, por i përdor të gjitha gjërat për të mirën tonë. Në këtë jetë apo në jetën tjetër.

Pritja është një sfidë sidoqoftë, duke mos ditur kohën e Zotit, ose se cili do të jetë "më i miri". Kjo mosnjohje është ajo që vërtet provon besimin tonë. Si do t'i zgjidhë gjërat këtë herë Zoti? Fjalët e Palit në 1 Korintasve i përgjigjen kësaj pyetjeje pa na treguar në të vërtetë planin e Zotit. Pjesa sqaron dy ide kryesore për Perëndinë: Askush nuk mund t'ju tregojë shtrirjen e plotë të planit të Zotit për jetën tuaj,
dhe madje ju kurrë nuk do ta njihni planin e plotë të Zotit. Por ajo që dimë është se diçka e mirë është në horizont. Shprehja “sytë nuk kanë parë” tregon se askush, përfshirë edhe veten tuaj, nuk mund t’i shohë dukshëm planet e Zotit para se të realizohen. Ky është një interpretim i drejtpërdrejtë dhe metaforik. Një pjesë e arsyes pse mënyrat e Zotit janë misterioze është sepse nuk komunikon të gjitha hollësitë e ndërlikuara të jetës sonë. Jo gjithmonë na tregon hap pas hapi se si të zgjidhim një problem. Ose si t'i realizojmë me lehtësi aspiratat tona. Të dy marrin kohë dhe ne shpesh mësojmë në jetë ndërsa përparojmë. Zoti zbulon informacionin e ri vetëm kur jepet dhe jo paraprakisht. Sado e papërshtatshme që është, ne e dimë se sprovat janë të nevojshme për të ndërtuar besimin tonë (Romakëve 5: 3-5). Nëse do të dinim gjithçka të përshkruar për jetën tonë, nuk do të kishim nevojë t'i besonim planit të Zotit. Mbajtja e vetvetes në errësirë ​​na bën të mbështetemi më shumë tek Ai. Nga vjen fraza "Sytë nuk kanë parë"?
Apostulli Pal, shkrimtari i 1 Korintasve, u jep shpalljen e tij të Shpirtit të Shenjtë njerëzve në Kishën Korintiane. Para vargut të nëntë në të cilin ai përdor shprehjen "sytë nuk i kanë parë", Pali e bën të qartë se ekziston një ndryshim midis mençurisë që njerëzit pretendojnë të kenë dhe mençurisë që vjen nga Zoti. Pali e konsideron mençurinë e Zotit "Misteri", ndërsa pohon se mençuria e sundimtarëve nuk arrin "asgjë".

Nëse njeriu do të kishte mençuri, thekson Pali, Jezusi nuk do të kishte nevojë të kryqëzohej. Sidoqoftë, e gjithë njerëzimi mund të shohë është ajo që është e pranishme në këtë moment, duke mos qenë në gjendje të kontrollojë ose të dijë me siguri të ardhmen. Kur Pali shkruan "sytë nuk kanë parë", ai tregon se askush nuk mund të parashikojë veprimet e Zotit. Askush nuk e njeh Zotin përveç Frymës së Zotit. Ne mund të marrim pjesë në kuptimin e Zotit falë Shpirtit të Shenjtë brenda nesh. Pali e promovon këtë ide në shkrimet e tij. Askush nuk e kupton Zotin dhe është në gjendje t'i japë këshilla. Nëse Zoti do të mësohej nga njerëzimi, atëherë Zoti nuk do të ishte i gjithëfuqishëm ose i gjithëdijshëm.
Ecja në shkretëtirë pa një afat kohor për të dalë duket si një fat i pafat, por i tillë ishte rasti me izraelitët, popullin e Zotit, për dyzet vjet. Ata nuk mund të mbështeteshin në sytë e tyre (në aftësitë e tyre) për të zgjidhur fatkeqësinë e tyre, dhe përkundrazi kërkuan një besim të rafinuar në Zot për t'i shpëtuar ata. Megjithëse nuk mund të vareshin nga vetja, Bibla e bën të qartë se sytë janë të rëndësishëm për mirëqenien tonë. Duke folur shkencërisht, ne përdorim sytë tanë për të përpunuar informacionin rreth nesh. Sytë tanë reflektojnë dritën duke na dhënë një aftësi natyrore për të parë botën përreth nesh në të gjitha format dhe ngjyrat e saj të ndryshme. Ne shohim gjëra që na pëlqejnë dhe gjëra që na trembin. Ka një arsye që ne kemi terma si "gjuha e trupit" të përdorur për të përshkruar se si ne përpunojmë komunikimin e dikujt bazuar në atë që ne e perceptojmë vizualisht. Në Bibël na thuhet se ajo që shohin sytë ndikon në tërë qenien tonë.

