Përkushtimi ndaj Rruzares së Shenjtë: mbjellja e hireve

Rruzari i Shenjtë: mbjellja e hireve

Ne e dimë që Zoja mund të na shpëtojë jo vetëm nga vdekja shpirtërore, por edhe nga vdekja fizike; ne nuk dimë, megjithatë, sa herë në fakt, dhe si ajo na ka shpëtuar dhe na shpëton. Ne e dimë me siguri se, për të na shpëtuar, ajo përdor gjithashtu një mjet aq të thjeshtë sa kurora e Rruzares. Ka ndodhur shumë herë. Episodet janë vërtet mahnitëse. Këtu është një që shërben për të na kuptuar dobinë e marrjes dhe mbajtjes së kurorës së Rruzares së Shenjtë me ne, qoftë në çantën, xhepin apo makinën tonë. Kjo është një pjesë e këshillave që kushton pak, por që mund të sjellë fryte, madje edhe shpëtimin e vetë jetës fizike, siç mëson episodi në vijim.

Në vitet e Luftës së Dytë Botërore, në Francë, në një qytet verior të pushtuar nga nazistët, të cilët persekutuan hebrenjtë për të shfarosur ata, jetoi një grua e re hebreje, e konvertuar së fundmi në katolicizëm. Konvertimi kishte ndodhur kryesisht falë Madonës, siç thoshte vetë ajo. Dhe ajo pati, nga mirënjohja, një përkushtim të fortë për Medonën, duke ushqyer gjithashtu një kult të dashurisë speciale për Rruzaren e Shenjtë. Sidoqoftë, nëna e saj ishte e pakënaqur me kthimin e së bijës, mbeti hebre dhe ishte e vendosur të qëndronte e tillë. Në një moment ai i ishte përmbajtur një dëshire këmbëngulëse të vajzës së tij, d.m.th. dëshirës për të mbajtur gjithnjë kurorën e Rruzares së Shenjtë në çantën e tij.

Ndërkohë, ndodhi që në qytetin ku jetonte nëna dhe vajza, nazistët intensifikuan persekutimin e hebrenjve. Nga frika se mos u zbulua, nëna dhe vajza vendosën të ndryshojnë si emrin ashtu edhe qytetin ku do të jetonin. Duke lëvizur diku tjetër, në të vërtetë, për një periudhë të mirë ata nuk pësuan ndonjë telash dhe rrezik, pasi gjithashtu eliminuan gjithçka dhe objektet që mund të tradhtonin përkatësinë e tyre ndaj popullit hebre.

Por erdhi dita kur dy ushtarë të Gestapos u shfaqën në shtëpinë e tyre sepse, mbi bazën e disa dyshimeve, ata duhej të kryenin një kontroll të rëndë. Mami dhe e bija ndiheshin të shqetësuar, ndërsa rojet naziste filluan të marrin duart e tyre për çdo gjë, të vendosur të bërtasin kudo për të gjetur ndonjë shenjë ose ndonjë çelës që tradhtonte origjinën hebreje të dy grave. Nga rruga, një nga dy ushtarët pa çantën e nënës, e hapi atë dhe derdhi të gjitha përmbajtjet jashtë. Doli edhe kurora e Rruzares me Kryqëzimin dhe para syve të asaj kurore të Rruzares, ushtari u mahnit, ai mendoi për disa çaste, pastaj mori kurorën në dorë, iu drejtua shokut të tij dhe i tha: «Të mos humbasim më shumë koha, në këtë shtëpi. Kishim gabim që erdhën. Nëse e mbajnë këtë kurorë në çantën e tyre, ata me siguri nuk janë çifutë ... »

Ata i thanë lamtumirën, gjithashtu duke kërkuar falje për bezdi dhe u larguan.

Mami dhe vajza shikuan njëri-tjetrin jo më pak të befasuar. Kurora e Rruzares së Shenjtë kishte shpëtuar jetën e tyre! Një shenjë e pranisë së Madonës ishte e mjaftueshme për t'i mbrojtur ata nga një rrezik i menjëhershëm, nga një vdekje e tmerrshme. Cila ishte mirënjohja e tyre ndaj Zojës?

Ne e bartim gjithmonë me vete
Mësimi që na vjen nga ky episod dramatik është i thjeshtë dhe i ndritshëm: kurora e Rruzares së Shenjtë është një shenjë hiri, është një shenjë referimi për Pagëzimin tonë, për jetën tonë të krishterë, është një shenjë elokuente e besimit tonë, dhe e besimi ynë i pastër dhe më autentik, domethënë besimi në misteret hyjnore të Mishërimit (mistereve të gëzueshme), të Shëlbimit (mistereve të dhimbshme), të Jetës së përjetshme (mistereve të lavdishme), dhe sot kemi pasur edhe dhuratën e mistereve të Zbulesës së Krishtit ( mistere të ndritshme).

Varet nga ne të kuptojmë vlerën e kësaj kurore të Rruzares, të kuptojmë hirin e tij të çmuar për shpirtin tonë dhe gjithashtu për trupin tonë. Duke e mbajtur atë rreth qafës, duke e mbajtur atë në xhep, duke e mbajtur atë në çantën tuaj: është gjithmonë një shenjë që një dëshmi e besimit dhe dashurisë ndaj Medinës mund të jetë me vlerë, dhe mund të vlejë falënderime dhe bekime të të gjitha llojeve, si dhe të njëjtën shpëtim nga vdekja fizike.

Sa herë dhe sa shpesh ne - veçanërisht nëse të rinjtë - nuk kemi me vete xhingla dhe sende të vogla, amuleta dhe hajmali me fat, të cilët dinë vetëm për kotësi dhe bestytni? Të gjitha gjërat që për një të krishterë bëhen vetëm një shenjë e lidhjes së kotësive tokësore, duke u larguar nga gjërat që vlejnë në sytë e Perëndisë.

Kurora e Rruzares është me të vërtetë një "zinxhir i ëmbël" që na lidh me Zotin, siç thotë Bekuar Bartolo Longo, i cili na mban të bashkuar me Medonën; dhe nëse e mbajmë atë me besim, mund të jemi të sigurt se nuk do të jetë kurrë pa ndonjë hir apo bekim të veçantë, nuk do të jetë kurrë pa shpresë, mbi të gjitha shpëtimin e shpirtit dhe mbase edhe të trupit.