A ju tremb rrëfimi? Prandaj nuk keni pse

Nuk ka mëkat që Zoti nuk mund ta falë; rrëfimi është një vend i mëshirës së Zotit që na stimulon të bëjmë mirë.
Sakramenti i rrëfimit është i vështirë për të gjithë dhe kur gjejmë forcën për t'ia dhënë zemrat tona Atit, ndihemi ndryshe, të ringjallur. Nuk mund të bëhet pa këtë përvojë në jetën e krishterë
sepse falja e mëkateve të bëra nuk është diçka që njeriu mund t'ia japë vetes. Askush nuk mund të thotë: "Unë i fal mëkatet e mia".

Falja është një dhuratë, është një dhuratë e Shpirtit të Shenjtë, i cili na mbush me hir që rrjedh pandërprerë nga zemra e hapur e Krishtit të kryqëzuar. Një përvojë e paqes dhe pajtimit personal, e cila, megjithatë, pikërisht sepse jetohet në Kishë, merr një vlerë shoqërore dhe komunitare. Mëkatet e secilit prej nesh janë gjithashtu kundër vëllezërve, kundër Kishës. Çdo veprim i së mirës që bëjmë gjeneron të mirë, ashtu si çdo veprim i së keqes ushqen të keqen. Për këtë arsye është thelbësore që të kërkohet falje edhe nga vëllezërit dhe jo vetëm individualisht.

Në rrëfim, masa e faljes krijon brenda nesh një dritë paqeje që shtrihet te vëllezërit tanë, te Kisha, te bota, te njerëzit te të cilët, me vështirësi, ne kurrë nuk mund të jemi në gjendje të kërkojmë falje. Problemi i afrimit të rrëfimit shpesh është për shkak të nevojës për t'u përdorur në përsiatjen fetare të një burri tjetër. Në të vërtetë, dikush pyet veten pse nuk mund t'i rrëfehet drejtpërdrejt Zotit. Sigurisht që kjo do të ishte më e lehtë.

Megjithatë, në atë takim personal me priftin e Kishës shprehet dëshira e Jezusit për të takuar secilin personalisht. Dëgjimi i Jezusit që na heq nga gabimet tona buron një hir shërues e
heq barrën e mëkatit. Gjatë rrëfimit prifti nuk përfaqëson vetëm Zotin, por të gjithë komunitetin, i cili dëgjon
lëvizi pendimin e tij, i cili i afrohet, gjë që e ngushëllon dhe e shoqëron në rrugën e kthimit të besimit. Megjithatë, ndonjëherë, turpi për të thënë mëkatet e bëra është i madh. Por duhet thënë gjithashtu se turpi është i mirë sepse na përul. Ne nuk duhet të kemi frikë
Ne duhet ta fitojmë atë. Ne duhet të bëjmë vend për dashurinë e Zotit që na kërkon, në mënyrë që në faljen e tij, të mund të gjejmë veten dhe atë.