Shërimi i pashpjegueshëm i Silvia Busi në Medjugorje

Emri im është Silvia, unë jam 21 vjeç dhe jam nga Padova. Më 4 tetor 2004, në moshën 16 vjeç, u gjenda brenda disa ditësh, duke mos qenë në gjendje të ecja më dhe duke u detyruar të qëndroja në një karrocë. Të gjitha rezultatet e testeve klinike ishin negative, por askush nuk e dinte kur dhe nëse do të filloja përsëri të ecja. Unë jam një fëmijë i vetëm, kam pasur një jetë normale, askush nuk pritet të kalojë në momente kaq të vështira dhe të dhimbshme. Prindërit e mi gjithmonë janë lutur dhe kanë kërkuar ndihmën e Zonjës sonë, në mënyrë që ajo të mos na linte vetëm në këtë gjyq të dhimbshëm. Në muajt pasues, megjithatë, u përkeqësova, humba peshë dhe filluan konfiskimet e ngjashme me epileptik. Në janar, nëna ime kontaktoi me një prift që ndoqi një grup lutjeje shumë të përkushtuar për Zonjën tonë, dhe të tre ne shkonim në Rruzar, Meshë dhe Adhurim çdo të Premte. Një mbrëmje pak para Pashkëve, pas shërbimit, një zonjë u afrua tek unë dhe më vuri në duar një medalje të Zojës, duke më thënë që ishte bekuar gjatë paraqitjes në Medjugorje, ajo kishte vetëm një, por në atë moment ajo besoi se më duhej më shumë. E mora dhe posa u futa në shtëpi e futa rreth qafës. Pas pushimeve telefonova drejtorin e shkollës sime dhe pata programet e klasës që ndoqa, shkollën e mesme të tretë shkencore dhe në muajt prill dhe maj kam studiuar. Ndërkohë, në maj, prindërit e mi filluan të më merrnin çdo ditë në Rruzaren dhe meshën e Shenjtë. Në fillim e ndjeja si një detyrim, por më pas fillova të dëshiroj të shkoj shumë sepse kur isha atje dhe u luta, gjeta njëfarë ngushëllimi në tensionin e shkaktuar nga fakti se nuk mund të bëja gjëra si bashkëmoshatarët e tjerë.

Në gjysmën e parë të qershorit bëra provime në shkollë, i kalova dhe të hënën 20 qershor kur mjeku fizikan më tha që duhej të shoqëronte nënën e saj në Medjugorje, unë instiktivisht e pyeta nëse mund të më merrte me vete! Ajo u përgjigj se do të pyeste dhe pas tre ditësh unë isha tashmë në autobus për në Medjugorje me babanë tim! Unë mbërrita në mëngjesin e së Premtes 24 qershor 2005; gjatë ditës ne kemi ndjekur të gjitha shërbimet dhe kemi pasur takimin me Ivan vizionar, i njëjti që më vonë do të shfaqej në malin Podbrodo. Në mbrëmje kur më pyetën nëse doja të shkoja në mal, unë refuzova të sqaroja që karroca me rrota në një mal nuk mund të rritet dhe nuk doja të shqetësoja pelegrinët e tjerë. Ata më thanë që nuk ka probleme dhe se do të merrnin kthesat, kështu që ne lamë karrocën rrëzë malit dhe më morën për të më çuar në majë. Ishte plot me njerëz, por arritëm të kapërcejmë.

