A është e afërt një ardhje e Zotit? At Amorth përgjigjet

Shkrimi na flet qartë për një ardhje të parë historike të Jezusit, kur ai u mishërua në barkun e Virgjërës Mari me veprën e Frymës së Shenjtë; ai mësoi, ai vdiq për ne, u ngrit përsëri dhe më në fund u ngjit në Parajsë. Shkrimi CL gjithashtu flet për një ardhje të dytë të Jezusit, kur ai do të kthehet në lavdi, për gjykimin përfundimtar. Ai nuk na flet për sjellje të ndërmjetme, edhe pse Zoti na ka siguruar që të mbetet gjithmonë me ne.

Midis dokumenteve të Vatikanit do të doja t'ju kujtoj përmbledhjen e rëndësishme që përmbahet në n. 4 të "Dei Verbum". Ne mund ta shprehim atë në disa koncepte: Zoti së pari na foli përmes Profetëve (Dhiata e Vjetër), pastaj përmes Birit (Dhiata e Re) dhe na dërgoi Shpirtin e Shenjtë, i cili përfundon studimin. "Asnjë studim tjetër publik nuk pritet para shfaqjes së lavdishme të Zotit tonë Jezu Krisht".

Në këtë pikë duhet të pranojmë që, në lidhje me ardhjen e dytë të Krishtit, Zoti nuk na i ka zbuluar kohët, por i ka rezervuar ato për vete. Dhe ne duhet të pranojmë se, si në Ungjijtë ashtu edhe në Apokalips, gjuha e përdorur duhet të interpretohet në bazë të asaj gjinie letrare që quhet saktësisht "apokaliptike" (domethënë, e cila gjithashtu jep për ngjarje të afërta që do të ndodhin historikisht edhe në mijëra vjet, sepse sheh të pranishme në frymë —ndr—). Dhe, nëse Shën Pjetri na thotë shprehimisht se për Zotin "një ditë është si një mijë vjet" (2 Pt 3,8), ne nuk mund të nxjerrim asgjë për kohën.

Alsoshtë gjithashtu e vërtetë që qëllimet praktike të gjuhës së përdorur janë të qarta: nevoja për vigjilencë, për të qenë gjithmonë gati; urgjenca e konvertimit dhe pritja e sigurt. Për të nënvizuar nga njëra anë nevojën për të qenë "gjithmonë të gatshëm" dhe nga ana tjetër konfidencialitetin në momentin e Parousia (domethënë, të ardhjes së dytë të Krishtit), në Ungjijtë (krh. Mt 24,3) ne gjejmë dy fakte të përziera së bashku: (shkatërrimi i Jeruzalemit) dhe një skadim i panjohur (fundi i botës). Zbuloj që edhe në jetën tonë individuale ka diçka të ngjashme nëse mendojmë për dy fakte: vdekjen tonë personale dhe Parousia.

Pra, ne jemi të kujdesshëm kur dëgjojmë mesazhe private ose interpretime të veçanta që na referohen. Zoti nuk flet kurrë për të na trembur, por për të na thirrur përsëri te vetja. Dhe ai kurrë nuk flet për të kënaqur kureshtjen tonë, por për të na shtyrë në një ndryshim të jetës. Nga ana tjetër, ne burrat jemi më të etur për kuriozitet sesa për konvertim. Forshtë për këtë arsye që ne të bëjmë gabime, të shikojmë për lajmet e ardhshme, siç bënë tashmë Selanikasit (1 kap. 5; 2 kap. 3) në kohën e Shën Palit.
"Ja, unë po vij së shpejti - Maranathà (dmth. Eja, Zot Jezus)" kështu përfundon Apokalipsi, duke përmbledhur qëndrimin që i krishteri duhet të ketë. Shtë një qëndrim i besimit të pritjes në ofrimin e veprimtarisë së vet Zotit; dhe një qëndrim i gatishmërisë së vazhdueshme për të mirëpritur Zotin, në çdo moment që ai vjen.
Don Gabriel Amorth