Përkushtimi ndaj shtatë dhimbjeve të Marisë: lutjet e diktuara nga Madonna

Zoja e ftoi Motrën Amalia të meditonte në secilën prej shtatë dhimbjeve të saj në mënyrë që emocioni i shkaktuar prej tyre në zemrën e secilit të mund të rrisë virtytet dhe praktikimin e së mirës.
Kështu vetë Virgjëresha u propozoi këtyre mistereve të dhimbjes fetarëve:

«Dhimbja e parë - Paraqitja e Birit tim në tempull
Në këtë dhimbje të parë ne shohim se si zemra ime u shpua nga një shpatë kur Simeon profetizoi se Biri im do të ishte shpëtimi për shumë, por edhe shkatërrimi për të tjerët. Virtyti që ju do të jeni në gjendje të mësoni përmes kësaj dhimbjeje është ai i bindjes së shenjtë ndaj eprorëve tuaj, sepse ata janë instrumente të Zotit. Nga momenti që e dija që një shpatë do të më shponte shpirtin, unë gjithmonë përjetoja një dhimbje të madhe. Duke u kthyer në qiell thashë: "Tek ti kam besim". Ata që besojnë te Zoti nuk do të ngatërrohen kurrë. Në dhembjet dhe ankthin tënd, ki besim te Zoti dhe nuk do të pendohesh kurrë për këtë besim. Kur bindja kërkon që ju të bëni disa sakrifica, duke besuar te Zoti, t'ia kushtoni dhimbjet dhe frikën tuaj, duke vuajtur me dëshirë në dashurinë e tij. Bindjuni, jo për arsye njerëzore, por për dashurinë e atij që për dashurinë tuaj e bëri veten të bindur deri në vdekje në kryq.

Dhimbja e dytë - Fluturimi për në Egjipt
Fëmijë të dashur, kur ikëm në Egjipt, ndjeva një dhimbje të madhe kur dija se ata donin të vrisnin Birin tim të dashur, atë që solli shpëtimin. Vështirësitë në një tokë të huaj nuk më munduan aq shumë sa të dija që Biri im, i pafajshëm, ishte përndjekur sepse ishte Shëlbuesi.
Të dashur shpirt, sa vuajta gjatë këtij mërgimi. Por unë durova gjithçka me dashuri dhe gëzim të shenjtë sepse Zoti më kishte bërë bashkëpunëtor për shpëtimin e shpirtrave. Nëse do të detyrohesha në atë mërgim do të ishte për të mbrojtur Birin tim, duke vuajtur sprova për Atë që një ditë do të bëhej çelësi i vendbanimit të paqes. Një ditë këto dhimbje do të shndërrohen në buzëqeshje dhe mbështetje për shpirtrat, sepse Ai do të hapë dyert e qiellit.
I dashuri im, në sprovat më të mëdha njeriu mund të jetë i lumtur kur vuan për të kënaqur Zotin dhe për dashurinë e tij. Në një tokë të huaj më pëlqente të vuaja me Jezusin, djalin tim të dashur.
Në miqësinë e shenjtë të Jezuit dhe vuajtjen e gjithçkaje për dashurinë e tij, nuk mund të vuajë pa e shenjtëruar veten. Të zhytur në dhimbje vuajnë të palumturit, ata që jetojnë larg Zotit, ata që nuk janë miqtë e tij. Të varfër të pakënaqur, ata i dorëzohen dëshpërimit sepse nuk kanë komoditetin e miqësisë hyjnore që i jep shpirtit kaq shumë paqe dhe kaq shumë besim. Shpirtrat që pranojnë dhimbjet tuaja për dashurinë ndaj Zotit, gëzohen me gëzim sepse është i madh dhe shpërblimi juaj duke i ngjarë Jezusit të kryqëzuar që vuan aq shumë për dashurinë e shpirtrave tuaj.
Gëzohuni të gjithë ata që, si unë, janë thirrur larg atdheut të tyre për të mbrojtur Jezusin. I madh do të jetë shpërblimi i tyre për po që ata kanë shqiptuar për të përmbushur vullnetin e Zotit.
Të dashur shpirtra, hajde! Mësoni nga unë të mos mas sakrifica kur bëhet fjalë për lavdinë dhe interesat e Jezusit, i cili gjithashtu nuk i mati sakrificat e tij për t'ju hapur dyert e vendbanimit të paqes.

