Misteri i jetës sonë të re

I bekuari Job, duke qenë një figurë e Kishës së Shenjtë, herë flet me zërin e trupit, herë në vend me zërin e kokës. Dhe ndërsa flet për gjymtyrët e saj, ai menjëherë ngrihet te fjalët e udhëheqësit. Prandaj edhe këtu shtohet: Këtë e vuaj, e megjithatë nuk ka dhunë në duart e mia dhe lutja ime ishte e pastër (krh. Jobi 16:17).
Krishti në fakt vuajti pasionin dhe duroi mundimin e kryqit për shëlbimin tonë, megjithëse ai nuk bëri dhunë me duart e tij, as mëkat, as nuk kishte mashtrim në gojën e tij. Ai vetëm midis të gjithë e ngriti lutjen e tij drejt Zotit të pastër, sepse edhe në vetë mundimin e pasionit ai u lut për përndjekësit, duke thënë: "Atë, fali ata, sepse ata nuk dinë se çfarë po bëjnë" (Lk 23:34).
Çfarë mund të thotë dikush, çfarë mund të imagjinojë dikush më i pastër se ndërmjetësimi i tij i mëshirshëm në favor të atyre që na bëjnë të vuajmë?
Prandaj ndodhi që gjaku i Shëlbuesit tonë, i derdhur me mizori nga përndjekësit, u mor më pas nga ata me besim dhe Krishti u shpall nga ata si Biri i Zotit.
Për këtë gjak, deri në pikë, shtojmë: "O tokë, mos më mbulo gjakun dhe britma ime mund të mos ndalet". Njeriu mëkatar u tha: Ju jeni tokë dhe do të ktheheni në tokë (krh. Zan. 3:19). Por toka nuk e fshehu gjakun e Shëlbuesit tonë, sepse secili mëkatar, duke marrë çmimin e shpengimit të tij, e bën atë objekt të besimit të tij, lavdërimit të tij dhe njoftimit të tij për të tjerët.
Toka nuk e mbuloi gjakun e tij, gjithashtu sepse Kisha e shenjtë tani ka predikuar misterin e shpengimit të tij në të gjitha pjesët e botës.
Duhet të theksohet, pra, çfarë shtohet: "Dhe le të mos më ndalet britma". I njëjti gjak i shpengimit që supozohet është thirrja e Shëlbuesit tonë. Prandaj Pali gjithashtu flet për "gjakun e spërkatjes me një zë më elokuent se ai i Abelit" (Heb 12:24). Tani për gjakun e Abelit është thënë: "Zëri i gjakut të vëllait tuaj më bërtet nga toka" (Zan 4:10).
Por gjaku i Jezusit është më elokuent se ai i Abelit, sepse gjaku i Abelit kërkoi vdekjen e vëllavrasjes, ndërsa gjaku i Zotit iu lut jetën e përndjekësve.
Prandaj duhet të imitojmë atë që marrim dhe t'u predikojmë të tjerëve atë që nderojmë, në mënyrë që misteri i pasionit të Zotit të mos jetë i kotë për ne.
Nëse goja nuk shpall atë që zemra beson, edhe klithma e saj mbytet. Por në mënyrë që britma e tij të mos mbulohet në ne, është e nevojshme që secili, sipas mundësive të tij, të dëshmojë për vëllezërit e misterit të jetës së tij të re.