Ivani i Medjugorjes: Jeto Ungjillin, ky është mesazhi i Marisë

Intervistë me Ivan: "Jeto Ungjillin", ky është mesazhi"

Ju thatë që para shfaqjeve ju vizionarët as që e njihnit njëri-tjetrin. Çfarë marrëdhënie u krijua më pas?
Po, ne të gjashtë kemi personazhe të ndryshëm, vërtet shumë të ndryshëm, dhe në fillim dhe para shfaqjeve në shumë raste as që jemi parë. Ndër të tjera, pesë prej nesh ishim adoleshentë, por Jakovi ishte vetëm një fëmijë.
Por, duke qenë se Zoja na bashkoi, kjo histori na bashkoi dhe me kalimin e kohës u krijua një marrëdhënie intime mes nesh. Dhe vetëkuptohet se na bashkon jo vetëm fakti që na shfaqet Zoja, por në të gjitha situatat konkrete të jetës sonë; dhe ndajmë vështirësitë e përditshme që lindin në drejtimin e familjes, në rritjen e fëmijëve... Bisedojmë me njëri-tjetrin për gjërat që na tërheqin, tundimet që na kapin, sepse edhe ne ndonjëherë ndjejmë thirrjet e botës; dobësitë tona mbeten dhe duhen luftuar. Dhe ndarja e tyre na ndihmon të ngrihemi përsëri, të forcojmë besimin tonë, të qëndrojmë të thjeshtë, të mbështesim njëri-tjetrin dhe të shohim më qartë se çfarë kërkon Zoja prej nesh. Sido që të jetë, kjo lidhje është e vetme, sepse ne mbetemi njerëz me karaktere shumë të ndryshme nga njëri-tjetri, me një vizion të theksuar dhe të veçantë për botën që ka të bëjë edhe me aspektet më të vogla dhe më shtëpiake.

Si zhvillohen takimet mes jush? Rrallëherë keni shfaqje bashkë dhe jeta ju ka çuar edhe në vende shumë të largëta…
Kur jemi të gjithë këtu ose, gjithsesi, me ata që janë këtu, takohemi edhe nja dy herë në javë, por ndonjëherë më pak sepse secili ka familjen e tij dhe shumë angazhime ndaj pelegrinëve. Por ne e bëjmë atë, veçanërisht në kohë turmash të mëdha, dhe përpiqemi të jemi të përditësuar me njëri-tjetrin dhe të meditojmë mbi atë që Nëna jonë Qiellore i thotë secilit. Është shumë e dobishme për ne të diskutojmë mësimet e tij, sepse katër sy shohin më mirë se dy dhe kështu mund të kuptojmë nuanca të ndryshme.
Është e rëndësishme, sepse së pari duhet të përpiqemi të kuptojmë dhe mbi të gjitha të jetojmë atë që thotë dhe kërkon Zoja. Nuk duhet të ndihemi mirë sepse jemi shikues.

Megjithatë, ju jeni pika referimi, mësues të besimit për famullinë e Medjugorjes.
Secili prej nesh ndjek grupet e lutjes. Kur jam këtu, rifilloj jetën e famullisë dhe personalisht drejtoj një grup lutjesh prej tridhjetë personash që u formua në vitin 1983. Për shtatë vitet e para jemi takuar të hënën, të mërkurën dhe të premten, ndërsa tani takohemi vetëm dy herë. në javë, për tre orë lutje së bashku, ku përfshihet edhe momenti i shfaqjes. Për pjesën tjetër ne lavdërojmë Zotin, i lutemi atij spontanisht, lexojmë Shkrimet, këndojmë dhe meditojmë së bashku. Ndonjëherë gjendemi pas dyerve të mbyllura prej meje, ndërsa në raste të tjera mblidhemi në kodrën e shfaqjeve duke mirëpritur të gjithë ata që dëshirojnë të marrin pjesë. Por duhet marrë parasysh se atëherë, në dimër, jam në Boston…

