Këshilla e sotme, 2 shtator 2020 nga e nderuara Madeleine Delbrêl

E nderuara Madeleine Delbrêl (1904-1964)
misionar laik i periferive urbane

Shkretëtira e turmave

Vetmia, Zoti im,
nuk është se jemi vetëm,
a je ti atje
pasi para teje gjithçka bëhet vdekje
ose gjithçka bëhet ti. (...)

Ne jemi fëmijë aq sa të mendojmë të gjithë këta njerëz
është mjaft e madhe,
mjaft e rëndësishme,
mjaft i gjallë
për të mbuluar horizontin kur ne shikojmë drejt jush.

Te jesh vetem,
nuk është të kesh tejkaluar njerëzit, ose t'i kesh lënë;
të jesh vetëm, do të thotë të dish që je i madh, o Zot,
se vetem ti je i mrekullueshem,
dhe nuk ka shumë ndryshim midis pafundësisë së kokrrave të rërës dhe pafundësisë së jetës njerëzore.

Dallimi nuk shqetëson vetminë,
pasi ajo që i bën më të dukshme jetët e njeriut
në sytë e shpirtit, më i pranishëm,
është komunikimi që ata kanë për ty,
ngjashmëria e tyre e mrekullueshme
tek e vetmja që është.
Likeshtë si një buzë e jush dhe kjo skaj
nuk e lëndon vetminë. (...)

Ne nuk e fajësojmë botën,
ne nuk e fajësojmë jetën
për të mbuluar fytyrën e Zotit për ne.
Kjo fytyrë, le ta gjejmë, është ajo që do të vello, thith gjithçka. (...)

Çfarë rëndësie ka vendi ynë në botë,
Çfarë rëndësie ka nëse është e populluar apo e shpopulluar,
kudo që jemi "Zoti me ne",
kudo që të jemi Emmanuel.