Krishti autor i ringjalljes dhe i jetës

Apostulli Pal, duke kujtuar lumturinë për shpëtimin e rifituar, thotë: Ashtu si përmes Adamit vdekja hyri në këtë botë, kështu me anë të Krishtit shpëtimi i jepet përsëri botës (krh. Rom 5:12). Dhe përsëri: Njeriu i parë i marrë nga toka, është toka; njeriu i dytë vjen nga qielli, dhe për këtë arsye është qiellor (1 Kor 15:47). Ai gjithashtu thotë: "Ndërsa kemi mbartur shëmbëlltyrën e njeriut të tokës", domethënë të plakut në mëkat, "do të mbajmë edhe figurën e njeriut qiellor" (1 Kor 15:49), d.m.th ne kemi shpëtimin e njeriut të supozuar, të shpenguar, të ripërtërirë dhe të pastruar në Krishtin. Sipas vetë apostullit, Krishti vjen i pari sepse ai është autori i ringjalljes së tij dhe i jetës. Pastaj vijnë ata që i përkasin Krishtit, domethënë ata që jetojnë duke ndjekur shembullin e shenjtërisë së tij. Këta kanë siguri të bazuar në ringjalljen e tij dhe do të kenë me vete lavdinë e premtimit qiellor, siç thotë vetë Zoti në Ungjill: Ai që më ndjek nuk do të vdesë por do të kalojë nga vdekja në jetë (krh. Gjn 5:24) .
Kështu, pasioni i Shpëtimtarit është jeta dhe shpëtimi i njeriut. Për këtë arsye, në fakt, ai donte të vdiste për ne, në mënyrë që ne, duke besuar në të, të jetonim përgjithmonë. Me kalimin e kohës ai donte të bëhej ai që jemi, në mënyrë që, duke përmbushur premtimin e përjetësisë së tij në ne, të mund të jetonim me të përgjithmonë.
Kjo, them unë, është hiri i mistereve qiellore, kjo është dhurata e Pashkëve, kjo është festa e vitit që më shumë dëshirojmë, këto janë fillimet e realiteteve jetëshkruese.
Për këtë mister, fëmijët e gjeneruar në larjen jetike të Kishës së Shenjtë, të rilindur në thjeshtësinë e fëmijëve, bëjnë që tingëllimi i fajit të pafajësisë së tyre. Me anë të Pashkëve, prindërit e krishterë dhe të shenjtë vazhdojnë, me anë të besimit, një prejardhje të re dhe të panumërt.
Për Pashkët, pema e besimit lulëzon, shkrimi i pagëzimit bëhet i frytshëm, nata shkëlqen me dritë të re, dhurata e qiellit zbret dhe sakramenti jep ushqimin e tij qiellor.
Për Pashkët Kisha i mirëpret të gjithë burrat në gjirin e saj dhe i bën ata një popull dhe një familje.
Adhuruesit e së njëjtës substancë hyjnore dhe të plotfuqisë dhe të emrit të tre Personave këndojnë psalmin e festës vjetore me Profetin: "Kjo është dita që Zoti ka bërë: le të gëzohemi dhe të gëzohemi me të" (Ps 117, 24) Cila dite? Pyes veten Ai që i dha fillimin jetës, fillimin dritës. Kjo ditë është arkitekti i shkëlqimit, domethënë vetë Zoti Jezu Krisht. Ai tha për veten e tij: Unë jam dita: kush ecën gjatë ditës nuk pengohet (krh. Gjn 8, 12), domethënë: Kushdo që ndjek Krishtin në gjithçka, duke ndjekur gjurmët e tij do të arrijë pragun e dritës së përjetshme. Kjo është ajo që ai i kërkoi Atit kur ishte akoma këtu poshtë me trupin e tij: Atë, unë dua që ata që besuan tek unë të ishin aty ku jam: në mënyrë që ashtu si ti të jesh në mua dhe unë në ty, kështu edhe ata të mund të qëndrojnë në ne (krh. Gjn 17, 20 e tutje).