Përkushtimi i njëqind Meriave përshëndetje për të bërë në ditën e Zonjës

Origjina dhe përhapja e të ashtuquajturës lutje e Njëqind Kryqeve, e cila është ende e përhapur sot në qytete të shumta Salento, mund të gjurmohet në traditën bizantine të Terra d'Otranto. Në pasditen e hershme të 15 gushtit, ditën e Dormitio Virginis për orientalët, e Fjetjes së Marisë për latinët, familje të ndryshme të një lagjeje mblidhen për të përsëritur një lutje të gjatë dhe të lashtë. Ai përbëhet nga një formulë dialektore e përsëritur njëqind herë midis po aq njëqind Meriva të Përshëndetjes, e recituar duke medituar mbi dy shtylla të tëra rruzare.

Karakteristika thjesht orientale nga e cila, ndër të tjera, edhe vetë lutja ka marrë emrin, qëndron në bërjen e shenjës së kryqit sa herë që lexohet një tipar kyç i lutjes së lartpërmendur. Kjo të sjell ndërmend zakonin tipik oriental të kryqëzimit të vetes në mënyrë të përsëritur, gjatë kohës së lutjes, si dhe përpara imazheve të shenjta. Një arsye tjetër për ta rikthyer këtë lutje në traditën bizantine është referenca biblike për Luginën e Jehozafatit, në lindje të Jeruzalemit, në të cilën sipas profetit Joel (Joel 4, 1-2) të gjithë popujt do të mblidhen, në fund të kohës. , për gjykimin hyjnor. Ky është një imazh i dashur për eskatologjinë patristike greke, e cila më vonë u përhap në Perëndim. Nuk mund të anashkalohet as forma e këndimit tipike e hesikazmës, e cila, nëpërmjet përsëritjes së shumëfishtë të të njëjtit varg, tenton të ngulitë në mënyrë të pashlyeshme mesazhin në shpirtin e besimtarëve.

lutja: Mendo, shpirti im, se do të duhet të vdesim! / Do të duhet të shkojmë në luginën e Jehozafatit / dhe armiku (djalli) do të përpiqet të na takojë. / Ndal, armiku im! / Mos më tundo dhe mos më tmerro, / sepse kam bërë njëqind shenja kryq (dhe ja ne nënshkruajmë vetë) gjatë jetës sime / në ditën kushtuar Virgjëreshës Mari. / Kryqëzova veten, duke ia atribuar këtë për meritë, / dhe ti nuk kishe fuqi mbi shpirtin tim.