Dhimbja e tretë - Humbja e Fëmijës Jezus
Fëmijë të dashur, përpiquni ta kuptoni këtë dhimbje të madhe, kur kam humbur Birin tim të dashur për tre ditë.
E dija që djali im ishte Mesia i premtuar, si e kisha në plan atëherë t'i jepja Zotit thesarin që më ishte dorëzuar? Kaq dhimbje dhe aq agoni, pa shpresën për ta takuar!
Kur e takova në tempull, midis mjekëve, i thashë se ai më kishte lënë tre ditë në ankth dhe ja çfarë u përgjigj: "Unë erdha në botë për të parë interesat e Atit tim që është në parajsë".
Në këtë përgjigje të Jezusit të butë, unë heshta dhe unë, nëna e tij, e kuptova nga ajo çast, duhej ta riktheja atë në misionin e tij shpengues, duke vuajtur për shpengimin e njerëzimit.
Shpirtrat që vuajnë, mësojnë nga kjo dhimbje e imja t'i nënshtrohen vullnetit të Zotit, pasi shpesh na kërkohet për të mirën e një prej të dashurve tanë.
Jezusi më la për tre ditë në ankth të madh për dobinë tënde. Mësoni me mua të vuaj dhe të preferoj vullnetin e Zotit sesa tëndin. Nënat që do të qajnë kur të shihni fëmijët tuaj bujarë të dëgjojnë vajtimin hyjnor, mësoni me mua të sakrifikoj dashurinë tuaj natyrore. Nëse fëmijët tuaj thirren të punojnë në vreshtin e Zotit, mos e mbytni një aspiratë kaq fisnike, siç është thirrja fetare. Nënat dhe baballarët e personave të shenjtëruar, edhe nëse zemra juaj të rrjedh gjak nga dhimbja, le të shkojnë, le të korrespondojnë me planet e Zotit që përdor aq shumë predispozitë me ta. Etërit që vuajnë, i ofrojnë Zotit dhimbjen e ndarjes, në mënyrë që fëmijët tuaj që u thirrën të ishin me të vërtetë fëmijë të mirë të Atij që na thirri. Mos harroni se fëmijët tuaj i përkasin Zotit, jo tuajave. Ju duhet të ngriheni për t'i shërbyer dhe për ta dashur Zotin në këtë botë, kështu që një ditë në parajsë do ta lavdëroni atë për gjithë përjetësinë.
Të varfër ata që duan të lidhin fëmijët e tyre, duke mbytur profesionet e tyre! Etërit që sillen në këtë mënyrë mund t'i çojnë fëmijët e tyre drejt humbjes së përjetshme, në këtë rast ata do të duhet t'i japin llogari Zotit në ditën e fundit. Në vend të kësaj, duke mbrojtur profesionet e tyre, duke ndjekur një qëllim kaq fisnik, çfarë shpërblimi të bukur do të marrin këta baballarë me fat! Dhe ju, fëmijë të dashur, të thirrur nga Zoti, veproni siç bëri Jezusi me mua. Së pari duke iu bindur vullnetit të Zotit, i cili ju thirri të jetoni në shtëpinë e tij, duke thënë: "Kush e do babanë dhe nënën e tij më shumë se unë, nuk është i denjë për mua". Jini vigjilent, në mënyrë që një dashuri e natyrshme të mos ju pengojë t'i përgjigjeni thirrjes hyjnore!
Shpirtrat e zgjedhur që ju u thirrët dhe sakrifikuat afeksionet tuaja më të dashura dhe vullnetin tuaj për t'i shërbyer Zotit, i madh do të jetë shpërblimi juaj. Përpara! Jini zemërgjerë në gjithçka dhe mburreni me Zotin se jeni zgjedhur për një qëllim kaq fisnik.
Ju që qani, baballarë, vëllezër, gëzohuni, sepse një ditë lotët tuaj do të shndërrohen në perla, siç u kthyen të mitë në favor të njerëzimit.