“Syri është llamba e trupit. Nëse sytë tuaj janë të shëndetshëm, i gjithë trupi juaj do të mbushet me dritë. Por nëse syri juaj është i keq, i gjithë trupi juaj do të mbushet me errësirë. Pra, nëse drita brenda jush është errësirë, sa e thellë është ajo errësirë! ”(Mateu 6: 22-23) Sytë tanë pasqyrojnë fokusin tonë dhe në këtë varg të shkrimeve të shenjta ne shohim se fokusi ynë ndikon në zemrën tonë. Llambat përdoren për të udhëhequr. Nëse nuk drejtohemi nga drita, e cila është Zoti, atëherë ne ecim në errësirë ​​të ndarë nga Zoti. Mund të konstatojmë se sytë nuk janë domosdoshmërisht më domethënës se pjesa tjetër e trupit, por në vend të kësaj kontribuojnë në mirëqenien tonë shpirtërore. Tensioni ekziston në idenë se asnjë sy nuk e sheh planin e Zotit, por sytë tanë gjithashtu shohin një dritë udhëzuese. Kjo na bën të kuptojmë se të shohësh dritën, domethënë të shohësh Zotin, nuk është e njëjtë me ta kuptosh plotësisht Zotin. Përkundrazi, ne mund të ecim me Zotin me informacionin që dimë dhe të shpresojmë përmes besimit që Ai të na drejtojë përmes diçkaje më të madhe. nga ato që nuk i kemi parë
Merrni shënim përmendjen e dashurisë në këtë kapitull. Planet e mëdha të Zotit janë për ata që e duan Atë. Dhe ata që e duan Atë i përdorin sytë për ta ndjekur, edhe pse në mënyrë të papërsosur. Pavarësisht nëse Zoti i zbulon apo jo planet e tij, ndjekja e tij do të na shtyjë të veprojmë sipas vullnetit të tij. Kur sprovat dhe mundimet na gjejnë, ne mund të jemi të qetë duke e ditur se edhe pse mund të vuajmë, stuhia po mbaron. Dhe në fund të stuhisë ka një befasi që Zoti ka planifikuar dhe që ne nuk mund ta shohim me sy. Sidoqoftë, kur ta bëjmë, çfarë gëzimi do të jetë. Pika e fundit e 1 Korintasve 2: 9 na çon në shtegun e mençurisë dhe ruhuni nga mençuria e kësaj bote. Marrja e këshillave të mençura është një pjesë e rëndësishme e të qenit në komunitetin e krishterë. Por Pali u shpreh se mençuria e njeriut dhe e Zotit nuk janë e njëjta. Ndonjëherë njerëzit flasin për veten e tyre dhe jo për Zotin. Fatmirësisht, Fryma e Shenjtë ndërhyn në emrin tonë. Kurdoherë që kemi nevojë për mençuri, ne mund të qëndrojmë me guxim përpara fronit të Zotit, duke ditur se askush nuk e ka parë fatin tonë përveç Tij. Dhe kjo është më se e mjaftueshme.