Medjugorje-Boston: cila është puna juaj?
Nuk kam ndonjë punë të veçantë, sepse pjesën më të madhe të vitit e kaloj duke dhënë dëshmi në dioqezat dhe famullitë që më ftojnë. Dimrin e kaluar, për shembull, vizitova gati njëqind kisha; dhe kështu e kaloj kohën time në shërbim të peshkopëve, famullitarëve dhe grupeve të lutjes që e kërkojnë. Unë kam udhëtuar gjerësisht nëpër dy Amerikat, por kam qenë gjithashtu në Australi dhe Zelandën e Re. Si burim të ardhurash, familja ime ka disa apartamente në Medjugorje për të pritur pelegrinët.

Keni edhe ju një detyrë të veçantë?
Së bashku me grupin e lutjeve, misioni që Zonja jonë më ka besuar mua është të punoj me dhe për të rinjtë. Lutja për të rinjtë do të thotë gjithashtu të kesh vëmendje për familjet, për priftërinjtë e rinj dhe personat e shenjtëruar.

Ku shkojnë të rinjtë sot?
Kjo është një temë e shkëlqyeshme. Do të kishte shumë për të thënë, por ka shumë më tepër për të bërë dhe lutur. Nevoja për të cilën Zonja jonë flet shumë herë në mesazhe është që të rikthejë lutjet në familje. Familjet e shenjta janë të nevojshme. Shumë, nga ana tjetër, i afrohen martesës pa përgatitur themelet e bashkimit të tyre. Jeta e sotme sigurisht nuk është e dobishme, me shpërqendrimet e saj, për shkak të ritmeve stresuese të punës që nuk inkurajojnë reflektimin për atë që ju po bëni, ku po shkoni, ose premtimet e rreme të një ekzistence të lehtë për t’u matur duhur dhe materializëm. Janë të gjitha këto pasqyra për zhurmë jashtë familjes që përfundojnë duke shkatërruar shumë, për të prishur marrëdhëniet.

Fatkeqësisht, sot familjet i gjejnë armiqtë, sesa të ndihmojnë, madje edhe në shkollë dhe në shoqëruesit e fëmijëve të tyre, ose në mjediset e punës së prindërve të tyre. Këtu janë disa armiq të ashpër të familjes: drogë, alkool, shumë shpesh gazeta, televizion dhe madje kinema.
Si mund të jemi dëshmitarë në mesin e të rinjve?
Dëshmimi është një detyrë, por për sa i përket kujt dëshironi të arrini, në lidhje me moshën dhe si flet, kush është dhe nga vjen. Ndonjëherë ne jemi me nxitim, dhe ne përfundojmë duke detyruar ndërgjegjen, duke rrezikuar të imponojmë vizionin tonë për gjërat te të tjerët. Përkundrazi, duhet të mësojmë të jemi shembuj të mirë dhe ta lejojmë propozimin tonë të piqet ngadalë. Ka një kohë para korrjes që duhet të kujdeset.
Një shembull më shqetëson drejtpërdrejt. Zoja na fton të lutemi tre orë në ditë: shumë thonë "është shumë", dhe gjithashtu shumë të rinj, shumë nga fëmijët tanë mendojnë kështu. Unë e ndava këtë herë midis mëngjesit dhe mesditës dhe mbrëmjes - përfshirë Masën, Rozën, Shkrimin e Shenjtë dhe meditimin në këtë kohë - dhe arrita në përfundimin se nuk është shumë.
Por fëmijët e mi mund të mendojnë ndryshe, dhe ata mund ta konsiderojnë kurorën e Rruzares një ushtrim monoton. Në këtë rast, nëse dua t'i afroj ata në lutje dhe Marinë, do të më duhet t'u shpjegoj atyre se çfarë është Rruza dhe, në të njëjtën kohë, t'u tregoj atyre me jetën time se sa e rëndësishme dhe e shëndetshme është për mua; por unë do të shmang duke e imponuar atë, të pres që lutja të rritet brenda tyre. Dhe kështu, në fillim, do t'u ofroj atyre një mënyrë tjetër të lutjes, ne do të mbështetemi në formula të tjera, më të përshtatshme për gjendjen e tyre aktuale të rritjes, në mënyrën e tyre të të jetuarit dhe të menduarit.
Sepse në lutje, për ata dhe për ne, sasia nuk është e rëndësishme, nëse mungon cilësia. Një lutje cilësore bashkon anëtarët e një familje, prodhon një aderim të vetëdijshëm ndaj besimit dhe Zotit.
Shumë të rinj ndjehen të vetmuar, të braktisur, të dashur: si t'i ndihmojmë ata? Po, është e vërtetë: problemi është familja e sëmurë që gjeneron fëmijë të sëmurë. Por pyetja juaj nuk mund të sqarohet në disa rreshta: një djalë që merr drogë është i ndryshëm nga një djalë që ka rënë në depresion; ose një djalë në depresion ndoshta edhe merr drogë. Secilit person duhet të qaseni në mënyrën e duhur dhe nuk ka asnjë recetë të vetme, përveç lutjes dhe dashurisë që duhet t'i vendosni në shërbimin tuaj për ta.

