Ati ynë: pse na mësoi Jezusi?

Ati ynë që je në parajsë, qoftë ai
shenjtëroi emrin tënd.
Ejani mbretërinë tuaj,
vullneti juaj do të bëhet
në tokë, ashtu siç është në parajsë.
Na jep sot bukën tonë të përditshme,
dhe na fal borxhet tona,
eja noi li rimettiamo ai nostri debitori,
dhe nuk na çon në tundim,
ma liberaci dal mashkull.
Amen.

"Zot, na mëso të lutemi". Kjo është ajo që dishepujt e Shpëtimtarit kërkuan prej tij. Natyrisht, çdo përgjigje që vjen prej tij do të ishte një përgjigje e përsosur. Përgjigja e tij ishte ajo që ne e quajmë "Ati ynë" ose "Lutja e Zotit". Kjo lutje është një model i përsosur se si duhet të lutemi dhe për cilat gjëra duhet të lutemi dhe me çfarë rendi.

Para së gjithash, kjo lutje na mëson se duhet të dëshirojmë lavdinë dhe nderin e Zotit, si qëllimin kryesor të lutjes sonë, pavarësisht se për çfarë mund të lutemi. Prandaj, le të lutemi që emri i Perëndisë të nderohet dhe shenjtërohet. Atëherë le të lutemi që vullneti i tij të bëhet në mënyrë të përsosur midis nesh në tokë ndërsa engjëjt e tij e kryejnë atë në mbretërinë e tij qiellore. Nuk do të kishte kuptim të lutemi nëse nuk do të donim të bëhej vullneti i Zotit. Asgjë nuk do të ishte e dobishme për ne, nëse do të ishte në kundërshtim me vullnetin e tij, edhe nëse kjo ishte ajo që donim.

Pra, pas këtyre qëllimeve universale - për lavdinë e Zotit dhe vullnetin e tij - ne lutemi për gjërat që na duhen për ta lavdëruar dhe për t'u bashkuar me të. "Buka jonë e përditshme" do të thotë gjithçka që na duhet për ta shërbyer këtu dhe tani: para së gjithash, dhurata e tij e mbinatyrshme e Trupit të tij në Eukaristinë e Shenjtë, dhe për këtë arsye edhe nevojat e jetës që na duhen çdo ditë.

Deri më tani, lutja ka të bëjë me të gjitha gjërat pozitive: lavdinë e Zotit dhe dhuratat e tij për ne. Por ka edhe pengesa për lavdinë dhe dhuratat e tij. Këto janë mëkatet tona dhe mëkatet e njerëzve të tjerë kundër nesh. Ne kemi nevojë për faljen e Zotit për mosmirënjohjen tonë në mëkat, veçanërisht kur jemi në aktin që t'i kërkojmë atij gjëra të mira dhe, natyrisht, duhet të jemi të gatshëm t'i falim të tjerët nëse dëshirojmë të falemi vetë.

Kjo është kërkesa më e vështirë e lutjes së Zotit, ajo me të cilën luftojmë më shumë. Shtë kaq e rëndësishme që është pjesa e vetme e lutjes së dhënë në Ungjillin e San Marco. Nëse ne mund t'i falim ata që na kanë lënduar, do të marrim atë që kërkojmë nga Zoti, sepse do të veprojmë si ai dhe do t'i pëlqejmë. Zoti e do një zemër që fal më shumë se gjithçka tjetër.

Por nuk ka vetëm mëkat, por ekziston edhe lufta kundër mëkatit që duhet të durojmë kur tundohemi. Këtu kemi absolutisht nevojë për ndihmë dhe hir, edhe nëse e kuptojmë se është për të mirën tonë, ne duhet të luftojmë për të qenë besnikë ndaj Zotit. Ai gjithashtu do të jetë besnik ndaj nesh në kohë sprovimi.

Negativi i fundit: ekziston djalli, armiku ynë shpirtëror që vazhdimisht përpiqet të na distancojë nga lavdia e Zotit, nga shenjtëria e tij, nga mbretëria e tij, nga Eukaristia e tij, nga falja e tij dhe nga ndihma e tij. Megjithëse versionet angleze dhe latine të Atit tonë thjesht luten që ne të çlirohemi nga "e keqja", origjinali grek lutet qartë që ne të lirohemi nga "E Keqja". Kështu, lutja jonë më e zakonshme e mësuar nga vetë Zoti përmban një ekzorcizëm të vogël kundër djallit.

Zoti me të vërtetë iu përgjigj kërkesës së apostujve për t'i mësuar ata të luten. Babai ynë na mëson qëllimin e lutjes, mjetet e lutjes dhe pengesat për të kapërcyer. Lavdi atij sepse, siç e përmbyllim këtë lutje në meshën e Shenjtë, e tij është mbretëria dhe fuqia dhe lavdia përgjithmonë!