Unë lezbike dhe abortiste, e konvertuar në Medjugorje

E mbaj mend mirë atë ditë shkurt. Isha në kolegj. Everydo herë e herë shikoja nga dritarja dhe pyesja veten nëse Sara ishte larguar tashmë. Sara kishte mbetur shtatzënë gjatë një historie të shpejtë që përfundoi me një test pozitiv shtatzënie. Më ishte drejtuar për ndihmë, nuk dinte se çfarë të bënte. "Justshtë thjesht një grumbull qelizash," thamë ne. Pastaj erdhi ai vendim. Ndihesha krenar që e këshillova Sara që të bënte një abort. Kam besuar në mënyrë të vendosur në atë liri që lejon gratë të menaxhojnë seksualitetin e tyre dhe të kontrollojnë amësinë, derisa të eliminohet plotësisht. Fëmijët e përfshirë.

Megjithatë diçka shpërtheu atë ditë shkurt. Nëse do të isha aq i sigurt në bindjet e mia, pse përvjetori i asaj pasdite, era e spitalit, lotët e Sara ktheheshin tek unë çdo vit? Pse sa herë që shihja një të porsalindur, a mendoja për atë zgjedhje me trishtim të thellë? Përgjigja erdhi disa vjet më vonë, gjatë një seminari pro-jetës në të cilin morra pjesë. Atje, zbulova se çfarë ishte në të vërtetë një abort: një vrasje. Ose më saktë: ajo që unë e quajta e drejta për abort ishte në fakt një vrasje e shumëfishtë, ku nëna dhe fëmija ishin viktimat kryesore, të cilave u shtuan vdekjet e kolateralit të brendshëm. Unë i përkisja këtij grupi. Duke aprovuar abortin, unë bëra një dështim të brendshëm që nuk e kuptova menjëherë. Një vrimë e vogël në zemrën të cilës nuk i kushtova vëmendje, gjithashtu e kapur nga entuziazmi i një karriere të mirë pune sapo filloi dhe atmosfera progresive në të cilën isha zhytur.

Unë isha një worldist i tretë i gatshëm për të promovuar çdo lloj të drejte që mund ta bënte shoqërinë më të drejtë dhe më të drejtë, sipas ideve të promovuara nga avangarda kulturore. Unë isha antiklerik: duke folur për Kishën do të thoshte skandale, pedofili, pasuri të papjekur, priftërinj, interesi i të cilëve ishte të kultivonte disa vese. Sa i përket ekzistencës së Zotit, e konsideroja një argëtim për gratë e moshuara në pension. Në marrëdhënie, unë zbulova burra thellësisht në krizë me burrërinë e tyre, të frikësuar nga agresiviteti i gruas dhe të paaftë për të menaxhuar dhe marrë vendime. I njihja gratë të lodhura (përfshirë veten time) për të udhëhequr marrëdhënie me burra si fëmijë të frikësuar dhe të papjekur. Ndihesha gjithnjë e më shumë mosbesim ndaj gjinisë së kundërt, ndërsa pashë një bashkëpunim të fortë me gratë, gjë që u forcua kur fillova të ndjek shoqata dhe qarqe kulturore.

Debatet dhe punëtoritë ishin momente konfrontimi për çështje sociale, përfshirë paqëndrueshmërinë e ekzistencës njerëzore. Përveç punës, pasiguria kishte filluar ngadalë të gërryente sferën emocionale. Ishte e nevojshme të përgjigjesh duke promovuar forma të dashurisë bazuar në rrjedhshmërinë e emocionit dhe vetëvendosjes, duke i dhënë prapë të frenuar atyre marrëdhënieve të afta për të vazhduar me ndryshimet në shoqëri, të cilat, sipas këtij mendimi, familja natyrore nuk ishte më në në gjendje të shfajësohet. Ishte e nevojshme të çlirohesh nga marrëdhënia mashkull-femër, e konsideruar tani konfliktuale sesa plotësuese.

