Ivan i Medjugorje përshkruan dritën që vjen gjatë shfaqjes së Medinës

Ivan, ditët e mëdha të Medjugorjes kanë kaluar. Si i përjetuat këto festime?
Për mua është gjithmonë diçka e veçantë kur festohen këto ditë të mëdha. Dy ditët e fundit, të festuara në mënyrë solemne, ishin kulmi i asaj që filluam me Novena për t'u përgatitur për ardhjen e Zojës. Të gjitha këto nëntë ditë patën një rol të madh në përgatitje dhe sa më shumë i afroheshim 24 dhe 25 qershorit, aq më shumë zgjohej tek unë gjithçka që ishte në fillimet e shfaqjeve. Ndaj pata rastin të kujtoja sërish të gjitha të mirat, por edhe përndjekjet dhe mundimet e vazhdueshme në ato vite të komunizmit, kur vuanim nga frika dhe pasiguria dhe na ngacmonin nga të gjitha anët.

A mendoni se sot duhej të ishte kështu?
Kështu duhej të ishte dhe nuk mund të ndodhte ndryshe. Kishte presion nga të gjitha anët. Unë vetë u ndjeva sikur isha në një gjendje shoku. Kisha frikë se çfarë do të ndodhte. E pashë Zonjën, por nga ana tjetër nuk isha plotësisht i sigurt. Nuk e besova menjëherë. Ditën e dytë, kur filluam të bisedonim me Zonjën, tashmë ishte më e lehtë dhe unë tashmë isha gati të jepja jetën për Zonjën.

Isha i kënaqur, në ditën e përvjetorit, që munda të isha i pranishëm në shfaqjen që kishe me Marijen. Shfaqja ishte pak më e gjatë.
Takimi me Zonjën është diçka e veçantë, e jashtëzakonshme. Dje, në momentin e shfaqjes, na bëri të kujtojmë gjithçka që ishte në fillim; gjëra që nuk më kishin ndodhur në nëntë ditët e fundit, kur personalisht u përgatita për ardhjen e Tij solemne. Zoja na bëri të kthehemi me fjalët e saj dhe na tha: "Mos harroni gjithçka, të dashur fëmijë, dhe mbi të gjitha ato ditë të veçanta dhe të vështira" Pastaj, pas gjithë asaj që na kishte qenë e vështirë, ajo foli për gjithçka që kishte qenë e mirë. Është diçka e mrekullueshme dhe është shenjë dalluese e një nëne që i do të gjithë fëmijët e saj.

Na tregoni diçka për atë që ishte e mrekullueshme për ju ...
Ne gjashtë vizionarë i përjetuam ato vitet e para të shfaqjeve në një mënyrë të veçantë. Dhe ajo që kemi jetuar mbetet mes nesh dhe Madonës. Na ka inkurajuar dhe ngushëlluar gjithmonë me fjalët e tij: “Mos kini frikë, fëmijë të dashur, ju kam zgjedhur dhe do t'ju mbroj”. Në ato momente këto fjalë ishin aq të rëndësishme për ne, sa nuk mund të kishim rezistuar pa këto fjalë ngushëllimi nga nëna. Këtë na kujton gjithmonë Zoja në 24 dhe 25 qershor dhe për këtë flet me ne. Mund të them që këto dy ditë nuk janë ditë normale.

Ivan, të pashë teksa je dëshmitar i shfaqjes. Vura re se para paraqitjes fytyra juaj është krejtësisht e ndryshme se pas ...
Unë gjithmonë them se ardhja e Zojës është ardhja e dritës hyjnore në këtë botë. Sapo vjen Zoja, është krejtësisht normale që kjo dritë hyjnore të na ndriçojë dhe ju mund ta shihni ndryshimin në fytyrat tona. Ne jemi transformuar falë ardhjes së dritës hyjnore në tokë, ajo ka një ndikim tek ne.

Mund të na tregoni akoma për këtë Qiell, këtë dritë?
Kur Zonja jonë vjen, e njëjta gjë përsëritet gjithmonë: së pari vjen drita dhe kjo dritë është një shenjë e ardhjes së Tij. Pas dritës, vjen Madona. Kjo dritë nuk mund të krahasohet me asnjë dritë tjetër që shohim në tokë. Pas Madonës mund të shihni qiellin, i cili nuk është aq larg. Nuk ndiej asgjë, shoh vetëm bukurinë e dritës, të qiellit, nuk di ta shpjegoj, një paqe, një gëzim. Sidomos kur Madona vjen herë pas here me engjëjt, ky qiell na afrohet edhe më shumë.

Dëshironi të qëndroni atje përgjithmonë?
Mbaj mend mirë kur Zonja jonë dikur më çoi në parajsë dhe më vendosi në një kodër. Dukej pak si të ishe në "kryqin blu" dhe poshtë nesh ishte qielli. Zonja jonë buzëqeshi dhe më pyeti nëse doja të qëndroja atje. Unë u përgjigja: "Jo, jo, jo ende, mendoj se ti akoma më nevojitet mua, Nënë". Atëherë Zonja jonë buzëqeshi, ktheu kokën dhe u kthyem në tokë.

