Vatikani thotë se ata që zgjedhin eutanazinë nuk mund të marrin sakramentet

Ndërsa disa vende në të gjithë Evropën shkojnë drejt zgjerimit të aksesit në eutanazi, Vatikani ka lëshuar një dokument të ri duke rikonfirmuar mësimin e tij mbi vdekjen e asistuar nga mjekësia, duke këmbëngulur se është "helmues" për shoqërinë dhe theksoi se ata që e zgjedhin atë nuk janë në gjendje të hyjnë në sakramente përveç ata e shfuqizojnë vendimin e tyre.

"Ashtu siç nuk mund ta bëjmë një person tjetër skllavin tonë, edhe nëse ata kërkojnë të jetë, kështu që ne nuk mund të zgjedhim drejtpërdrejt t'i marrim jetën një tjetri, edhe nëse ata e kërkojnë atë," tha Vatikani në një dokument të ri të botuar nga Kongregacioni i tij për Doktrina e Besimit.

Botuar më 22 shtator, dokumenti, me titull "Bonus Samaritanus: për kujdesin për njerëzit në fazat kritike dhe përfundimtare të jetës", u nënshkrua nga Prefekti i Kongregatës së Vatikanit për Doktrinën e Besimit, Kardinali Luis Ladaria dhe sekretari i tij , Kryepeshkopi Giacomo Morandi.

Duke i dhënë fund jetës së një pacienti që kërkon eutanazinë, dokumenti lexon, "nuk do të thotë aspak njohje dhe respektim i autonomisë së tyre", por përkundrazi mohim i "lirisë së tyre, tani nën ndikimin e vuajtjes dhe sëmundjes, të dyja jeta e tyre duke përjashtuar çdo mundësi të mëtejshme të marrëdhënies njerëzore, të intuitës së kuptimit të ekzistencës së tyre. "

"Për më tepër, ajo po zë vendin e Zotit në vendosjen e momentit të vdekjes," tha ai, duke shtuar se është për këtë arsye që "aborti, eutanazia dhe vetë-shkatërrimi vullnetar (...) helmojnë shoqërinë njerëzore" dhe "ata bëjnë më shumë dëm për ata që i praktikojnë sesa për ata që vuajnë nga plaga.

Në Dhjetor 2019, zyrtari i lartë i Vatikanit për çështjet e jetës, Kryepeshkopi Italian Vincenzo Paglia, bëri bujë kur tha se do të mbante dorën e dikujt që vdiste nga vetëvrasja e asistuar.

Teksti i ri i Vatikanit theksoi se ata që ndihmojnë njerëzit që zgjedhin eutanazinë mbi një bazë shpirtërore "duhet të shmangin çdo gjest, të tillë si qëndrimi derisa të kryhet eutanazia, i cili mund të interpretohet si miratim i këtij veprimi".

"Një prani e tillë mund të nënkuptojë bashkëpunim në këtë akt," tha ai, duke shtuar se kjo është veçanërisht e zbatueshme, por jo e kufizuar, "për kapelanët në sistemet shëndetësore ku praktikohet eutanazia, sepse ata nuk duhet të shkaktojnë skandal duke u sjellë në një mënyrë që bën ata bashkëpunëtorë në fund të jetës njerëzore. "

Lidhur me dëgjimin e rrëfimit të një personi, Vatikani këmbënguli që për të dhënë falje, një rrëfyes duhet të ketë garancinë që personi të ketë "shtrëngimin e vërtetë" të kërkuar që falja të jetë e vlefshme, e përbërë nga "Dhimbja e mendjes dhe një urrejtje për mëkatin e bërë, me qëllim që të mos mëkatojmë për të ardhmen ".

Kur bëhet fjalë për eutanazinë, "ne jemi përballur me një person i cili, pavarësisht nga dispozitat e tij subjektive, ka vendosur për një veprim jashtëzakonisht të pamoralshëm dhe vazhdon vullnetarisht në këtë vendim", tha Vatikani, duke këmbëngulur që në këto raste, gjendja e personit "përfshin një mungesë të dukshme të disponimit të duhur për marrjen e sakramenteve të pendimit, me falje dhe vajosje, me viaticum".

"Një i penduar i tillë mund të marrë këto sakramente vetëm kur ministri dallon gatishmërinë e tij për të ndërmarrë hapa konkretë që tregojnë se ai ka ndryshuar vendimin e tij në këtë drejtim," tha Vatikani.

Sidoqoftë, Vatikani theksoi se "shtyrja" e pafajësisë në këto raste nuk nënkupton një gjykim, pasi përgjegjësia personale e personit në këtë çështje "mund të zvogëlohet ose të mos ekzistojë", varësisht nga ashpërsia e sëmundjes së tij.

Ata thanë, një prift mund t'i administronte sakramentet një personi që është pa ndjenja, me kusht që të ketë marrë "një sinjal të dhënë paraprakisht nga pacienti, ai mund të presupozojë pendimin e tij".

"Pozicioni i Kishës këtu nuk nënkupton një mospranim të të sëmurit," tha Vatikani, duke këmbëngulur që ata që e shoqëronin atë duhet të kishin "gatishmëri për të dëgjuar dhe ndihmuar, së bashku me një shpjegim më të thellë të natyrës së sakramentit, në mënyrë që të për të ofruar mundësinë për të dëshiruar dhe zgjedhur sakramentin deri në momentin e fundit “.