Në një klimë kaq të frikshme, brenda një kohe të shkurtër e gjeta veten duke jetuar homoseksualitetin tim. E gjitha ndodhi në një mënyrë të thjeshtë. Ndihesha e kënaqur dhe kështu besoja se kisha gjetur një kompletim të brendshëm. Unë isha i sigurt se vetëm me një grua nga ana ime do ta zbuloja atë realizim të plotë i cili ishte kombinimi i duhur i ndjenjave, emocioneve dhe idealeve. Pak nga pak, ajo vorbull e ndarjes emocionale që u krijua me gratë nën maskën e ndjenjave të rreme, filloi të më konsumonte për të ushqyer atë sensin e zbrazëtisë të lindur nga aborti i Sara.

Duke mbështetur propagandën e abortit, në të vërtetë, unë kisha filluar të vrisja veten, duke filluar nga ndjenja e mëmësisë. Unë po mohoja diçka që përfshin marrëdhënien nënë-fëmijë, por më gjerë. Në fakt, çdo grua është një nënë që di të mirëpresë dhe endje lidhjet e shoqërisë: familjen, miqtë dhe afeksionet. Gruaja ushtron një "mëmësi të zgjeruar" që gjeneron jetën: është një dhuratë që i jep kuptim marrëdhënieve, i mbush ato me përmbajtje dhe i mbron ato. Pasi e copëtova këtë dhuratë të çmuar nga unë, e gjeta veten të zhveshur nga identiteti im femëror dhe "ajo vrimë e vogël në zemrën time" u krijua në mua, e cila më pas u bë një shkëputje kur jetoja homoseksualitetin tim. Përmes marrëdhënies me një grua, unë isha duke u përpjekur të tërhiqja atë feminilitet që e kisha privuar nga vetja.

Në mes të këtij tërmeti, më erdhi një ftesë e papritur: një udhëtim për në Medjugorje. Ishte motra ime që ma propozoi. Edhe ajo nuk ishte një tifoze e Kishës, nuk ishte ekstremiste si unë, por ajo që ishte e mjaftueshme për propozimin e saj për të më shfarosur. Ai më pyeti sepse kishte qenë atje disa muaj më parë me një grup miqsh: ai doli nga kurioziteti dhe tani ai donte të ndante me mua këtë përvojë e cila, sipas tij, kishte qenë revolucionare. Ai shpesh më thoshte "nuk e dini se çfarë do të thotë" në atë masë që unë pranova. Unë me të vërtetë doja të shihja se çfarë ishte atje. I besova asaj, e dija që ajo ishte një person i arsyeshëm dhe për këtë arsye diçka duhet ta ketë prekur atë. Sidoqoftë, mbeta nga ideja ime: asgjë e mirë nuk mund të vinte nga feja, e lëre më nga një vend ku gjashtë vetë pretenduan se kishin aparatura që për mua nënkuptonin një sugjerim banal kolektiv.

Me pasurinë time të ideve, ne u larguam. Dhe këtu është surpriza. Duke dëgjuar tregimin se kush po e përjetonte këtë fenomen (protagonistët e drejtpërdrejtë, vendasit, mjekët që kishin bërë analiza mbi vizionarët), kuptova paragjykimet e mia dhe se si ata më verbuan dhe më penguan të vëzhgoja realitetin për çfarë ishte Unë u largova duke besuar se në Medjugorje gjithçka ishte e rreme thjesht sepse për mua feja ishte e rreme dhe e shpikur për të shtypur lirinë e popujve mendjemprehtë. E megjithatë, kjo bindje e imja duhej të merrej me një fakt të prekshëm: atje në Medjugorje kishte një fluks oqeanik njerëzish që vinin nga e gjithë bota. Si ka mundësi që kjo ngjarje të jetë e rreme dhe të qëndrojë në këmbë për më shumë se tridhjetë vjet?