Dhimbja e 4-të - Takim i dhimbshëm gjatë rrugës për në Kalvar
Fëmijë të dashur, përpiquni të shihni nëse ka dhimbje të krahasueshme me mua kur, gjatë rrugës për në Kalvar, takova Birin tim hyjnor të ngarkuar me një kryq të rëndë dhe të fyer sikur të ishte një kriminel.
'Isshtë vërtetuar që Biri i Zotit të torturohet për të hapur dyert e vendbanimit të paqes ". I kujtova këto fjalë të tij dhe pranova vullnetin e Më të Lartit, i cili ishte gjithmonë forca ime, sidomos në orë të tilla mizore si kjo.
Në takimin e tij, sytë e tij më shikuan me vendosmëri dhe më bënë të kuptoj dhimbjen e shpirtit të tij. Ata nuk mund të më thoshin asnjë fjalë, por më bënë të kuptoj njëlloj se ishte e nevojshme që unë të bashkohesha me dhimbjen e tij të madhe. I dashuri im, bashkimi i dhimbjes sonë të madhe në atë takim ishte forca e kaq shumë dëshmorëve dhe e kaq shumë nënave të pikëlluara!
Shpirtrat që kanë frikë nga sakrifica, mësojnë nga kjo takim t'i nënshtrohen vullnetit të Zotit siç bëmë unë dhe Biri im. Mësoni të heshtni në vuajtjet tuaja.
Në heshtje, ne depozituam dhimbjen tonë të madhe brenda nesh për t'ju dhënë pasuri të pamatshme! Shpirtrat tuaj le të ndiejnë efikasitetin e kësaj pasurie në orën në të cilën, të mbingarkuar nga dhimbja, ata do të drejtohen tek unë, duke medituar në këtë takim më të dhimbshëm. Vlera e heshtjes sonë do të shndërrohet në forcë për shpirtrat e pikëlluar, kur në orë të vështira ata do të jenë në gjendje të përdorin meditimin e kësaj dhimbjeje.
Fëmijë të dashur, sa e çmuar është heshtja në momentet e vuajtjes! Ka shpirtra që nuk mund të durojnë dhimbje fizike, një torturë e shpirtit në heshtje; ata duan ta eksternalizojnë atë në mënyrë që të gjithë ta shohin atë. Unë dhe Biri im duruam gjithçka në heshtje për dashurinë e Zotit!
Shpirtra të dashur, dhimbja poshtëron dhe është në përulësinë e shenjtë që Zoti ndërton. Pa përulësi ju do të punoni më kot, pasi dhimbja juaj është e nevojshme për shenjtërimin tuaj.
Mësoni të vuani në heshtje, ashtu si vuajmë unë dhe Jezusi në këtë takim të dhimbshëm gjatë rrugës për në Kalvar.

Dhimbja e 5-të - Në këmbët e kryqit
Fëmijë të dashur, në meditimin e kësaj dhimbjeje time shpirtrat tuaj do të gjejnë ngushëllim dhe forcë kundër mijëra tundimeve dhe vështirësive të hasura, duke mësuar të jeni të fortë në të gjitha betejat e jetës suaj.
Ashtu si unë në këmbët e kryqit, duke parë vdekjen e Jezusit me shpirtin tim dhe zemrën time të shpuar nga dhimbjet më mizore.
Mos u skandalizoni siç bënë hebrenjtë. Ata thanë: "Nëse ai është Zot, pse nuk zbret nga kryqi dhe nuk lirohet?" Hebrenjtë e varfër, disa injorantë, të tjerë me keqbesim, nuk donin të besonin se ai ishte Mesia. Ata nuk mund ta kuptonin që një Zot e përulte veten aq shumë dhe se doktrina e tij hyjnore gozhdonte përulësinë. Jezusi duhej të jepte shembullin, në mënyrë që fëmijët e tij të gjenin forcën për të praktikuar një virtyt që u kushton aq shumë në këtë botë, në venat e së cilës rrjedh trashëgimia e krenarisë. Të pakënaqur janë ata që, duke imituar ata që kryqëzuan Jezusin, nuk dinë si të përulen sot.
Pas tre orësh agonia të munduar, Biri im i adhurueshëm vdiq, duke ma hedhur shpirtin në një errësirë ​​totale. Pa dyshuar asnjë moment të vetëm, unë pranova vullnetin e Zotit dhe në heshtjen time të dhimbshme ia dorëzova Atit dhimbjen time të pamasë, duke kërkuar, si Jezusi, falje për kriminelët.
Ndërkohë, çfarë më ngushëllonte në atë orë shqetësuese? Bërja e vullnetit të Zotit ishte komoditeti im. Njohja se parajsa ishte hapur për të gjithë fëmijët ishte ngushëllimi im. Sepse edhe unë, në Kalvar, isha provuar pa ndonjë ngushëllim.
Fëmijë të dashur. Vuajtja në bashkim me vuajtjet e Jezuit jep ngushëllim; vuajtja për të bërë mirë në këtë botë, marrja e përbuzjes dhe poshtërimit, jep forcë.
Çfarë lavdie për shpirtrat tuaj nëse një ditë, ta doni Zotin me gjithë zemër, edhe ju do të përndiqeni!
Mësoni të meditoni shumë herë mbi këtë dhimbje time, sepse kjo do t'ju japë forcën për të qenë të përulur: një virtyt i dashur nga Zoti dhe nga njerëzit me vullnet të mirë.

