Përkushtimi ndaj Zemrës së Shenjtë në Qershor: dita 16

16 qershor

Ati ynë, që je në parajsë, mund të shenjtërohet emri yt, të vijë mbretëria jote, vullneti yt të bëhet, si në parajsë ashtu edhe në tokë. Na jep bukën tonë të përditshme sot, na fal borxhet ndërsa falim debitorët tanë dhe mos na ço në tundim, por na çliro nga e keqja. Amen.

Lutja e hapjes. - Zemra e Jezusit, viktimë e mëkatarëve, ki mëshirë për ne!

Qëllimi. - Riparoni papastërtitë dhe skandalet e botës.

ABUZIMI I Mëshirës hyjnore

Në ditët e mëparshme kemi konsideruar mëshirën e Zotit; tani le të shqyrtojmë drejtësinë e tij.

Mendimi i mirësisë hyjnore është ngushëllues, por ai i drejtësisë hyjnore është më i frytshëm, megjithëse më pak i këndshëm. Zoti nuk duhet ta konsiderojë veten vetëm gjysmën, siç thotë Shën Vasili, domethënë duke e menduar atë vetëm mirë; Zoti është gjithashtu i drejtë; dhe meqë abuzimet e mëshirës hyjnore janë të shpeshta, le të meditojmë mbi ashpërsinë e drejtësisë hyjnore, në mënyrë që të mos biem në fatkeqësinë e abuzimit të mirësisë së Zemrës së Shenjtë.

Pas mëkatit, ne duhet të shpresojmë në mëshirë, të mendojmë për mirësinë e asaj Zemre Hyjnore, e cila e mirëpret shpirtin e penduar me dashuri dhe gëzim. Dëshpërimi i faljes, edhe pas një numri të pafund mëkatesh të rënda, është një fyerje për Zemrën e Jezusit, burim mirësie.

Por, para se të bësh një mëkat të rëndë, duhet të mendosh për drejtësinë e tmerrshme të Zotit, e cila mund të vonojë ndëshkimin e mëkatarit (dhe kjo është mëshirë!), Por sigurisht që do ta dënojë atë, qoftë në këtë apo në jetën tjetër.

Shumë mëkatojnë, duke menduar: Jezusi është i mirë, ai është Ati i mëshirës; Do të bëj një mëkat dhe pastaj do ta rrëfej. Sigurisht që Zoti do të më falë. Sa herë më ka falur! ...

Shën Alfonsi thotë: Ai nuk e meriton mëshirën e Zotit, ata që përdorin mëshirën e tij për ta ofenduar. Kush fyen drejtësinë hyjnore mund të ketë mëshirë. Por kush e ofendon mëshirën duke e abuzuar, kujt do t’i drejtohet?

Zoti thotë: Mos thuaj: mëshira e Zotit është e madhe dhe ai do të ketë dhembshuri për morinë e mëkateve të mia (… kështu që të mund të mëkatoj!) (Ekl., VI).

Mirësia e Zotit është e pafund, por veprimet e mëshirës së tij, në marrëdhëniet me shpirtrat individualë, kanë mbaruar. Nëse Zoti e duronte gjithmonë mëkatarin, askush nuk do të shkonte në ferr; përkundrazi ne e dimë se shumë shpirtra janë të mallkuar.

Zoti premton falje dhe ia jep vullnetarisht atë shpirtit të penduar, të vendosur për të lënë mëkatin; por kushdo që mëkaton, thotë Shën Augustini, duke abuzuar me mirësinë hyjnore, nuk është i penduar, por tallës i Zotit. - Zoti nuk bëhet shaka! - thotë Shën Pali (Galatasve, VI, 7).

Shpresa e mëkatarit pas fajit, kur ka pendim të vërtetë, është e dashur për Zemrën e Jezusit; por shpresa e mëkatarëve kokëfortë është neveri e Zotit (Jobi, XI, 20).

Disa thonë: Zoti më ka përdorur aq shumë mëshirë në të kaluarën; Shpresoj se ai do ta përdorë atë edhe për mua në të ardhmen. - Përgjigje:

Dhe për këtë ju doni të ktheheni për ta ofenduar atë? A nuk mendoni se në këtë mënyrë ju përçmoni mirësinë e Zotit dhe e lodhni durimin e tij? Isshtë e vërtetë që Zoti ju ka duruar në të kaluarën, por Ai e ka bërë këtë për t'ju dhënë kohë të pendoheni për mëkatet tuaja dhe t'i vajtoni ato, jo për t'ju dhënë kohë ta fyejnë përsëri Atë!

Isshtë shkruar në librin e Psalmeve: Nëse nuk ktheheni në besim, Zoti do ta kthejë shpatën e tij (Psalmet, VII, 13). Kush abuzon me mëshirën hyjnore, ki frikë nga braktisja e Zotit! Ose ai vdes papritur ndërsa mëkaton ose privohet nga hiret e bollshme hyjnore, kështu që ai nuk do të ketë forcën të lërë të keqen dhe do të vdesë në mëkat. Braktisja e Zotit çon në verbëri të mendjes dhe forcim të zemrës. Shpirti kokëfortë në të keq është si një fshat pa mur dhe pa mbrojtje. Zoti thotë: Unë do të heq gardhin dhe vreshti do të shkatërrohet (Isaia, V, 5).

