Engjëjt e Kujdestarit: si na çojnë në Qiell dhe si na mbrojnë në Tokë

Engjëjt janë të bashkuar me njëri-tjetrin në dashuri të butë dhe të ndërsjellë. Tofarë të themi për këngët dhe harmonitë e tyre? Shën Françesku i Asizit, duke u gjendur në një gjendje vuajtjeje të madhe, një rrahje e vetme e muzikës e bëri atë të dëgjonte nga një Engjëll ishte e mjaftueshme për të ndaluar ndjenjën e dhimbjes dhe për ta ngritur atë në një ekstazë të madhe gëzimi.

Në Parajsë do të gjejmë miq shumë të përzemërt në Engjëjt dhe jo shokë krenarë për të na bërë të peshojmë epërsinë e tyre. E bekuar Angela da Foligno, e cila në jetën e saj tokësore kishte vizione të shpeshta dhe e gjeti veten në kontakt me Engjëjt disa herë, do të thotë: Unë kurrë nuk mund ta imagjinoja që Engjëjt ishin aq të dashur dhe të sjellshëm. - Prandaj bashkëjetesa e tyre do të jetë shumë e shijshme dhe ne nuk mund të imagjinojmë se çfarë interesi të ëmbël do të shijojmë për të argëtuar me ta zemër në zemër. Shën Thomas Aquinas (Qu. 108, a 8) mëson se "megjithëse sipas natyrës është e pamundur që njeriu të konkurrojë me Engjëjt, por sipas hirit mund të meritojmë një lavdi aq të madhe sa të shoqërohemi me secilën nga nëntë koret engjëllore" . Atëherë burrat do të shkojnë të pushtojnë vendet e lëna bosh nga engjëjt rebelë, djajtë. Prandaj ne nuk mund të mendojmë për korët engjëllorë pa i parë ato të ngushtuar me krijesa njerëzore, të barabartë në shenjtëri dhe lavdi edhe për Cherubimët dhe Serafimët më të lartësuar.

Midis nesh dhe Engjëjve do të ketë miqësinë më të dashur, pa larminë e natyrës që e pengon atë më së paku. Ata, të cilët qeverisin dhe administrojnë të gjitha forcat e natyrës, do të jenë në gjendje të plotësojnë etjen tonë për të ditur sekretet dhe problemet e shkencave natyrore dhe do ta bëjnë këtë me kompetencën maksimale dhe përzemërsinë e madhe vëllazërore. Ashtu si Engjëjt, edhe pse të zhytur në vizionin e mrekullueshëm të Zotit, pranojnë dhe transmetojnë tek njëri-tjetri, nga më i lartë në të ulët, rrezet e dritës që rrezatojnë nga Hyjnia, kështu që ne, edhe pse të zhytur në vizionin e mrekullueshëm, do t’i perceptojmë përmes Engjëjve jo pak pjesë e të vërtetave të pafund u përhapën në univers.

Këta Engjëj, që shkëlqejnë si shumë diell, jashtëzakonisht të bukur, të përsosur, të dashur, të dashur, do të bëhen mësuesit tanë të vëmendshëm. Imagjinoni shpërthimet e tyre të gëzimit dhe shprehjet e dashurisë së tyre të butë kur të shohin gjithçka që ata kanë bërë për shpëtimin tonë me një rezultat të lumtur. Me çfarë interesi mirënjohës do të na tregohet pastaj me fije dhe me shenjë, secila nga Kujdestarja e tij Anelo, historia e vërtetë e jetës sonë me të gjitha rreziqet që kanë shpëtuar, me të gjithë ndihmën e vënë në dispozicion të nesh. Në këtë drejtim, Papa Pius IX me dëshirë tregoi një përvojë të fëmijërisë së tij, e cila dëshmon ndihmën e jashtëzakonshme të Engjëllit të tij të Kujdestarit. Gjatë meshës së tij të shenjtë ai ishte një djalë altar në kishën private të familjes së tij. Një ditë, ndërsa po gjunjëzohej në hapin e fundit të altarit, gjatë ofertës-torium u kap papritmas nga frika dhe frika. Ai ishte shumë i emocionuar pa e kuptuar pse. Zemra e tij filloi të rrahë me zë të lartë. Instinktivisht, duke kërkuar ndihmë, ai ktheu sytë në anën e kundërt të altarit. Ishte një i ri i pashëm që lëvizte me dorën e tij që të ngrihej menjëherë dhe të shkonte drejt tij. Djali ishte aq i hutuar në sytë e asaj aparature sa nuk guxoi të lëvizte. Por figura e ndritshme e bëri atë përsëri një shenjë. Pastaj u ngrit shpejt dhe shkoi te i riu që papritmas zhduket. Në të njëjtin çast një statujë e rëndë e një shenjtori ra pikërisht aty ku qëndronte djali i vogël i altarit. Nëse ai do të kishte mbetur për një kohë më gjatë se më parë, ai do të kishte vdekur ose do të ishte plagosur rëndë nga pesha e statujës së rënë.