Shërimi i Gigliola Candian në Medjugorje

Gigliola Candian rrëfen mrekullinë e tij që ndodhi në Medjugorje, në një intervistë ekskluzive me Rita Sberna.
Gigliola jeton në Fossò, në provincën e Venecias dhe më 13 shtator 2014, ajo ishte në Medjugorje, kur falë dorës hyjnore, ndodhi mrekullia e madhe që i lejoi asaj të braktisë karrocën e saj.
Rasti i Gigliola, ka bërë rrumbullakët e lajmeve kombëtare, mrekullia e saj ende nuk është njohur nga autoritetet fetare, por në këtë intervistë ekskluzive, zonja Candian tregon atë që i ndodhi 4 muaj më parë.

Gigliola, kur e zbuluat se keni pasur sklerozë të shumëfishtë?
E pashë episodin e parë të sëmundjes në shtator 2004. Më pas, më 8 tetor 2004, u diagnostikova me sklerozë të shumëfishtë përmes hetimeve.

Skleroza ju detyroi të jetoni në një karrige me rrota. A ishte e vështirë fillimisht të pranosh sëmundjen?
Kur kuptova se kisha sklerozë të shumëfishtë, ishte si një rrufe rrufe. Vetë fjala "sklerozë e shumëfishtë" është një term që dhemb, sepse e shtyn mendjen që menjëherë të mendojë për karriget me rrota.
Pasi bëra të gjitha hetimet për të zbuluar se kisha sklerozë të shumëfishtë, e kam pasur shumë të vështirë ta pranoja, edhe sepse Doktori më komunikoi në një mënyrë brutale.
Unë kam qenë në shumë spitale, deri në spitalin në Ferrara dhe një herë kam arritur atje, nuk kam thënë që tashmë isha diagnostikuar me sklerozë të shumëfishtë, vetëm u kisha thënë mjekëve që kisha aq shumë dhimbje prapa, kjo sepse doja të isha i sigurt për diagnozën .
Skleroza e shumëfishtë nuk shërohet, në shumë raste sëmundja mund të bllokohet nëse është në përputhje me disa ilaçe (unë isha intolerant dhe alergjik për pothuajse të gjitha ilaçet), kështu që nuk ishte e mundur për mua, madje edhe për të ndaluar sëmundjen.
Në fakt, fillimisht nga sëmundja ime, unë përdora një patericë sepse nuk mund të ecja aq shumë. Pastaj pas 5 vitesh nga sëmundja ime, fillova të përdor karrocën me rrota në mënyrë sporadike, domethënë, e përdora vetëm për të lëvizur kur më duhej të udhëtoja shtrirje të gjata. Pastaj në dhjetor 2013, pas një rënie në të cilën kisha thyer zverkun e tretë sakrale, karroca me rrota u bë partneri im i jetës, veshja ime.

Madefarë ju bëri të shkoni në një pelegrinazh në Medjugorje?
Medjugorje për mua ishte shpëtimi i shpirtit tim; Më ofruan këtë shtegtim në vitin 2011. Më parë, as që e dija se cili ishte ky vend, ku ishte dhe as nuk e dija historinë.
Xhaxhallarët e mi më propozuan si një udhëtim shprese, por në realitet ata tashmë po mendonin për rimëkëmbjen time dhe mua më thanë më vonë.
Nuk e mendoja më pak për rigjenerimin tim. Pastaj kur shkova në shtëpi, kuptova se ai udhëtim përfaqësonte kthimin tim sepse fillova të lutem kudo, mjaftoi që unë mbylla sytë dhe fillova të lutem.
Kam rizbuluar besimin dhe sot mund të dëshmoj se besimi nuk më braktis.

Ju jeni të sigurt që keni qenë për mrekulli saktësisht në atë tokë Boshnjake. Si dhe kur u nisët për në Medjugorje?
Unë isha në Medjugorje më 13 shtator 2014, në atë datë nuk më duhej të isha aty sepse miqtë e mi po martoheshin atë ditë, edhe unë kisha blerë fustanin.
Nga korriku tashmë e ndjeva në zemrën time këtë thirrje të fortë për të shkuar në Medjugorje në atë datë. Nuk pretendova asgjë fillimisht, nuk doja ta dëgjoja këtë zë, por në gusht duhej të thërrisja miqtë e mi për t'i thënë atij se për fat të keq nuk mund të isha në dasmën e tyre sepse shkova në një pelegrinazh në Medjugorje.
Fillimisht miqtë e mi u ofenduan nga ky vendim, madje djemtë e kompanisë më thanë që nëse dëshiroja mund të shkoja në Medjugorje në çdo datë, ndërsa ata po martoheshin vetëm një herë.
Por unë u thashë atyre se kur të kthehesha në shtëpi, do të gjeja një mënyrë për ta bërë atë.
Në fakt ashtu ishte. Më 13 shtator u martuan dhe unë u shërova në të njëjtën ditë në Medjugorje.