A nuk është e çuditshme që ju, që për nga natyra jeni – por me sa shohim “ishit” – shumë të trembur, ju kërkohet të ungjillëzoni të rinjtë, që sigurisht nuk janë një audiencë e lehtë?
Është e sigurt se në këto njëzet vjet, duke e parë Zonjën, duke e dëgjuar dhe duke u përpjekur të vë në praktikë atë që ajo kërkon, kam ndryshuar thellësisht, jam bërë më i guximshëm; dëshmia ime u bë më e pasur, më e thellë. Megjithatë, ndrojtja mbetet ende dhe ju siguroj se është shumë më e lehtë për mua, për shkak të besimit që është krijuar me kalimin e kohës, të përballem me Madonën sesa të shikoj një sallë plot me të rinj, plot me pelegrinët.

Ju udhëtoni veçanërisht në Amerikë: a keni një ide se sa grupe lutjesh të frymëzuara nga Medjugorje janë formuar atje?
Nga të dhënat e fundit që më kanë komunikuar janë rreth 4.500 grupe.

Udhëtoni me familjen apo vetëm?
I vetëm.

Më duket se më shumë se vizionarët e tjerë ju keni një mision specifik për të sjellë mesazhin e Medjugorjes në botë. Por a është Zoja që ju pyet?
Po, më pyet Zoja; Unë flas shumë me ju, ju them gjithçka, eci me ju dhe ndoshta është e vërtetë që i kushtoj më shumë kohë udhëtimit se të tjerëve, në fakt kërkohet shumë nga unë për apostullimin. Është e rëndësishme të udhëtosh, veçanërisht për të arritur të gjithë ata njerëz të varfër që e njohin Medjugorjen, por për të cilët një pelegrinazh përfshin sakrifica të mëdha. Njerëz që në shumë raste tashmë i jetojnë mesazhet e Medjugorjes dhe shumë më mirë se unë.
Në çdo rast, iniciativa për çdo udhëtim duhet të vijë gjithmonë nga priftërinjtë, nuk jam unë që propozoj veten për një ditë lutjeje, për dëshmi. Jam më i lumtur kur famullitarët më ftojnë në kisha, sepse krijohet një klimë lutjeje që favorizon shpalljen e mesazheve të Zojës; ndërsa në konferencat me shumë folës ekziston rreziku për të qenë më dispersive.

