Zoti e di çdo mendim tonë. Një episod i Padre Pio

Zoti i sheh të gjitha dhe ne do të duhet të japim llogari për gjithçka. Tregimi i mëposhtëm tregon se edhe mendimet tona më të fshehura janë të njohura nga Zoti.

Në vitin 1920 një burrë u shfaq në manastirin e Capuchin për të folur me Padre Pio, me siguri ai nuk është një ndëshkues si shumë të tjerë në kërkim të faljes, përkundrazi, ai mendon për gjithçka përveç faljes. I përkasin një bande kriminelësh të ngurtësuar, ky burrë me vendosmëri ka vendosur të heqë qafe gruan e tij për t'u martuar. Ai dëshiron ta vrasë atë dhe në të njëjtën kohë të marrë një alibi të padiskutueshme. Ai e di se gruaja e tij i është përkushtuar një Friar i cili jeton në një qytet të vogël në Gargano, askush nuk i njeh ata dhe mund ta kryejë me lehtësi planin e tij vrasës.

Një ditë ky burrë e bind gruan e tij që të largohet me një justifikim. Kur ata arrijnë në Puglia, ai e fton atë të vizitojë atë person për të cilin është folur shumë. Ai strehon gruan e tij në pension vetëm jashtë fshatit dhe shkon vetëm në manastir për të mbledhur rezervimet e rrëfimit, kur ajo pastaj të shkojë në frair ai do të paraqitet në fshat për të ndërtuar një alibi. Kërkoni për një tavernë dhe klientët e njohur do t'i ftojnë ata të pinë dhe të luajnë një lojë kartash. Duke u larguar më vonë me një justifikim ai do të shkonte për të vrarë gruan e tij që sapo kishte lënë rrëfimin. Përreth manastirit është fshat i hapur dhe në muzgun e mbrëmjes askush nuk do të vërejë asgjë, aq më pak kushdo që varros kufomën. Pastaj u kthye ai do të vazhdojë të argëtohet me shokët e tij të lojërave dhe më pas të linte vetë kur arriti.

Plani është i përsosur, por nuk ka marrë parasysh gjëja më e rëndësishme: ndërsa ai planifikon vrasjen, dikush dëgjon mendimet e tij. Duke mbërritur në manastir, ai shikon që Padre Pio duke rrëfyer disa fshatarë, pre e një impulsi që edhe ai nuk është në gjendje të përmbajë mirë, shpejt gjunjëzohet në këmbët e asaj rrëfimi të njerëzve. Edhe shenja e kryqit nuk ka mbaruar dhe britmat e pakonceptueshme dalin nga rrëfimtari: "Shko! Rrugë! Rrugë! A nuk e dini se është e ndaluar nga Zoti të ngjyrosni duart e dikujt me gjak me një vrasje? Dil jashtë! Dil jashtë!" - Pastaj e kapur për krah kapuçin e mbaron duke e ndjekur. Njeriu është i mërzitur, i jashtëzakonshëm, i zhgënjyer. Duke u ndjerë i zbuluar, ai largohet i tmerruar drejt fshatit, ku, duke rënë në këmbët e një guri, me fytyrën në baltë, ai më në fund realizon tmerret e jetës së tij mëkatare. Në një moment ai rishikon të gjithë ekzistencën e tij dhe, midis vuajtjeve shpirtërore, ai e kupton plotësisht ligësinë e tij aberante.

I torturuar në thellësi të zemrës së tij, ai kthehet në Kishë dhe i kërkon Padre Pio që me të vërtetë ta rrëfente. Babai ia dhuron atë dhe këtë herë, me një ëmbëlsi të pafund, i flet sikur e ka njohur gjithmonë. Në fakt, për ta ndihmuar atë të mos harrojë asgjë për atë jetë me takë, ai rendit gjithçka në moment, mëkatin pas mëkatit, krimin pas krimit në çdo detaj. Ajo shkon deri në famëkeqin e paramenduar të fundit, atë të vrasjes së gruas së tij. Njeriu thuhet për vrasjen abuzive që vetëm ai kishte lindur në mendjen e tij dhe se askush tjetër përveç ndërgjegjes së tij nuk e dinte. I rraskapitur, por më në fund i lirë, ai hedh veten te këmbët e fratit dhe me përulësi kërkon falje. Por nuk ka mbaruar. Kur të përfundojë rrëfimi, ndërsa ai po pushon, pasi bëri aktin e ngritjes në këmbë, Padre Pio e thërret përsëri dhe i thotë: "Keni dashur të keni fëmijë, apo jo? - Ua di edhe ky shenjtor! - "Epo, mos e fyeni më Zotin dhe një djalë do t'ju lindë!". Ai burrë do të kthehet në Padre Pio pikërisht në të njëjtën ditë një vit më vonë, i konvertuar plotësisht dhe babai i një djali të lindur nga ajo grua që donte ta vriste.