Le të lavdërojmë edhe në Kryqin e Zotit

Pasioni i Zotit dhe Shpëtimtarit tonë Jezu Krisht është një premtim i sigurt i lavdisë dhe në të njëjtën kohë mësimi i durimit.
Çfarë nuk duhet të presin zemrat e besimtarëve nga hiri i Zotit! Në fakt, Birit të vetëmlindur të Zotit, bashkëkohor me Atin, dukej shumë pak për të lindur njeri nga njerëzit, ai donte të shkonte deri në pikën e vdekjes si njeri dhe pikërisht nga dora e atyre burrave që ai kishte krijuar vetë.
Ajo që na është premtuar nga Zoti për të ardhmen është e mrekullueshme, por ajo që ne festojmë është shumë më e madhe duke kujtuar atë që tashmë është arritur për ne. Ku ishin burrat dhe cilët ishin ata kur Krishti vdiq për mëkatarët? Si mund të dyshohet se ai do t'ua japë jetën besnikëve të tij, kur nuk hezitoi të jepte vdekjen për ta? Pse njerëzit e kanë të vështirë të besojnë se një ditë ata do të jetojnë me Zotin, kur tashmë ka ndodhur një fakt shumë më i pabesueshëm, ai i një Zoti që vdiq për njerëzit?
Kush është në të vërtetë Krishti? A është ai për të cilin thuhet: "Në fillim ishte Fjala, dhe Fjala ishte me Zotin dhe Fjala ishte Perëndi"? (Gjn 1, 1). Epo, kjo Fjalë e Zotit "u bë mish dhe banoi midis nesh" (Gjn 1, 14). Ai nuk kishte asgjë në vetvete që të mund të vdiste për ne nëse nuk do të merrte mish të vdekshëm nga ne. Në këtë mënyrë ai i pavdekshëm mund të vdiste, duke dashur të jepte jetën e tij për të vdekurit. Ai ndau në jetën e tij ata që kishin ndarë vdekjen. Në fakt, ne nuk kishim asgjë tonin nga e cila të kishim jetë, ashtu si ai nuk kishte asgjë nga e cila të merrte vdekjen. Prandaj shkëmbimi mahnitës: ai e bëri vdekjen tonë të tij dhe jetën e tij. Prandaj jo turp, por besim i pakufishëm dhe krenari e pamasë në vdekjen e Krishtit.
Ai mori mbi vete vdekjen që gjeti tek ne dhe kështu siguroi që jeta që nuk mund të vijë nga ne. Atë që ne mëkatarët e merituam për mëkatin, ai që ishte pa mëkat u pagua. Dhe atëherë a nuk do të na japë ai tani atë që meritojmë për drejtësi, ai që është arkitekti i justifikimit? Si nuk do të japë ai shpërblimin e shenjtorëve, ai personifikoi besnikërinë, të cilët pa faj duruan dhimbjen e të pabesit?
Le të rrëfejmë, pra, vëllezër, pa frikë, me të vërtetë ne shpallim që Krishti u kryqëzua për ne. Le ta themi, jo me frikë, por me gëzim, jo ​​me skuqje, por me krenari.
Apostulli Pal e kuptoi mirë këtë dhe e bëri atë të konsiderohej si një titull lavdie. Ai mund të festonte veprat më të mëdha dhe më tërheqëse të Krishtit. Ai mund të mburret duke kujtuar privilegjet sublime të Krishtit, duke e paraqitur atë si krijuesin e botës si Zot me Atin dhe si zotin e botës si një njeri të ngjashëm me ne. Sidoqoftë, ai nuk tha asgjë tjetër përveç kësaj: "Sa për mua, le të mos ketë asnjë mburrje tjetër përveç në kryqin e Zotit tonë Jezu Krisht" (Gal 6:14).