Më herët folët edhe për peshkopët: a ka shumë në favor të Medjugorjes? Çfarë mendoni për këtë Papë?
Kam takuar shumë peshkopë ku kam qenë i ftuar; dhe në disa raste më kanë detyruar të bëj thirrje me iniciativën e tyre. Dhe të gjithë priftërinjtë që më kanë ftuar në kishat e tyre është sepse ata e njohin mesazhin e Ungjillit në mesazhet e Zojës. Në mesazhet e Zojës shohin të njëjtën kërkesë të Atit të Shenjtë të përsëritur për një riungjillëzim të botës.
Shumë peshkopë më kanë dëshmuar për përkushtimin e veçantë të Gjon Palit II ndaj Marisë, gjë që konfirmohet gjatë gjithë papës së tij. Më kujtohet gjithmonë 25 gushti 1994, kur Ati i Shenjtë ishte në Kroaci dhe Virgjëresha i referohej fjalë për fjalë si një nga instrumentet e saj: «Të dashur fëmijë, sot jam pranë jush në një mënyrë të veçantë, për t'u lutur për dhuratë e pranisë së djalit tim të dashur në vendin tuaj. Lutuni fëmijë të vegjël për shëndetin e djalit tim të adhuruar që vuan dhe që kam zgjedhur për këtë kohë”. Thuajse dikush mendon se kushtimi i botës Zojës varej nga një mandat i dhënë nga ajo vetë.

Këtu në Medjugorje ka shumë komunitete, një imazh i gjallë i pasurisë së lëvizjeve në kishën bashkëkohore: a jeni dakord?
Kur shkoj rrotull, nuk kam si të pyes këdo që takoj se cilës lëvizje i përkasin. Duke parë të gjithë ata njerëz që luten, që ulen në stolat e kishave, i them vetes se të gjithë jemi pjesë e së njëjtës Kishë, e të njëjtit komunitet.
Nuk i di karizmat specifike të lëvizjeve individuale, por jam i bindur se ato janë mjete shumë të dobishme për shpëtimin e atyre që i frekuentojnë për sa kohë janë në Kishë, e duan Kishën dhe punojnë për unitetin e saj; dhe që kjo të ndodhë është e nevojshme që ata të udhëhiqen nga priftërinjtë ose të paktën nga persona të shenjtëruar. Nëse në krye janë laikët, do të jetë e rëndësishme që gjithmonë të ketë një lidhje të ngushtë me kishën dhe priftërinjtë vendas, sepse në këtë gjendje qëndron një garanci më e madhe e rritjes shpirtërore sipas Ungjillit.
Përndryshe, rreziku i devijimeve të rrezikshme rritet, rreziku për të përfunduar jashtë rrugës larg mësimit të Jezu Krishtit. Dhe kjo vlen edhe për komunitetet e reja, të cilat po ashtu lulëzojnë në Medjugorje me spontanitet të jashtëzakonshëm. Jam i sigurt se Maria është e lumtur që shumë dëshirojnë t'i përkushtohen Zotit ose të ndërmarrin një mënyrë jetese të përqendruar më shumë te lutja, megjithatë ne të gjithë duhet të jemi vigjilentë dhe të punojmë në të njëjtin drejtim. Dhe nga komunitetet që janë këtu, për shembull, kërkoj vëmendje të veçantë për direktivat e famullisë dhe të peshkopit, i cili përfaqëson autoritetin e Kishës Katolike në Medjugorje. Përndryshe, rreziku është që të gjithë të bien në të njëjtin tundim të vjetër për të bërë një famulli për veten e tyre.
Në fund të fundit, ju vizionarë ishit të parët që nënvizuat lidhjen tuaj si besnike dhe të Zojës si mësuese e lutjes, me famullinë e Medjugorjes…
Në Kishë dhe për Kishën.