Një gënjeshtër nuk zgjat shumë, pas një kohe ajo shfaqet. Në vend të kësaj, duke dëgjuar shumë dëshmi, njerëzit që ktheheshin në shtëpi vazhduan një udhëtim besimi, u afruan sakramenteve, u zgjidhën situatat dramatike familjare, njerëzit e sëmurë që shëroheshin, veçanërisht nga sëmundjet e shpirtit, siç janë ato që ne zakonisht i quajmë ankthe, depresione, paranojë etj. të cilat shpesh çojnë në vetëvrasje. Whatfarë ishte atje në Medjugorje sa për të përmbysur jetën e asaj turme? Ose më mirë: kush ishte atje? E kuptova shpejt. Ishte një Zot i gjallë që kujdesej për fëmijët e tij përmes duarve të Marisë. Ky zbulim i ri mori formën e të dëgjuarit të dëshmive të atyre që kishin shkuar në atë vend dhe kishin vendosur të qëndronin për të shërbyer në ndonjë komunitet dhe për t'u thënë pelegrinëve se si kjo Nënë punonte me zell për të larguar fëmijët e saj nga shqetësimi. Ajo ndjenjë e zbrazëtisë që më shoqëronte ishte një gjendje shpirtërore që mund ta ndaja me ata që kishin jetuar përvoja të ngjashme me të miat, por që ndryshe nga unë, kishte ndaluar të endej.

Që nga ai moment, unë fillova të bëj vetes pyetje: Cili ishte realiteti që mund të më çonte drejt një realizimi të plotë? A korrespondonte mënyra e jetesës që kisha ndërmarrë në të vërtetë me të mirën time të vërtetë apo ishte një e keqe që kishte kontribuar në zhvillimin e atyre plagëve të shpirtit? Në Medjugorje kam pasur një përvojë konkrete të Zotit: vuajtja e atyre që kishin jetuar një identitet të copëtuar ishte gjithashtu vuajtja ime dhe duke dëgjuar dëshmitë e tyre dhe "ringjalljen" e tyre kishin hapur sytë e mi, të njëjtët sy që në në të kaluarën ata panë besim me lentet aseptike të paragjykimeve. Tani, ajo përvojë e Zotit që "kurrë nuk i lë fëmijët e tij vetëm dhe mbi të gjitha jo në dhimbje dhe jo në dëshpërim" që filloi në Medjugorje vazhdoi në jetën time, duke marrë pjesë në meshën e Shenjtë. Kam etur për të vërtetën dhe gjeta pije freskuese vetëm duke tërhequr atë burim uji të gjallë që quhet Fjala e Zotit. Këtu, në fakt, gjeta të gdhendur emrin tim, historinë time, identitetin tim; pak nga pak kuptova se Zoti vendos një plan origjinal për secilin fëmijë, i përbërë nga talentet dhe cilësitë që i japin unike personalitetit.

Dalëngadalë, verbëria që errësoi arsyen u shkri dhe dyshimi u ngrit në mua se ato të drejta për lirinë në të cilën unë gjithmonë kisha besuar, ishin në të vërtetë një e keqe e maskuar si një e mirë që e pengonte Franceska-n e vërtetë të dilte në integritetin e saj. Me sy të rinj, u futa në një rrugë në të cilën u përpoqa të kuptoja të vërtetën e identitetit tim. Kam marrë pjesë në seminare pro-jetës dhe atje e krahasova veten me ata që kishin jetuar përvoja të ngjashme me të miat, me psikoterapistët dhe ekspertët e priftërinjve për çështje që lidhen me identitetin: më në fund, unë isha pa lente teorike dhe jetoja realitet. Në fakt, këtu unë bashkova pjesët e këtij enigma të ndërlikuar që ishte bërë jeta ime: nëse më parë copat ishin shpërndarë dhe të mbërthyer keq, tani ata po merrnin një urdhër të tillë që unë po filloja të shikoja një vizatim: homoseksualiteti im kishte qenë pasojë e një identiteti të prerë të feminizmit dhe abortit. Thjesht ajo që kisha besuar me vite mund të më realizonte plotësisht, të më kishte vrarë, duke më shitur gënjeshtra që ishin kaluar si e vërtetë.

Duke u nisur nga kjo vetëdije, fillova të lidhem me identitetin tim si grua, duke marrë atë që ishte vjedhur nga unë: veten time. Sot jam e martuar dhe Davide ecën pranë meje, i cili ishte afër meje në këtë rrugë. Për secilin prej nesh ekziston një projekt i krijuar nga Ai që është i vetmi që është në gjendje të na udhëzojë vërtet në atë që jemi. Isshtë gjithçka për të thënë po tonë si fëmijë të Zotit, pa pasur supozimin e vrasjes së këtij projekti me pritje të rreme ideologjike që kurrë nuk do të zëvendësojnë natyrën tonë si burra dhe gra.