Vëllai Biagio përmes një testamenti shpirtëror, lë një mesazh besimi dhe dashurie

Vëllai Biagio është themeluesi i misionit "Shpresa dhe Bamirësia”, e cila ndihmon çdo ditë qindra palermitanë në nevojë. I vdekur në moshën 59-vjeçare pas një beteje të gjatë kundër kancerit të zorrës së trashë, ai lë një kujtim të bukur përmes testamentit të tij shpirtëror, një mesazh shprese dhe besimi, i cili fton të gjithë besimtarët të jetojnë besimin e tyre me pasion dhe guxim, t'u shërbejnë të tjerëve me bujari. dhe të lutemi pandërprerë për të mirën e gjithë botës.

Çfarë mesazhi donte të linte vëllai Biagio në testamentin e tij

Testamenti shpirtëror i vëllait Biagio është një dokument me bukuri dhe thellësi të rrallë, i cili përfaqëson një dëshmi të çmuar të besimin dhe dashurinë për Zotin dhe të afërmin. Në këtë testament, ai zbulon shpirtin e tij si një njeri i Perëndisë, plot entuziazëm dhe shpresë, por edhe me përulësi të madhe dhe një vetëdije të thellë për kufizimet dhe dobësitë e tij.

Vëllai Biagio më pas flet për dashurinë që ka ndjerë gjithmonë për të natyrës dhe për kafshët, të cilat i kanë kujtuar gjithmonë madhështinë dhe mirësinë e Zotit.Ai gjithmonë ka parë në çdo krijesë pasqyrimin e dashurisë hyjnore, që i jep jetë dhe bukuri mbarë botës.

Për këtë arsye, ai gjithmonë është përpjekur të jetë një dëshmitar i drejtësisë dhe paqes, duke luftuar për të drejtat e më të voglit dhe më të dobëtit dhe duke u përpjekur për të përhapur shpresë dhe optimizëm sidomos tek të rinjtë.

Por e gjithë thelbi i testamentit është dëshmia e tij besimi në Krishtin dhe në Kishën e tij. Vëllai Biagio flet për zgjedhjen e tij të jetës si përgjigje ndaj dashurisë së Perëndisë, i cili e thirri për t'u shërbyer të tjerëve dhe për t'u lutur për ta. Në veçanti, ai pretendon se ka gjetur modelin e tij të jetës në figurën e Shën Françeskut të Asizit, një njeri që e donte Krishtin mbi të gjitha dhe përqafoi varfërinë si shenjë e virtyteve të krishtera.

Ai flet edhe për të tijat dyshimet dhe frika, tundimet që iu desh të përballonte dhe momentet e krizës shpirtërore që përjetoi. Por në çdo rrethanë, ai ia besoi veten mëshirës së Zotit dhe udhëheqjes së Kishës, duke kërkuar të ndiqte rrugën e shenjtërisë me përulësi dhe besim.