Jacov nga Medjugorje "Unë kam parë Zonjën tonë për shtatëmbëdhjetë vjet çdo ditë"

JAKOV: Po, në radhë të parë dua të përshëndes të gjithë ata që erdhën këtu sonte dhe gjithashtu ata që na dëgjojnë. Siç tha edhe At Livio më parë, ne nuk jemi këtu për të reklamuar as për Medjugorjen, as për veten tonë, sepse nuk kemi nevojë për reklamë dhe mua personalisht nuk më pëlqen t'ia bëj as vetes, as edhe Medjugorjes. Përkundrazi, le të bëjmë të njohur Zonjën tonë dhe, ajo që është edhe më e rëndësishme, Fjalën e Jezusit dhe atë që Jezusi dëshiron prej nesh. Vitin e kaluar, në muajin shtator, isha në Amerikë, për lutje dhe takime dëshmitare me njerëzit.

FATER LIVIO: Amerika, në kuptimin e Shteteve të Bashkuara ...

JAKOV: Po, isha në Florida, së bashku me Mirjanën, për të dhënë dëshminë tonë për shfaqjet. Pasi ishim nëpër kisha të ndryshme, për t'u lutur dhe biseduar me besimtarët, mbrëmjen para nisjes së Mirjanës, na shoqëroi zotëria që na kishte ftuar në një mbledhje të një grupi lutjesh.

Ne shkuam atje pa menduar për asgjë dhe gjatë rrugës bënim shaka dhe qeshnim duke menduar se Amerika është një vend shumë i madh dhe shumë i ri për ne. Kështu mbërrita në një shtëpi ku ishin të pranishëm shumë besimtarë, gjatë lutjes së përbashkët mora shfaqjen.

Zoja më tha se të nesërmen do të ma tregonte sekretin e dhjetë. Po, në këtë moment isha pa fjalë ... nuk mund të them asgjë.
Më shkoi mendja se, sapo Mirjana mori sekretin e dhjetë, shfaqjet e përditshme për të kishin pushuar dhe e njëjta gjë kishte qenë edhe për Ivankën. Por Zoja nuk tha kurrë që pas sekretit të dhjetë nuk do të shfaqej më.

ATA LIVIO: Pra, ju shpresoni ...

JAKOV: Kishte një shenjë shprese në zemrën time se Zoja do të kthehej përsëri, edhe pasi të më kishte besuar sekretin e dhjetë.

Edhe pse isha aq i sëmurë sa nisa të mendoja: "Kush e di si do të bëj pas ...", kishte ende atë pak shpresë në zemrën time.

ATË LIVIO: Por ju nuk mund ta shuani menjëherë dyshimin, duke pyetur Zonjën….

JAKOV: Jo, në atë moment nuk munda të them asgjë.

ATA LIVIO: E kuptoj, Zoja nuk ju lejon t'i bëni pyetjet e saj ...

JAKOV: Nuk mund të them asgjë më shumë. Asnjë fjalë nuk doli nga goja.

ATË LIVIO: Po si të tha ajo? A ishte serioze? E rreptë?

JAKOV: Jo, jo, më foli me zë të ulët.

JAKOV: Kur mbaroi shfaqja dola dhe fillova të qaja, se nuk mund të bëja gjë tjetër.

ATË LIVIO: Kush e di se me çfarë ankthi e keni pritur shfaqjen e së nesërmes!

JAKOV: Të nesërmen, për të cilën isha përgatitur me lutje, Zoja ma tregoi sekretin e dhjetë dhe të fundit, duke më thënë se nuk do të më shfaqet më çdo ditë, por vetëm një herë në vit.

ATA LIVIO: Si u ndjeve?

JAKOV: Mendoj se ishte periudha më e keqe e jetës sime, sepse papritmas më erdhën në mendje kaq shumë pyetje. Kush e di se si do të jetë jeta ime tani? Si mund të vazhdoj?

JAKOV: Sepse mund të them që jam rritur me Zonjën. E kam parë që në moshën dhjetëvjeçare dhe gjithçka që kam mësuar në jetën time për besimin, për Zotin, për gjithçka, e kam mësuar nga Zoja.

BABA LIVIO: Të ka rritur si nënë.

JAKOV: Po, si një nënë e vërtetë. Por jo vetëm si nënë, por edhe si shoqe: në varësi të asaj që ju nevojitet në rrethana të ndryshme, Zoja është gjithmonë me ju.

Në atë moment e gjeta veten në pozicionin që nuk dija çfarë të bëja. Por atëherë është Zoja jonë ajo që na jep kaq shumë forcë për të kapërcyer vështirësitë dhe në një moment, më erdhi në mendje se ndoshta më shumë sesa ta shohin Zonjën me sytë e mishit, është më e drejtë ta kenë atë në zemrat e tyre. .

ATA LIVIO: Sigurisht!

JAKOV: Këtë e kuptova më vonë. Unë e kam parë Zonjën për më shumë se shtatëmbëdhjetë vjet, por tani po eksperimentoj dhe po mendoj se ndoshta është më mirë ta shoh Zonjën nga brenda dhe ta kem në zemër, sesa ta shoh me sy.

ATA LIVIO: Të kuptuarit se mund ta mbajmë Zonjën në zemrat tona është padyshim një hir. Por sigurisht që jeni gjithashtu të vetëdijshëm se të shohësh Nënën e Zotit çdo ditë për më shumë se shtatëmbëdhjetë vjet është një hir që shumë pak, në të vërtetë askush, në historinë e krishterë, përveç jush që jeni shikues, nuk e ka pasur ndonjëherë. A jeni të vetëdijshëm për madhështinë e këtij hiri?

JAKOV: Me siguri e mendoj çdo ditë dhe them me vete: "Si mund ta falënderoj Zotin për këtë hir që më ka dhënë që të mund ta shoh Zonjën çdo ditë për shtatëmbëdhjetë vjet?" Nuk do të kem kurrë fjalë për të falënderuar Zotin për gjithçka që na ka dhënë, jo vetëm për dhuratën që e pamë Zonjën me sytë tanë, por edhe për gjithçka tjetër, për gjithçka që kemi mësuar prej saj.

ATA LIVIO: Më lejoni të prek një aspekt që ju shqetëson më shumë personalisht. Ju thatë se Zoja është gjithçka për ju: nëna, shoqja dhe mësuesja. Por në kohën që kishit shfaqjet e përditshme, ai ishte i shqetësuar edhe për ju dhe jetën tuaj?

JAKOV: Jo. Shumë pelegrinë mendojnë se ne, që e kemi parë Zonjën, jemi të privilegjuar, sepse kemi mundur ta pyesim për gjërat tona private, duke i kërkuar këshilla se çfarë duhet të bëjmë në jetë; por Zoja nuk na ka trajtuar kurrë ndryshe nga askush tjetër.