Letra e Vatikanit doli ndërsa shumë vende në të gjithë Evropën po konsiderojnë zgjerimin e aksesit në eutanazi dhe vetëvrasje të asistuar.

Të Shtunën, Papa Françesku u takua me udhëheqësit e Konferencës Ipeshkvive Spanjolle për të shprehur shqetësimin në lidhje me një projekt-ligj të ri për legalizimin e eutanazisë të paraqitur në Senatin Spanjoll.

Nëse projekt-ligji do të kalonte, Spanja do të bëhej vendi i katërt Evropian që legalizon vetëvrasjen e asistuar nga mjekët pas Belgjikës, Hollandës dhe Luksemburgut. Në Itali, në oborrin e shtëpisë së Papa Françeskut, eutanazia nuk është legalizuar ende, por gjykata supreme e vendit vitin e kaluar vendosi që në rastet e "vuajtjeve të patolerueshme fizike dhe psikologjike" nuk duhet të konsiderohet e paligjshme.

Vatikani theksoi se çdo punonjës shëndetësor është i thirrur jo vetëm për të kryer detyrat e tij teknike, por për të ndihmuar çdo pacient për të zhvilluar "një vetëdije të thellë të ekzistencës së tij", edhe në rastet kur një kurim është i pamundur ose i pamundur.

"Çdo individ që kujdeset për të sëmurët (mjek, infermier, i afërm, vullnetar, famullitar) ka përgjegjësinë morale të mësojë të mirën themelore dhe të patjetërsueshme që është personi njerëzor", thuhet në tekst. "Ata duhet t'i përmbahen standardeve më të larta të vetë-respektit dhe respektit për të tjerët duke përqafuar, mbrojtur dhe promovuar jetën e njeriut deri në vdekjen natyrore."

Trajtimi, thekson dokumenti, nuk mbaron kurrë, edhe kur trajtimi nuk është më i justifikuar.

Mbi këtë bazë, dokumenti lëshon një "jo" të vendosur për eutanazinë dhe vetëvrasjen e asistuar.

"Vendosja e një jete të një pacienti që kërkon eutanazinë nuk do të thotë aspak njohja dhe respektimi i autonomisë së tij, por përkundrazi, mosvlerësimi i vlerës së lirisë së tij, tani nën ndikimin e vuajtjes dhe sëmundjes, dhe të tij jeta si përjashtim i çdo mundësie të mëtejshme të marrëdhënies njerëzore, të intuitës së kuptimit të ekzistencës së tyre ose të rritjes në jetën teologjike ".

"Shërben për të zënë vendin e Zotit në vendosjen e momentit të vdekjes", thotë dokumenti.

Euthnasia është e barabartë me "një krim kundër jetës njerëzore sepse, në këtë akt, dikush zgjedh drejtpërdrejt të shkaktojë vdekjen e një qenie tjetër njerëzore të pafajshme ... Eutanazia, pra, është një veprim i natyrshëm i keq, në çdo situatë apo rrethanë", duke e quajtur atë mësimore “përfundimtare. "

Kongregacioni gjithashtu nënvizon rëndësinë e "shoqërimit", që kuptohet si kujdes personal baritor për të sëmurët dhe ata që vdesin.

"Çdo person i sëmurë ka nevojë jo vetëm për t'u dëgjuar, por për të kuptuar që bashkëbiseduesi i tyre" e di "se çfarë do të thotë të ndihesh vetëm, i lënë pas dore dhe i munduar nga perspektiva e dhimbjes fizike", thuhet në dokument. "Shtoji kësaj vuajtjet e shkaktuara kur shoqëria barazon vlerën e tyre si njerëz me cilësinë e tyre të jetës dhe i bën ata të ndjehen si një barrë për të tjerët."

"Megjithëse thelbësore dhe e paçmueshme, kujdesi paliativ në vetvete nuk është i mjaftueshëm nëse nuk ka dikush që" qëndron "në shtratin e shtratit për të dëshmuar për vlerën e tyre unike dhe të papërsëritshme ... Në njësitë e kujdesit intensiv ose në qendrat e trajtimit të sëmundjeve kronike, mund të paraqitet thjesht si një zyrtar, ose si dikush që "qëndron" me të sëmurët.

Dokumenti paralajmëron gjithashtu për një ulje të respektit për jetën njerëzore në shoqëri në përgjithësi.

“Sipas këtij këndvështrimi, një jetë, cilësia e së cilës duket e dobët, nuk meriton të vazhdojë. Prandaj jeta njerëzore nuk njihet më si vlerë në vetvete, ”tha ai. Dokumenti denoncon një ndjenjë false të dhembshurisë pas shtypit në rritje në favor të eutanazisë, si dhe përhapjen e individualizmit.

Jeta, lexon dokumenti, "vlerësohet gjithnjë e më shumë në bazë të efikasitetit dhe dobisë së saj, deri në pikën që të konsiderohen ata që nuk e plotësojnë këtë kriter si" jetë të braktisura "ose" jetë të padenja ".

Në këtë situatë të humbjes së vlerave autentike, detyrimet imperative të solidaritetit dhe vëllazërisë njerëzore dhe të krishterë gjithashtu dështojnë. Në fakt, një shoqëri meriton statusin e "civilit" nëse zhvillon antitrupa kundër kulturës së mbeturinave; nëse njeh vlerën e paprekshme të jetës njerëzore; nëse solidariteti praktikohet dhe mbrohet në mënyrë efektive si një themel për bashkëjetesën, ”tha ai