Përkushtimi ndaj Sakramenteve: prindërit "mesazhi që do t'u jepet fëmijëve çdo ditë"

Një telefonatë personale

Askush nuk mund ta kërkojë titullin e të dërguarit nga një tjetër nëse ai nuk e ka marrë detyrën. Edhe për prindërit do të ishte mendjemadhësi ta quajnë veten të dërguar të Zotit nëse nuk do të kishte thirrje të sakta për ta. Kjo thirrje zyrtare u bë në ditën e tyre të dasmës.

Babai dhe nëna i edukojnë fëmijët e tyre në besim, jo ​​me një ftesë të jashtme ose nga një instinkt i brendshëm, por sepse ata thirren direkt nga Zoti me sakramentin e martesës. Ata morën një thirrje zyrtare nga Zoti, solemnisht para komunitetit, një thirrje personale për dy, si çift.

Një mision i shkëlqyeshëm

Prindërit nuk janë thirrur të japin ndonjë informacion në lidhje me Zotin: ata duhet të jenë shpallës të një ngjarje, ose më saktë të një seri fakteve, në të cilat Zoti e bën veten të pranishëm. Ata shpallin praninë e Zotit, atë që ai ka arritur në familjen e tyre dhe atë që ai po bën. Ata janë dëshmitarë të kësaj prani të dashur me fjalë dhe jetë.

Bashkëshortët janë dëshmitarë të besimit ndaj njëri-tjetrit dhe fëmijëve të tyre dhe të gjithë anëtarëve të tjerë të familjes (AA, 11). Ata, si lajmëtarë të Zotit, duhet ta shohin Zotin të pranishëm në shtëpinë e tyre dhe t'ua tregojë fëmijëve me fjalë dhe jetë. Përndryshe ata nuk janë besnikë ndaj dinjitetit të tyre dhe komprometojnë seriozisht misionin e marrë në martesë. Babai dhe nëna nuk e shpjegojnë Zotin, por tregojnë se ai është i pranishëm, sepse ata vetë e kanë zbuluar dhe janë njohur me të.

Me forcën e ekzistencës

I dërguari është ai që bërtet mesazhi. Fuqia e njoftimit nuk është të vlerësohet në tonin e zërit, por është një bindje e fortë personale, një aftësi depërtuese bindëse, një entuziazëm që shkëlqen në çdo formë dhe në çdo rrethanë.

Për të qenë lajmëtarë të Zotit, prindërit duhet të kenë besime të thella të krishtera që përfshijnë jetën e tyre. Në këtë fushë, vullneti i mirë, vetë dashuria nuk janë të mjaftueshme. Prindërit duhet të fitojnë, me hirin e Zotit, një aftësi mbi të gjitha duke forcuar bindjet e tyre morale dhe fetare, duke dhënë një shembull, duke reflektuar së bashku në përvojën e tyre, duke reflektuar me prindërit e tjerë, me arsimtarët ekspertë, me priftërinjtë (Gjon Pali II , Fjala në Kongresin e III Ndërkombëtar të Familjes, 30 Tetor 1978).

Prandaj, ata nuk mund të pretendojnë t'i edukojnë fëmijët e tyre në besim nëse fjalët e tyre nuk lëkunden dhe nuk rezonojnë në unison me jetën e tyre. Duke i thirrur ata të bëhen lajmëtarët e tij, Zoti u kërkon shumë prindërve, por me sakramentin e martesës ai siguron praninë e tij në familjen e tyre, duke ju sjellë hirin e tij.

Mesazhi për t’u interpretuar çdo ditë fëmijëve

Everydo mesazh duhet interpretuar dhe kuptuar vazhdimisht. Mbi të gjitha, ajo duhet të përballet me situatat e jetës, sepse adreson ekzistencën, aspektet më të thella të jetës, ku lindin pyetjet më serioze, të cilat nuk mund të shmangen. Ata janë të dërguarit, në rastin tonë prindërit, të ngarkuar për deshifrimin e tij, sepse atyre u është dhënë dhurata e interpretimit.

Zoti u cakton prindërve detyrën e zbatimit të kuptimeve të mesazhit në jetën familjare dhe kështu duke transmetuar ndjenjën e krishterë të ekzistencës tek fëmijët e tyre.

Ky aspekt origjinal i edukimit në besimin familjar përfshin momentet tipike të çdo përvoje praktike: mësimin e një kodi interpretimi, përvetësimin e gjuhës dhe përvetësimin e gjesteve dhe sjelljeve të komunitetit.