Përkushtimi ndaj Marisë: lutja për të bekuar familjet tona

 

O Virgjëresha e dhembjeve, unë lutem të lutem për ndihmën tënde amtare me besimin e një vajze / ose dhe me besimin për t'u dëgjuar. Ti, Nëna ime, je Mbretëresha e kësaj shtëpie; vetëm tek ti gjithmonë kam vendosur gjithë besimin tim dhe asnjëherë nuk jam hutuar.

Gjithashtu kësaj radhe, o Nëna ime, bëj sexhde në gjunjë. Unë kërkoj nga zemra jote e nënës hirin që të ribashkojë familjen time (ose: familjen e ...) për Pasionin dhe Vdekjen e Birit tënd Hyjnor, për Gjakun e Tij të Çmuar dhe për Kryqin e Tij. Unë ju kërkoj përsëri për Maternitetin tuaj, për dhimbjet tuaja dhe për lotët që derdhni për ne në këmbët e Kryqit.

Nëna ime, unë do të të dua gjithmonë dhe do të të bëj të njohur dhe të dashur, madje edhe nga të tjerët.

Për mirësinë tënde merito të më dhurosh. Le të jetë ashtu.

Tre breshëri Merjeme

Nëna ime, besimi im.

Shpëtimi i shpirtit

1. Unë jam në këtë botë për të shpëtuar shpirtin tim. Duhet ta kuptoj që jeta nuk më është dhënë sepse po kërkon sukses ose argëtim, sepse ti më braktis në përtacinë ose veset: qëllimi i vërtetë i jetës është vetëm të shpëtosh shpirtin e dikujt. Do të ishte e padobishme të zotëronte edhe tërë tokën, nëse dikush atëherë do të humbte shpirtin. Ne shohim çdo ditë që shumë njerëz nuk kursejnë përpjekje për të marrë fuqi dhe pasuri: por të gjitha ato përpjekje do të jenë të padobishme nëse nuk arrijnë të shpëtojnë shpirtrat e tyre.

2. Shpëtimi i shpirtit është një gjë që kërkon këmbëngulje. Nuk është një e mirë që mund të fitohet njëherë e përgjithmonë, por pushtohet me forcë të brendshme dhe gjithashtu mund të humbet duke u larguar nga Zoti me mendim të thjeshtë. Për të arritur shpëtimin, nuk mjafton të jesh sjellë mirë në të kaluarën, por është e nevojshme të këmbëngulësh në të mirën deri në fund. Si mund të jem kaq i sigurt për të kursyer veten? E kaluara ime është plot me pabesi ndaj hirit të Zotit, e tashmja ime është e pathyeshme dhe e ardhmja ime është e gjitha në duart e Zotit.

3. Rezultati përfundimtar i jetës sime është i pariparueshëm. Nëse humbas një çështje, mund të apeloj; nëse sëmurem, mund të shpresoj të shërohem; por kur shpirti humbet, ai humbet përgjithmonë. Nëse prish një sy, gjithmonë më mbetet një tjetër; nëse e shkatërroj shpirtin tim, nuk ka shërim, sepse ekziston vetëm një shpirt. Ndoshta mendoj shumë pak për një problem kaq themelor, ose nuk mendoj sa duhet për rreziqet që më kërcënojnë. Po të paraqitesha para Zotit në këtë kohë, cili do të ishte fati im?

Mendja e shëndoshë na tregon se ne duhet të punojmë shumë për të siguruar shpëtimin e shpirtit.

Për këtë qëllim, gjëja më e mençur që mund të bëjmë do të jetë të ndjekim shembullin e Nënës sonë Qiellore. Zoja ka lindur pa mëkat origjinal, dhe për këtë arsye pa të gjitha dobësitë njerëzore që janë të lindura tek ne; është plot hir dhe konfirmohet në të që nga momenti i parë i ekzistencës së tij. Përkundër kësaj, ai shmangu me kujdes gjithë kotësinë njerëzore, çdo rrezik, ai bëri gjithnjë një jetë të vrarë, ai iku nga nderimet dhe pasuritë, duke u kujdesur vetëm që t'i përgjigjej hirit, të praktikonte virtyte, të merrte merita për jetën tjetër. Toshtë të ndihemi vërtet të hutuar në mendimin që jo vetëm që mendojmë aq pak për shpëtimin e shpirtit, por për më tepër ne e ekspozojmë veten tonë vazhdimisht dhe vullnetarisht ndaj rreziqeve serioze.

Le të imitojmë angazhimin e Zojës për problemet e shpirtit, le ta vëmë veten nën mbrojtjen e saj, në mënyrë që të shpresojmë më mirë për shpëtimin përfundimtar. Ne përballemi me vështirësi pa frikë, joshjet e një jete të lehtë, tronditjen e pasioneve. Angazhimi serioz dhe i vazhdueshëm i Zojës duhet të na inkurajojë që të merremi aktivisht me shpëtimin e shpirtit tonë.