Përkushtimi ndaj Zonjës sonë: Zoti im sepse ju më braktisi

Nga mesdita e tutje, errësira arriti të gjithë tokën deri në tre të pasdites. Dhe rreth orës tre Jezusi bërtiti me një zë të lartë: "Eli, Eli, lema sabachthani?" që do të thotë "Zoti im, Zoti im, pse më ke braktisur?" Mateu 27: 45-46

Këto fjalë të Jezuit duhet ta kenë shpuar thellë zemrën e Nënës sonë të Bekuar. Ai iu afrua, duke e ngulur sytë nga ai, duke adhuruar trupin e tij të plagosur të dhënë për botën dhe e ndjeu këtë burim të pranverës nga thellësitë e qenies së tij.

"Zoti im, Zoti im ..." fillon Ai. Ndërsa Nëna jonë e Bekuar dëgjonte Birin e saj duke folur me Atin e Tij Qiellor, ajo do të gjente ngushëllim të madh në njohuritë e saj për marrëdhënien e saj intime me Atin. Ai e dinte më mirë se kushdo që Jezusi dhe Ati ishin një. Ajo e kishte dëgjuar atë duke folur në këtë mënyrë në shërbesën e saj publike shumë herë dhe gjithashtu e dinte nga intuita e nënës dhe besimi i saj se Biri i saj ishte Biri i Atit. Dhe para syve të tij Jezusi po e thërriste.

Por Jezusi vazhdoi të pyeste: "... pse më keni braktisur?" Thumba në zemrën e tij do të ishte e menjëhershme ndërsa ai ndjente vuajtjet e brendshme të Birit të tij. Ai e dinte që kishte shumë më tepër dhimbje se ç'mund të shkaktonte ndonjë dëmtim trupor. Ai e dinte se po përjetonte një errësirë ​​të thellë të brendshme. Fjalët e saj të shqiptuara nga Kryqi konfirmuan çdo shqetësim amë që ajo kishte.

Ndërsa Nëna jonë e Bekuar meditonte mbi këto fjalë të Birit të saj, përsëri dhe përsëri në zemrën e saj, ajo do të kuptonte se vuajtja e brendshme e Jezuit, përvoja e tij e izolimit dhe humbja shpirtërore e Atit, ishin një dhuratë për botën. Besimi i saj i përsosur do ta bënte të kuptonte se Jezusi po hynte në përvojën e mëkatit vetë. Megjithëse i përsosur dhe pa mëkat në çdo mënyrë, ai po rrëmbehej nga përvoja njerëzore që rezulton nga mëkati: ndarja nga Ati. Megjithëse Jezusi nuk u nda kurrë nga Ati, ai hyri në përvojën njerëzore të kësaj ndarjeje në mënyrë që ta kthente njerëzimin e rënë tek Ati i Mëshirave në Qiell.

Ndërsa meditojmë për këtë britmë dhimbjeje që vjen nga Zoti ynë, të gjithë duhet të përpiqemi ta përjetojmë atë si tonën. Thirrja jonë, ndryshe nga Zoti ynë, është rezultat i mëkateve tona. Kur mëkatojmë, kthehemi te vetja dhe hyjmë në izolim dhe dëshpërim. Jezusi erdhi për të shkatërruar këto efekte dhe për të na rivendosur tek Ati në Qiell.

Reflektoni sot për dashurinë e thellë që Zoti ynë kishte për të gjithë ne ndërsa ishte i gatshëm të përjetonte pasojat e mëkateve tona. Nëna jonë e Bekuar, si nëna më e përsosur, ishte me Birin e saj në çdo hap, duke ndarë dhimbjen dhe vuajtjet e tij të brendshme. Ajo ndjeu atë që ai ndjeu dhe ishte dashuria e tij, më shumë se gjithçka tjetër, ajo që shprehte dhe mbështeste praninë e vazhdueshme dhe të palëkundur të Atit Qiellor. Dashuria e Atit u shfaq përmes zemrës së tij ndërsa ai shikonte me dashuri Birin e tij të vuajtur.

Nëna ime e dashur, zemra juaj është shpuar nga dhimbja ndërsa keni ndarë vuajtjet e brendshme të Birit tuaj. Thirrja e saj e braktisjes ishte ajo që shprehu dashurinë e saj të përsosur. Fjalët e tij zbuluan se ai ishte duke hyrë në vetë efektet e mëkatit dhe duke e lejuar natyrën e Tij njerëzore ta përjetojë dhe ta shpengojë.

Nënë e dashur, qëndroni pranë meje gjatë gjithë jetës dhe ndjeni efektet e mëkatit tim. Edhe pse djali juaj ishte i përsosur, unë nuk jam. Mëkati im më lë të izoluar dhe të trishtuar. Qoftë prezenca juaj e nënës në jetën time gjithmonë të më kujtojë se Ati nuk më lë kurrë dhe gjithmonë më fton të drejtohem tek Zemra e Tij e mëshirshme.

Zoti im i braktisur, ti ke hyrë në agoninë më të madhe që mund të hyjë një njeri. Ju i keni lejuar vetes të përjetojë efektet e mëkatit tim. Më jep hirin që t'i drejtohem Atit tënd sa herë që mëkatoj në mënyrë që të meritoj birësimin e fituar për mua nga Kryqi yt.

Nënë Maria, lutu për mua. Jezus besoj në ju.