Duke mbërritur pranë statujës së Medinës, ata më bënë të ulem dhe unë fillova të lutem. Mbaj mend që nuk lutesha për mua, nuk kërkova kurrë hir që të mund të ecja sepse më dukej e pamundur. Lutesha për të tjerët, për njerëzit që ishin në dhembje në atë kohë. Mbaj mend që ato dy orë lutje fluturuan; lutje që vërtet bëra me zemrën time. Pak para shfaqjes, udhëheqësi im i grupit që ishte ulur pranë meje më tha të pyesja gjithçka që doja për Zonjën tonë, ajo do të zbriste nga Parajsa në tokë, ajo do të ishte atje, para nesh dhe do t'i dëgjonte të gjithë në mënyrë të barabartë. Pastaj kërkova të kem forcë të pranoja karriget me rrota, unë isha 17 vjeç dhe një e ardhme në karrige me rrota gjithmonë më ka frikësuar shumë. Para orës 22.00, mbeti dhjetë minuta heshtje, dhe ndërsa isha duke u lutur më tërhoqën një copë dritë që pashë në të majtë. Ishte një dritë e bukur, qetësuese, e zbehtë; ndryshe nga flakët dhe pishtarët që vazhdonin dhe fikeshin vazhdimisht. Rreth meje kishte shumë njerëz të tjerë, por në ato momente ishte e gjitha e errët, kishte vetëm atë dritë, e cila pothuajse më frikësoi dhe më shumë se një herë i hoqa sytë, por më pas nga këndi i syrit tim ishte e pashmangshme Shiko. Pas shfaqjes në vizionarin Ivan, drita u zhduk. Pas përkthimit të mesazhit të Zonjës sonë në italisht, dy njerëz nga grupi im më morën për të më çuar poshtë dhe unë rashë mbrapa, sikur të dilja jashtë. Unë rashë dhe godita kokën, qafën dhe shpinën në ato gurë dhe nuk bëra gërvishtje më të vogël. Mbaj mend se ishte sikur të kisha qenë në një dyshek të butë, komod, jo në ato gurë të fortë dhe këndorë. Kam dëgjuar një zë shumë të ëmbël që më qetësoi, më qetësoi si duke më përkëdhelur. Menjëherë ata filluan të më hidhnin ujë dhe ata më thanë që njerëzit dhe disa mjekë pushuan së provuari të ndjeja pulsin dhe frymën time, por asgjë, nuk kishte shenja jete. Pas pesë deri në dhjetë minutash hapa sytë, pashë babanë tim të qante, por për herë të parë në 9 muaj i ndjeva këmbët dhe kështu duke u shpërthyer në lot thashë duke u dridhur: "Jam shëruar, po ec!" U ngrita sikur të ishte gjëja më e natyrshme; menjëherë më ndihmuan të zbrisja në mal sepse isha shumë i shqetësuar dhe ata kishin frikë se mos lëndohesha, por kur arrita në këmbët e Podbrodos kur iu afruan karrocës, unë e refuzova dhe që nga ai moment fillova të ecja. Në orën 5.00 të mëngjesit të ardhshëm isha ngjitur në Krizevac vetëm me këmbët e mia.

Ditët e para që kam ecur unë i kam muskujt e këmbës të dobësohen dhe atrofizohen nga paraliza, por nuk kam pasur frikë nga bie, sepse u ndjeva i mbështetur nga fijet e padukshme pas meje. Nuk kisha shkuar në Medugorje me karroca duke menduar se mund të kthehesha me këmbët e mia. Ishte hera e parë që shkova atje, ishte e bukur jo vetëm për Hirin që morra, por për atmosferën e paqes, qetësisë, qetësisë dhe gëzimit të madh që merr frymë atje. Në fillim nuk bëra asnjëherë dëshmi sepse unë isha shumë më i trembur se tani dhe atëherë pata kriza të shumta të ngjashme me epileptik gjatë ditës, aq sa në shtator 2005 nuk kisha qenë në gjendje të rifilloja të vij në shkollën e mesme të katërt. Në fund të shkurtit 2006, Atë Ljubo kishte ardhur për të mbajtur një mbledhje lutjeje në Piossasco (TO) dhe ata më kishin kërkuar të shkoja dhe të dëshmoja. Kam hezituar pak, por në fund shkova; Unë dëshmova dhe iu luta S. Rosario. Para se të largohesha, Ati Ljubo më bekoi dhe u lut disa çaste sipër meje; brenda pak ditësh të gjitha krizat u zhdukën plotësisht. Jeta ime tani ka ndryshuar dhe jo vetëm sepse jam shëruar fizikisht. Për mua hiri më i madh ka qenë të zbulojmë Besimin dhe të dimë sa dashuri kanë Jezui dhe Zoja për secilin nga ne. Me shndërrimin, është sikur Zoti të kishte ndezur një zjarr brenda meje që duhet të ushqehet vazhdimisht me lutje dhe eukaristinë. Disa erë më pas do të na fryjnë por nëse ushqehet mirë, ky zjarr nuk do të dalë jashtë dhe falënderoj Zotin pafundësisht për këtë dhuratë të jashtëzakonshme! Tani në familjen time ne merremi me çdo problem me forcën e Rruzares që lutemi të tre së bashku çdo ditë. Në shtëpi jemi më të qetë, të lumtur sepse e dimë se gjithçka është sipas vullnetit të Zotit, për të cilin kemi besim të plotë dhe ne jemi jashtëzakonisht të lumtur që ai dhe Zonja jonë na udhëzon. Me këtë dëshmi dua të falënderoj dhe lavdëroj Zonjën tonë dhe Jezusin gjithashtu për konvertimin shpirtëror që ka ndodhur në familjen time dhe për ndjenjën e paqes dhe gëzimit që ata na japin. Sinqerisht shpresoj që secili prej jush të ndiejë dashurinë e Zojës dhe të Jezusit sepse për mua është gjëja më e bukur dhe më e rëndësishme në jetë.