Dhimbja e 6-të - Një shtizë shpon zemrën e Jezusit dhe pastaj ... Unë mora Trupin e Tij të pajetë
Fëmijë të dashur, me shpirtin e zhytur në dhimbjen më të thellë, pashë Longinusin që shponte zemrën e Birit tim pa mundur të thoshte asnjë fjalë. Kam derdhur shumë lot… Vetëm Zoti mund ta kuptojë martirizmin që më zgjoi ajo orë në zemër dhe në shpirt!
Pastaj ata e depozituan Jezusin në krahët e mi. Jo aq i sinqertë dhe i bukur sa në Betlehem… I vdekur dhe i plagosur, aq sa ai dukej më shumë si një lebroz sesa ai fëmijë i adhurueshëm dhe magjepsës të cilin aq shpesh e mbaja afër zemrës time.
Fëmijë të dashur, nëse kam vuajtur kaq shumë, a nuk do të jeni në gjendje t’i pranoni vuajtjet tuaja?
Atëherë, pse nuk i drejtoheni besimit tim, duke harruar që unë kam aq shumë vlerë para Shumë të Lartit?
Meqenëse vuaja shumë në këmbët e kryqit, shumë më dhanë. Po të mos kisha vuajtur aq shumë, nuk do të kisha marrë thesaret e qiellit në duart e mia.
Dhimbja e të parit të zemrës së Jezusit të shpuar me shtizë më jep fuqinë për të futur, në atë zemër të dashur, të gjithë ata që kthehen tek unë. Ejani tek unë, sepse unë mund t'ju vendos në zemrën më të shenjtë të Jezusit të kryqëzuar, vendbanimin e dashurisë dhe lumturisë së përjetshme!
Vuajtja është gjithmonë e mirë për shpirtin. Shpirtra që vuajnë, gëzohuni me mua që isha dëshmori i dytë i Kalvarit! Shpirti dhe zemra ime ishin, në fakt, pjesëmarrës në torturat e Shpëtimtarit, në përputhje me vullnetin e Më të Lartit për të riparuar mëkatin e gruas së parë. Jezusi ishte Adami i ri dhe unë Eva e re, duke çliruar kështu njerëzimin nga ligësia në të cilën ishte zhytur.
Për t'iu përgjigjur tani kaq shumë dashurisë, kini shumë besim tek unë, mos u trishtoni në fatkeqësitë e jetës, përkundrazi, më besoni të gjitha hutimet dhe të gjitha dhimbjet tuaja, sepse unë mund t'ju jap thesaret e zemrës së Jezusit me bollëk.
Mos harroni, fëmijët e mi, të meditoni për këtë dhimbje të madhe, kur kryqi juaj ju rëndon. Ju do të gjeni forcën për të vuajtur për dashurinë e Jezusit i cili vuajti më famëkeqin e vdekjeve në kryq.

Dhimbja e 7-të - Jezusi është varrosur
Fëmijë të dashur, sa dhimbje kur duhej ta varrosja Birin tim! Sa poshtërim pësoi Biri im, duke u varrosur, ai që ishte i njëjti Zot! Nga përulësia, Jezui iu nënshtrua varrimit të tij dhe më pas, me lavdi, u ringjall prej së vdekurish.
Jezusi e dinte mirë se sa duhet të vuaja duke e parë të varrosur, duke mos më kursyer ai donte që edhe unë të merrja pjesë në poshtërimin e tij të pafund.
Shpirtra që kanë frikë nga poshtërimi, e shihni se si e donte Perëndia poshtërimin? Aq sa ai e la veten të varroset në tabernakullin e shenjtë, duke fshehur madhështinë dhe shkëlqimin e tij deri në fund të botës. Me të vërtetë, çfarë shihet në tabernakull? Thjesht një nikoqir i bardhë dhe asgjë më shumë. Ai e fsheh madhështinë e tij nën brumin e bardhë të llojit të bukës.
Përulësia nuk e ul njeriun, sepse Zoti e përuli veten deri në varrosje, duke mos pushuar së qeni Zot.
Fëmijë të dashur, nëse doni t’i përgjigjeni dashurisë së Jezusit, tregoni se e doni shumë duke pranuar poshtërimet. Kjo do t'ju pastrojë nga të gjitha papërsosmëritë tuaja, duke ju bërë të dëshironi vetëm parajsën.

Të dashur fëmijë, nëse ju kam paraqitur shtatë dhimbjet e mia, nuk është për t’u mburrur, por vetëm për t’ju ​​treguar virtytet që duhet të praktikohen në mënyrë që të jeni me mua një ditë në krah të Jezuit. Ju do të merrni lavdinë e pavdekshme, e cila është shpërblimi për shpirtrat që në këtë botë ata dinin të vdisnin për veten e tyre, duke jetuar vetëm për Zotin.
Nëna juaj ju bekon dhe ju fton të meditoni në mënyrë të përsëritur për këto fjalë të diktuara, sepse unë ju dua shumë ».