Përkushtimi ndaj Shenjtorëve: mendimi i Padre Pio sot 19 gusht

10. Ju duhet të bëni reklamë ndaj tij në sulmet e armikut, duhet të shpresoni në të dhe duhet të prisni çdo të mirë prej tij. Mos u ndalni vullnetarisht në atë që ju paraqet armiku. Mos harroni se kushdo që vrapon fiton; dhe ju i keni borxh lëvizjet e para të neverisë ndaj atyre njerëzve për të tërhequr mendimet e tyre dhe apeluar Zotit. Para tij të përkulet gjuri juaj dhe me përulësi të madhe përsërisni këtë lutje të shkurtër: "Ki mëshirë për mua, i cili jam një person i dobët i sëmurë". Pastaj ngrihuni dhe me indiferentizëm të shenjtë vazhdoni punët tuaja.

11. Mbani në mend se sa më shumë rriten sulmet e armikut, aq më i afërt është Zoti me shpirtin. Mendoni dhe interpretoni mirë për këtë të vërtetë të madhe dhe ngushëlluese.

12. Merr zemër dhe mos ki frikë nga zëri i errët i Luciferit. Mos harroni këtë përgjithmonë: se është një shenjë e mirë kur armiku ulërin dhe ulërin rreth vullnetit tuaj, pasi kjo tregon se ai nuk është brenda.
Guxim, vajza ime e dashur! Unë e shqiptoj këtë fjalë me një ndjenjë të madhe dhe, në Jezusin, me guxim, them: nuk ka pse të kesh frikë, ndërsa mund ta themi me rezolucion, edhe pse pa e ndjerë: Rroftë Jezus!

13. Mbani në mend se sa më shumë një shpirt i pëlqen Perëndisë, aq më shumë duhet të provohet. Prandaj guxim dhe gjithmonë përpara.

14. Unë e kuptoj se tundimet duket se njollosin më shumë sesa pastrojnë shpirtin, por le të dëgjojmë se cila është gjuha e shenjtorëve, dhe në këtë drejtim ju thjesht duhet të dini, në mesin e shumë, çfarë thotë Shën Françesk de Sales: që tundimet janë si sapuni, e cila përhapur në rroba duket se i zbardh ato dhe në të vërtetë i pastron ato.

15. Besimi ju ngulit gjithmonë; asgjë nuk mund t'i frikësohet një shpirti që ka besim te Zoti i tij dhe e vendos shpresën e tij tek ai. Armiku i shëndetit tonë është gjithashtu gjithmonë rreth nesh për të rrëmbyer nga zemra jonë spirancën që duhet të na çojë në shpëtim, dua të them besim te Zoti Ati ynë; mbajeni fort, mbajeni këtë spirancë, kurrë mos lejoni që ajo të na braktisë për një moment, përndryshe gjithçka do të humbiste.

16. Ne e rrisim përkushtimin ndaj Zonjës Tonë, le ta nderojmë atë me dashurinë e vërtetë filiale në të gjitha mënyrat.

17. Oh, çfarë lumturie në betejat shpirtërore! Vetëm duke dashur të dimë gjithmonë se si të luftojmë për të dalë me siguri fitimtare.

18. Ecni me thjeshtësi në rrugën e Zotit dhe mos e mundoni shpirtin tuaj.
Ju duhet të urreni të metat tuaja, por me një urrejtje të qetë dhe jo tashmë të bezdisshme dhe të shqetësuar.

19. Rrëfimi, që është larja e shpirtit, duhet të bëhet më së voni çdo tetë ditë; Nuk ndjehem sikur i mbaj shpirtrat larg rrëfimit për më shumë se tetë ditë.

20. Djalli ka vetëm një derë për të hyrë në shpirtin tonë: vullneti; nuk ka dyer të fshehta.
Asnjë mëkat nuk është i tillë nëse nuk është kryer me vullnet. Kur testamenti nuk ka asnjë lidhje me mëkatin, nuk ka asnjë lidhje me dobësinë njerëzore.

21. Djalli është si një qen i zemëruar në zinxhir; përtej kufirit të zinxhirit ai nuk mund të kafshojë askënd.
Dhe ju atëherë qëndroni larg. Nëse ju merrni shumë afër, ju merrni kapur.

22. Mos e braktisni shpirtin tuaj në tundim, thotë Fryma e Shenjtë, pasi gëzimi i zemrës është jeta e shpirtit, është një thesar i pashtershëm i shenjtërisë; ndërsa trishtimi është vdekja e ngadaltë e shpirtit dhe nuk ka dobi për asgjë.

23. Armiku ynë, i bindur kundër nesh, bëhet më i fortë me të dobëtit, por me atë që e kundërshton me armën në dorë, ai bëhet një frikacak.

24. Fatkeqësisht, armiku do të jetë gjithmonë në brinjët tona, por le të kujtojmë, megjithatë, se Virgjëresha shikon mbi ne. Pra, le ta rekomandojmë veten për Të, le të reflektojmë për Të dhe jemi të sigurt se fitorja u takon atyre që besojnë në këtë Nënë të madhe.

25. Nëse arrini të kapërceni tundimin, kjo ka efektin që ka kënga në lavanderi të çrregullt.

26. Do të pësoja vdekje herë të panumërta, përpara se ta fyeja Zotin me sytë e mi të hapur.

27. Me mendim dhe rrëfim nuk duhet të kthehet në mëkatet e akuzuara në rrëfimet e mëparshme. Për shkak të kundërshtimit tonë, Jezui i fali ata në gjykatën e pendesës. Atje ai e gjeti veten para nesh dhe fatkeqësitë tona si kreditor para një debitori falimentues. Me një gjest të një bujarie të pafund ai u nda, shkatërroi premtimet e firmosura nga ne duke mëkatuar, dhe të cilat ne sigurisht nuk mund të kishim paguar pa ndihmën e pastërtisë së tij hyjnore. Të kthehemi te ato gabime, duke dashur t’i ringjallim vetëm ata që akoma të kenë faljen e tyre, vetëm për dyshimin se ato nuk janë realizuar dhe në masë të madhe, janë falur, mbase nuk do të konsiderohej si një veprim i mosbesimit ndaj mirësisë që ai kishte treguar, duke shqyer veten e tij çdo titulli i borxhit të kontraktuar nga ne duke mëkatuar? ... Kthehu, nëse kjo mund të jetë një arsye ngushëllimi për shpirtrat tanë, le të kthehen edhe mendimet e tua në ofendimet e shkaktuara drejtësisë, drejt diturisë, deri tek mëshira e pafund e Zotit: por vetëm të qash mbi to lotët shëlbues të pendimit dhe dashurisë.