Kur një shpirt abuzon me mirësinë hyjnore, ajo braktiset në këtë mënyrë: Zoti heq gardhin e frikës së tij, pendimin e ndërgjegjes, dritën e mendjes dhe atëherë të gjithë monstrat e veseve do të hyjnë në atë shpirt (Psalmet, CIII, 20) .

Mëkatari i braktisur nga Zoti përbuz gjithçka, paqen e zemrës, paralajmërimet, Qiellin! Mundohuni të shijoni dhe të shpërqendroheni. Zoti e sheh atë dhe ende pret; por sa më shumë që dënimi të vonohet, aq më i madh do të jetë. - Ne i tregojmë mëshirë të ligut, thotë Zoti, dhe ai nuk do të shërohet! (Isaia, XXVI, 10).

Oh, çfarë ndëshkimi është kur Zoti e lë shpirtin mëkatar në mëkatin e tij dhe duket se ai nuk e kërkon atë për të! Zoti po pret që ju të bëni viktima të drejtësisë së tij në jetën e përjetshme. Shtë e tmerrshme të biesh në duart e Zotit të Gjallë!

Profeti Jeremia pyet: Pse gjithçka sipas të ligut? Pastaj ai përgjigjet: Ti, o Zot, i mblidh si një kope për therje (Jeremiah, XII, 1).

Nuk ka ndëshkim më të madh sesa lejimi i Zotit të shtojë mëkate në mëkate, sipas asaj që thotë Davidi: Ata i shtojnë paudhësi paudhësisë ... Le të fshihen nga libri i të gjallëve! (Psalmet, 68).

O mëkatar, mendo! Ju mëkatoni dhe Zoti, me mëshirën e tij, hesht, por ai nuk është gjithmonë i heshtur. Kur të vijë ora e drejtësisë, ai do t'ju thotë: Këto paudhësi që keni bërë dhe unë kam heshtur. Ju besuat, i padrejtë, se unë jam i ngjashëm me ju! Do të të marr dhe do të kthehem kundër fytyrës tënde! (Psalmet, 49).

Mëshira që Zoti përdor për mëkatarin kokëfortë do të jetë arsyeja për një gjykim dhe dënim më të tmerrshëm.

Shpirtra të përkushtuar të Zemrës së Shenjtë, falënderoni Jezusin për mëshirën që ju përdori në të kaluarën; premtoj se nuk do të abuzojë kurrë me mirësinë e tij; riparoni sot, dhe gjithashtu çdo ditë, abuzimet e panumërta që bëjnë të pabesët e mëshirës hyjnore dhe kështu ju do të ngushëlloni Zemrën e tij të pikëlluar!

Aktori i humorit

S. Alfonso, në librin e tij "Aparat për vdekjen", rrëfen:

Një humorist i ishte paraqitur Atit Luigi La Nusa, në Palermo, i cili, i shtyrë nga pendimi i skandalit, vendosi të rrëfehej. Zakonisht, ata që jetojnë për një kohë të gjatë në papastërti nuk do të shkëputen me vendosmëri nga vesi. Prifti i shenjtë, me ilustrim hyjnor, pa gjendjen e mjerueshme të atij komediani dhe vullnetin e tij të vogël të mirë; prandaj ai i tha: Mos abuzo me mëshirën hyjnore; Zoti akoma ju dhuron dymbëdhjetë vjet jetë; nëse nuk korrigjoheni brenda kësaj kohe, do të vdisni keq. -

Mëkatarit së pari i bëri përshtypje, por pastaj u zhyt në detin e kënaqësive dhe nuk ndjeu më pendim. Një ditë ai takoi një mik dhe duke e parë me mendim, ai tha: Çfarë të ndodhi? - Kam qenë në rrëfim; E shoh ndërgjegjen time të mashtruar! - Dhe lëre melankolinë! Shijoje Jetën! Mjerë për t’u bërë përshtypje nga ato që thotë një Rrëfyes! Dije se një ditë At La Nusa më tha se Zoti më dha akoma dymbëdhjetë vjet jetë dhe se nëse ndërkohë nuk do të kisha lënë papastërtinë, do të kisha vdekur keq. Vetëm në këtë muaj unë mbush dymbëdhjetë vjeç, por jam mirë, më pëlqen në skenë, kënaqësitë, të gjitha janë të miat! A doni të jeni të gëzuar? Ejani të shtunën tjetër për të parë një shfaqje të re, të cilën unë e kompozova. -

Të Shtunën, 24 Nëntor 1668, ndërsa artisti ishte gati të shfaqej në skenë, ai u godit nga paraliza dhe vdiq në krahët e një gruaje, gjithashtu një komedi. Dhe kështu përfundoi komedia e jetës së tij!

Kush jeton keq, vdes keq!

Petë. Lutuni Rruzarja me devotshmëri, në mënyrë që Zoja të na çlirojë nga tërbimi i drejtësisë hyjnore, veçanërisht në orën e vdekjes.

Gjaculator. Nga zemërimi juaj; na çliro, o Zot!