Na tregoni momentin kur u trajtuat mrekullisht.
E gjitha filloi në mbrëmjen e 12 shtatorit. Isha në kapelë në karrocën time, kishte edhe njerëz të tjerë dhe prifti atë mbrëmje, bëri një masë shëruese fizike.
Ai më ftoi të mbyllja sytë dhe më imponoi duart, mua në atë moment ndjeva një nxehtësi të madhe në këmbët e mia dhe pashë një dritë të fortë të bardhë, brenda dritës, pashë fytyrën e Jezusit duke buzëqeshur. Përkundër asaj që kisha parë dhe dëgjuar, nuk po mendoja për shërimin tim.
Të nesërmen, pra në 13 shtator, në orën 15:30 prifti na mblodhi përsëri në kishëz dhe vuri përsëri duart mbi të gjithë njerëzit e pranishëm përsëri.
Para se të vëja duart mbi të, ai më dha një fletë ku shkruheshin të gjitha informacionet e përgjithshme dhe kishte një pyetje specifike, së cilës secili prej nesh duhej t'i përgjigjej "dofarë dëshiron që Jezusi të bëjë për ty?".
Kjo pyetje më futi në krizë, sepse në përgjithësi isha mësuar që gjithmonë të lutesha për të tjerët, kurrë nuk kërkoja asgjë për mua, kështu që kërkova një murgeshë e cila ishte afër meje për këshilla, dhe ajo më ftoi të shkruaja atë që ndjeja në zemra.
Unë thirra Frymën e Shenjtë dhe ndriçimi menjëherë erdhi. Unë i kërkova Jezusit të sjellë paqe dhe qetësi për të tjerët përmes shembujve dhe jetës sime.
Pas shtrimit të duarve, prifti më pyeti nëse doja të qëndroja i ulur në karrocë apo nëse dëshiroja të ngrihesha i mbështetur nga dikush. Unë pranova të mbështetesha dhe të qëndroja në këmbë, në atë moment, bëra një tjetër duke shtrirë duart dhe rashë në pjesën tjetër të Shpirtit të Shenjtë.
Pjesa tjetër e Frymës së Shenjtë është një gjendje gjysmë e pavetëdijshme, ju bie pa u lënduar dhe nuk keni forcën të reagoni sepse në atë moment Fryma e Shenjtë vepron mbi ju, dhe ju keni perceptimin e gjithçkaje që ndodh me përveç teje
Me sytë e mbyllur mund të shihni gjithçka që ndodh në atë moment. Isha në tokë për rreth 45 minuta, ndjeva se Maria dhe Jezusi po luteshin pas meje.
Fillova të qaja, por nuk pata forcën të reagoja. Më pas u gjetën dhe dy djem më ndihmuan të ngrihesha dhe si mbështetje shkova nga përpara në altar për të falënderuar Jezusin e ekspozuar.
Unë isha gati të ulem në një karrige me rrota, kur prifti më tha që nëse i besoja Jezusit, nuk kam nevojë të ulem në karrocë, por duhet të filloja të ecja.
Djemtë më lanë në këmbë vetëm, dhe unë u mbështeta nga këmbët e mia. Qëndrimi në këmbët e mia ishte tashmë një mrekulli, sepse meqë u sëmura, nuk mund t’i ndjeja muskujt nga ijet poshtë.
Fillova të ndërmarrë dy hapat e parë, dukej si një robot, pastaj hodha dy hapa më vendimtarë dhe madje arrita të përkulem gjunjët.
Ndihesha sikur po ecja në ujë, në atë moment e ndjeja Jezusin që mban dorën dhe fillova të ecja.
Kishte njerëz që, në sytë e asaj që po ndodhte, thirri, u lut dhe shtrëngoi duart.
Që nga atëherë karriget e mia kanë përfunduar në një qoshe, e përdor vetëm kur bëj udhëtime të gjata, por përpiqem të mos e përdor më, sepse tani këmbët e mia janë në gjendje të më mbajnë drejt.

Sot, 4 muaj pas shërimit tuaj, si ka ndryshuar jeta juaj si shpirtërisht ashtu edhe fizikisht?
Shpirtërisht, lutem shumë më tepër natën. Ndihem më e ndjeshme për të perceptuar të mirën dhe të keqen, dhe falë lutjes sonë, ne arrijmë ta mposhtim atë. E mira gjithmonë fiton mbi të keqen.
Në nivelin fizik, një ndryshim i madh qëndron në faktin se nuk përdor më karrige me rrota, mund të eci dhe tani e mbështes veten me një ambulator, përpara se të bëja vetëm 20 metra, tani mund të udhëtoj edhe me kilometra pa u lodhur.

A jeni rikthyer në Medjugorje pas shërimit tuaj?
U ktheva menjëherë pas shërimit në Medjugorje më 24 shtator dhe mbeta deri në 12 tetor. Pastaj u ktheva në nëntor.

A është forcuar besimi juaj përmes vuajtjes ose shërimit?
Unë u sëmura në 2004, por fillova t'i afrohem besimit vetëm në vitin 2011 kur shkova për herë të parë në Medjugorje. Tani ajo është forcuar me shërimin, por nuk është një gjë e kushtëzuar por e pakushtëzuar. Jesusshtë Jezusi që më udhëzon.
Everydo ditë lexoj Ungjillin, lutem dhe lexoj shumë Biblën.

Farë doni të thoni për të gjithë ata njerëz me sklerozë të shumëfishtë?
Për të gjithë të sëmurët do të doja të them kurrë mos të humbasin shpresën, të luten shumë sepse lutja na shpëton. E di që është e vështirë, por pa kryq nuk mund të bëjmë asgjë. Kryqi përdoret për të kuptuar kufirin midis së mirës dhe së keqes.
Sëmundja është një dhuratë, edhe nëse nuk e kuptojmë, para së gjithash është një dhuratë për të gjithë ata që janë pranë nesh. Kushtojini vuajtjet tuaja Jezuit dhe u jepni shpresë të tjerëve, sepse përmes shembullit tuaj mund të ndihmoni të tjerët.
Le t'i lutemi Marisë që të shkojë tek djali i saj Jezusi.

Shërbim nga Rita Sberna