Mësoni "labirint" nga kjo histori

I dashur mik, sot kam për detyrë t'ju tregoj një histori që mund t'ju japë një jetë dhe mësim shpirtëror, në mënyrë që të mund të ecni në rrugën e drejtë, pa ndryshuar kurrë kuptimin kryesor të ekzistencës suaj. Ajo që unë jam duke bërë tani, domethënë shkrimi, nuk vjen nga unë, por Zoti i mirë më frymëzon ta bëj në atë masë, saqë nuk e di këtë histori që po ju tregoj, por do ta di kuptimin e saj ndërsa e shkruaj.

Zoti i mirë më thotë të shkruaj ”një njeri me emrin Mirco u ngrit çdo mëngjes për të shkuar në punë. Ky i njëjti njeri kishte një punë të mirë, bëri para të mira dhe kishte një grua, tre fëmijë, prindër të moshës së mesme dhe dy motra. Ai doli në zyrën e tij në mëngjes dhe u kthye në mbrëmje, por dita e tij u ndërpre me situata të ndryshme që ai vetë kishte krijuar.

Në fakt, Mirco i mirë kishte një marrëdhënie ekstra me një koleg të tijin që takohej çdo ditë, ai shpesh e gjente veten me miqtë në lokal dhe humbte në dehje, ai dilte çdo mëngjes për punë por ai nuk shkonte gjithmonë por shpesh gjente një mijë justifikime dhe nganjëherë i pëlqente të kalonte , pazar dhe shumë virtyte të bukura të kësaj bote që një njeri i kësaj bote mund t’i dojë.

Dhe këtu Mirco e mirë një ditë në një mëngjes të vonë kishte një sëmundje, ai u shpëtua, u dërgua në spital dhe menjëherë pas kësaj u gjend duke jetuar një nga përvojat më të mëdha që një njeri mund të jetojë. Në fakt, edhe pse trupi i tij ishte në një shtrat spitalor, shpirti i tij arriti në dimensionin e përjetshëm.

Ai ishte në një vend të bukur dhe para tij pa një njeri të bukur plot dritë, i cili përhapte krahët për të takuar Mircon, ishte Zoti Jezus.I njëjtë, sapo e pa, ai vrapoi për ta takuar, por ai nuk mund ta arrinte. Në fakt, për të arritur Jezusin, Mirco duhej të bënte një seri shtigjesh të vogla, shumë rrugë të ngushta të ndërthurura me njëra-tjetrën, në atë masë që Mirco vraponte, vraponte nëpër këto shtigje por nuk mundi të arrinte te Zoti, ai ishte i humbur në një labirint pa e ditur pse por ai e dinte vetëm se në atë moment do të gjente lumturi vetëm duke e përqafuar Jezusin.

Ndërsa Mirco vrapoi nëpër këtë labirint, tani të rraskapitur nga lodhja, ai ra në tokë, me një zë të lartë. Përkrah tij ishte një Engjëll i Zotit që i tha: “i dashur Mirco mos qaj. Ju mund të përqafonit drejtpërdrejt Zotin, por keni humbur në këtë labirint që ju vetë ndërtuat. Kur ishit në tokë keni menduar për një mijë gjëra për të kënaqur dëshirat tuaja dhe kurrë për Zotin.Në fakt, çdo rrugë në këtë labirint është një mëkat serioz i juaji dhe aq mëkate kanë krijuar kaq shumë rrugë që së bashku kanë formuar këtë labirint ku tani drejton shpirtin tuaj të vuajtur brenda, i rraskapitur, plot mundime. Nëse do të kishit ndjekur Ungjillin në Tokë, tani do të kishit vetëm një rrugë që të çoi të takoje Jezusin ”.

Shikoni mik i dashur kjo histori na lë një mësim të rëndësishëm. Jeta jonë ashtu si ajo e Mircos në çdo kohë mund të pushojë në këtë botë dhe ne mund të gjendeshim në jetën e përtejme. Në atë vend ne e gjejmë veten duke ndjekur rrugën që kemi gjurmuar sipas zgjedhjeve të stilit të jetës në këtë botë. Por vetëm një gjë ju bën të lumtur, takimi me Zotin, në fakt Mirco në tokë nuk ishte lutur kurrë, por në Parajsë ai qau që nuk e kishte takuar Perëndinë.

Kështu që miku im çdo ditë, nga mëngjesi në mbrëmje, në vend që të krijojmë shumë shtigje që formojnë labirintin, ne krijojmë një rrugë të vetme që na çon te Jezusi duke jetuar Ungjillin e Zotit tani.

Këtë histori "labirint" tani që pretendoni ta shkruani, ju e dini ashtu siç e dinit që e mbaruat ta lexoni.

Nga Paolo Tescione