Ne jemi me ju në kishëz. Ju e ngritët këtë kapelë për të qenë në gjendje të pritni haxhinjë në mënyrë private në kohën e shfaqjes dhe të keni një paqe mendore për lutjen tuaj personale.
Kapela që kam pasur deri tani ishte në shtëpinë time. Ishte një dhomë që unë kisha organizuar që takimi me Madonën të zhvillohej atje. Dhoma ishte e vogël dhe kishte pak vend për ata që më vizituan dhe donin të ishin të pranishëm gjatë paraqitjes. Kështu që vendosa të ndërtoj një kishëz më të madhe ku mund të marr një grup më të madh pelegrinësh. Sot jam i lumtur që kam mundësi të pranoj grupe më të mëdha të pelegrinëve, veçanërisht të paaftë. Por kjo kapelë nuk është krijuar vetëm për pelegrinët, por është gjithashtu një vend për veten time, ku mund të tërhiqem me familjen time në një cep të shpirtëror, ku mund ta recitojmë Rruzaren, pa ndokush që na shqetëson. Në kapelë nuk ka ndonjë Sakrament të Bekuar, nuk festohen masat. Shtë thjesht një vend lutjeje, ku mund të gjunjëzoheni në shtylla dhe të luteni.

Detyra juaj është të luteni për familjet dhe priftërinjtë. Si mund të ndihmoni familjet që janë në tundime shumë serioze sot?
Sot situata për familjet është shumë e vështirë, por unë që shoh çdo ditë Medonën, mund të them se situata nuk është e dëshpëruar. Zoja ka qenë këtu për 26 vjet për të na treguar se nuk ka situata të dëshpëruara. Ka Zot, ka besim, ka dashuri dhe shpresë. Zonja jonë mbi të gjitha dëshiron të theksojë se këto virtyte duhet të jenë në ballë të familjes. Kush mund të jetojë sot, në këtë kohë, pa shpresë? Askush, madje as ata që nuk kanë besim. Kjo botë materialiste u ofron shumë gjëra familjeve, por nëse familjet nuk rriten shpirtërisht dhe nuk e kalojnë kohën duke u lutur, fillon vdekja shpirtërore. Sidoqoftë njeriu përpiqet të zëvendësojë gjërat shpirtërore me gjërat materiale, por kjo është e pamundur. Zonja jonë dëshiron të na nxjerrë nga ky ferr. Të gjithë ne sot jetojmë në botë me një ritëm shumë të shpejtë dhe është shumë e thjeshtë të thuhet se nuk kemi kohë. Por unë e di se ata që e duan diçka gjithashtu gjejnë kohë për të, prandaj nëse duam të ndjekim Zonjën tonë dhe porositë e saj, duhet të gjejmë kohë për Zotin.Pra familja duhet të lutet çdo ditë, duhet të kemi durim dhe të lutemi vazhdimisht. Sot nuk është e lehtë të mblidhen fëmijë për lutje të përbashkët, me gjithçka që kanë. Nuk është e lehtë t'i shpjegosh të gjitha këto fëmijëve, por nëse lutemi së bashku, përmes kësaj lutje të përbashkët fëmijët do ta kuptojnë se është një gjë e mirë.

Në familjen time përpiqem të jetoj një vazhdimësi të caktuar në lutje. Kur jam në Boston me familjen time, lutemi herët në mëngjes, në mesditë dhe në mbrëmje. Kur jam këtu në Medjugorje pa familjen time, gruaja ime e bën atë me fëmijët. Për ta bërë këtë, së pari duhet të kapërcejmë veten në disa gjëra, pasi kemi dëshirat dhe dëshirat tona.

Kur kthehemi në shtëpi të lodhur, para së gjithash duhet t'i kushtohemi plotësisht jetës së përbashkët familjare. Në fund të fundit, kjo është edhe detyra e burrit të familjes. Nuk kemi pse të themi, "Nuk kam kohë, jam lodhur". Ne prindërit, si anëtarë kryesorë të familjes, duhet të jemi të parët, duhet të jemi një shembull për tonën në komunitet.

Ekzistojnë gjithashtu ndikime të forta nga jashtë në familje: shoqëria, rruga, pabesia… Familja është plagosur praktikisht në shumë vende. Si veprojnë sot bashkëshortët me martesë? Pa ndonjë përgatitje. Sa prej tyre kanë interesa personale në lidhjen e martesës, aspiratat personale? Asnjë familje e ngurtë nuk mund të ndërtohet në kushte të tilla. Kur fëmijët vijnë, shumë prindër nuk janë të gatshëm t'i rritin. Ata nuk janë të gatshëm për sfida të reja. Si mund t'u tregojmë fëmijëve tanë se çfarë është e drejtë nëse ne vetë nuk jemi të gatshëm ta mësojmë atë ose do ta provojmë atë? Në mesazhet Zoja jonë gjithnjë përsërit që duhet të lutemi për shenjtëri në familje. Sot shenjtëria në familje është kaq e rëndësishme sepse nuk ka asnjë Kishë të gjallë pa familje të gjalla dhe të shenjta. Sot familja duhet të lutet shumë në mënyrë që dashuria, paqja, lumturia dhe harmonia të kthehen.

Çfarë doni të thoni në fund të bisedës sonë me rastin e 26 viteve të shfaqjeve?
Në gjithë këto vite kemi folur për shumë gjëra me Zonjën, por Zoja dëshiron të realizojë projektin dhe planin e saj me ne, të cilat ende nuk kanë përfunduar. Ne duhet të vazhdojmë të lutemi dhe të ndjekim rrugën që na tregoni. Për të qenë vërtet një shenjë e gjallë, një instrument në duart e Tij dhe do t'i ofroja tërësisht hirit të Zotit.Dje Zoja jonë theksoi pikërisht këtë kur tha: "Hapuni hirit të Zotit!". Në Ungjill thuhet se shpirti është i fortë, por mishi është i dobët. Prandaj ne duhet të jemi gjithmonë të hapur ndaj shpirtit për të ndjekur planin e Ungjillit, planin e Zojës.