Në Kishë po rrjedh një lloj tensioni i natyrës teologjike: për shembull, ka një dëshirë për të ridiskutuar primatin e Papës, ka qëndrime të ndryshme për çështje të tilla si ekumenizmi, shkenca, bioetika, etika... Por edhe në nivelin doktrinor dhe devocional është vënë në pikëpyetje prania e vërtetë e Jezusit në Eukaristi, vlera e komunitetit Rruzare ka humbur… A është Maria e shqetësuar? Çfarë mendoni ju në lidhje me të?
Unë nuk jam teolog, nuk do të doja të shkelja në një fushë që nuk është e imja; Mund të them se cili është mendimi im personal. Thashë se priftërinjtë janë udhërrëfyesit natyrorë të kopesë tek të cilët duhet të mbështetemi. Por me këtë nuk dua të them se ata nuk duhet të shikojnë nga Kisha, te peshkopët, te Papa, sepse përgjegjësia e tyre është vërtet e madhe. Ne po jetojmë në një moment të vështirë për komunitetet dhe për priftërinjtë dhe unë personalisht vuaj shumë duke parë kaq shumë priftërinj që distancohen nga komuniteti i tyre. Është e rrezikshme që priftërinjtë ta lënë veten të lajkatur nga mentaliteti i kësaj bote: bota i përket Zotit, por edhe e keqja ka hyrë në botë dhe na largon nga e vërteta e jetës sonë.
Më lejoni të jem i qartë: të hysh në dialog me ata që mendojnë ndryshe nga ne është mirë, por pa hequr dorë nga ajo që karakterizon besimin tonë, e cila në fund të fundit karakterizon egon tonë. Dua të besoj se aty ku shoh priftërinj që luten shumë, dhe në veçanti besimtarë të Zojës, komuniteti është më i shëndetshëm, më i gjallë, ka më shumë transport shpirtëror; mes priftit dhe familjeve krijohet një bashkim më i madh dhe komuniteti i famullisë nga ana e tij ripropozon një imazh të familjes.
Nëse famullitari juaj mban pozicione në kufi në lidhje me magjisterinë e Kishës, çfarë të bëni? E ndiqni, e shoqëroni apo për hir të fëmijëve kaloni në një komunitet tjetër?
Pa ndihmën e njëri-tjetrit nuk mund të shkojmë përpara. Sigurisht që ne duhet të lutemi për priftërinjtë tanë, në mënyrë që Fryma e Shenjtë të rinovojë bashkësitë tona. Nëse do të më pyesnit se cila është shenja më e madhe e shfaqjeve të Medjugorje, do të thosha se ajo qëndron në miliona Kungimet që janë administruar në San Giacomo vitet e fundit dhe në të gjitha dëshmitë që vijnë nga e gjithë bota e njerëzve. i cili kur kthehen në shtëpi ndryshon jetën e tij. Por një në një mijë që ndryshon zemrën pasi është këtu do të mjaftonte që gjithçka që ka ndodhur dhe po ndodh të ketë kuptim.

Të gjitha përgjigjet tuaja janë në traditë dhe besnikëri ndaj Kishës, Ungjillit…
Në këto njëzet vjet, Zoja nuk na ka thënë asgjë që nuk gjendet tashmë në Ungjill, ajo vetëm e ka kujtuar atë në një mijë mënyra, sepse shumë e kishin harruar, sepse sot ne nuk shikojmë më tek Ungjilli. Por ka gjithçka që nevojitet, dhe ne duhet të mbetemi me Ungjillin, me Ungjillin që na drejton te Kisha, na drejton te Sakramentet. “Si vallë?”, më pyetën ata, “Zoja nuk ka bërë gjë tjetër veçse të flasë për njëzet vjet, ndërsa në Ungjill pothuajse gjithmonë hesht?”. Sepse në Ungjill kemi gjithçka që na nevojitet, por nuk do të jetë e dobishme për ne nëse nuk fillojmë ta jetojmë atë. Dhe Zoja flet shumë sepse dëshiron që ne të jetojmë Ungjillin dhe shpreson, duke e bërë këtë, t'i arrijmë të gjithë dhe të bindë numrin më të madh të njerëzve.